Roberts Hut

Roberts hut bevindt zich in een boom. Hij heeft dan beschutting door de bladeren en niemand kan hem 's avonds dan lastig vallen of dingen eten. Het ziet er al mooi uit, omdat Robert erg handig is en de hele dag eigenlijk niets anders doet dan werken aan de hut. Hij wil het zo groot maken dat er meerdere mensen in slapen en daardoor vinden mensen het ook niet erg dat hij verder niets doet.

Madison liep met een rugzak vol fruit rond en gaf aan iedereen die ze tegen kwam een stuk. Bij de ziekenboeg liet ze er een paar achter en uiteindelijk eindigde ze bij de bosrand, waar ze wist dat er een boomhut was. Ze wist ook toevallig dat de jonge man die hem maakte Robert heette en ze was hem op het strand niet tegen gekomen, dus ging ze ervan uit dat hij hier was. 'Robert?'

Robert was met een steen spijkers in de planken aan het slaan. Hij was bezig met het verbreden van de grond. Zijn doel was om rond de boom heen te bouwen, als een cirkel. Opeens hoorde hij een stem en ging hij op zijn buik liggen, om zo over de rand van zijn hut naar beneden te kijken. 'O hey,' glimlachte hij. 'Ma-Maddy was het toch?' Hij wist het niet zeker, maar hij had anderen over haar horen praten, dat ze op de een of andere manier nooit met lege handen terug kwam als ze eten zocht.

'Madison ja.' zei ze lachend. 'Ik heb nog wat fruit over en aangezien je een hardwerkende man bent, dacht ik misschien heb je wel trek.' Ze hield een mango omhoog en glimlachte naar hem. Ze vond het goed dat hij niet alleen aan zichzelf dacht en een hut bouwde die groot genoeg was voor meerdere personen.

Hij pakte van opzij een mandje die vast zat aan een touwtje en liet deze naar beneden zakken. Daar kon ze dan het fruit in leggen. 'Leg het er maar in! Of kom anders even naar boven, je hebt op dit punt van de dag geweldig uitzicht over de zee!' Hij glimlachte uitnodigend en trok het mandje weer naar boven. Hij had een trap tegen de boom aan gebouwd en een opening in de grond open gelaten, zodat je daardoor in de hut belandde. 'Moet ik je helpen met klimmen?'

'Oh dankje!' zei ze enthousiast en zette een voet op de ladder. 'Het moet denk ik wel lukken.' lachte ze en klom behendig de boom in. Ze hield ervan om nieuwe dingen te leren en één ding dat ze op dit eiland had geleerd was bomen beklimmen - het fruit viel namelijk niet spontaan naar beneden als ze ernaar riep. 'Hier.' Madison pakte de rugzak van haar rug af en overhandigde de mango aan hem.

Voordat hij het wist, stond ze al in zijn hut en overhandigde hem een mango. Hij bekeek de vrucht van alle tanden en zette zijn tanden er uiteindelijk in. 'Kan je hem eigenlijk wel zo eten?' vroeg hij haar grinnikend en nam nog een hap. Hij barstte van de honger na al die tijd werken. 'Weet je, Maddy, ik vind het echt super dat je alles altijd uit deelt en zo. Echt een heleboel mensen praten over je.'

'Eigenlijk moet je hem schillen.' lachte ze. Zelf vond ze de schil absoluut niet lekker, hij was veel te bitter voor haar, maar sommige mensen vond het lekker. 'Oh, ja ik doe het graag. Dan heb ik tenminste ook nog het idee dat ik wat nuttigs doe.' Toch voelde ze zich ergens wel gevleid dat de mensen over haar praatte, maar dat zei ze niet.

Hij keek van de mango naar haar en weer terug naar de mango. 'Oh,' mompelde hij en nam nog een hap van de mango. Hij vond het wel lekker. Tegelijkertijd bekeek hij haar in zijn ooghoeken en moest bekennen dat Madison een van de mooiste vrouwen was die hij ooit had gezien. Hij was al een man die snel zijn hart verloor, maar Madison was op de een of andere manier speciaal, ook al kende hij haar nauwelijks. 'Je hebt toch ook een broer, die hier ook op het eiland is?'

Madison knikte en pakte zelf een flesje water uit haar tas. Tijdens de regenbui had ze deze weten te vullen, maar het was nog maar één van de weinige flesjes die ze had. 'Ja, Mac.' zei ze met een glimlach. 'Ik weet dat ie niet altijd even vriendelijk is, maar hij bedoeld het goed.' Sinds ze hier zaten was hij alleen maar chagrijnig geweest, en bovenal erg pessimistisch.

'Ja, hij had nogal wat kritiek op mijn hut. Hij is wel van het hout hakken en dingen ermee maken, niet waar? Toch gaf hij me wel goede tips en dat was wel aardig van hem.' Hij liep wat dichter naar Madison toe en bekeek haar eens goed. 'Jullie verschillen wel heel erg. Karakter en uiterlijk. Maar dat heb ik ook hoor, met mijn broer. Hij is de trots van de familie en ik ben... het zwarte schaap.' Hij grinnikte en nam nog een hap. 'Ik ben gelukkig wel knapper dan mijn broer,' grapte hij.

Madison begon te lachen. 'Hij is de pessimist, ik de optimist.' grijnsde ze en stopte het flesje weer in haar tas. 'Maar we houden van elkaar en daar gaat het om, niet waar?' Ze wist dat ze veel van hem verschilde, maar dat maakte haar niet veel uit. Iedereen was anders. Bij zijn opmerking begon ze te lachen. 'Dat zal vast.' zei ze lachend en keek hem even aan.

'Ja, als je van elkaar houdt, maakt al het andere niet meer uit.' Die zin gebruikte zijn moeder vroeger vaak. Toen ze nog wél trots op Robert was en nog naar hem om keek. Hij dacht aan zijn broer, schoonzus en neefjes en kreeg een steek in zijn buik. Hij stopte het gevoel snel weg en maakte een hoffelijk gebaar naar de provisorische bank. 'Neemt u plaats!' Hij ging zelf ook zitten en klopte op de plaats naast hem.

Ze keek naar de dingen die hij had gecreëerd en moest toegeven dat ze onder de indruk was. 'Wauw, wordt dit de VIP lounge van het kamp?' vroeg ze lachend en ging naast hem op de geïmproviseerde bank zitten. 'En als het voor VIP's wordt, ben ik toch wel altijd welkom hè?' voegde ze er nog aan toe en moest lachen bij het idee.

Hij lachte bij het idee en streek met zijn hand over zijn kaak. De scheermesjes gingen er snel doorheen, dus nam hij nu meer tijd tussen het scheren, wat als gevolg had dat hij nogal wat baardhaar had. Maar hij zou het nooit zo ver krijgen als een baard. Hij keek haar aan en glimlachte. 'Jij, Maddy, bent hier áltijd welkom. Enkel als je vruchten mee neemt,' voegde hij er plagend aan toe en moest lachen.

'Natuurlijk, maak maar weer misbruik van mijn fruitige gave.' grapte ze lachend en keek uit over het strand. 'Vanaf hier ziet alles er zo anders uit, het lijkt veel groter allemaal. Het strand gaat nog zo ver door.' Iets zei haar dat het eiland gigantisch was, ook al hadden ze dat zelf niet door. Veel mensen wisten het niet: maar voor het fruit moest ze best ver de jungle in. Tegen Mac zei ze altijd dat ze dichtbij bleef, maar dat was alles behalve de waarheid.

Hij pakte haar hand vast en nam haar mee naar het puntje van de hut. 'Moet je vanaf hier eens in de verte kijken,' fluisterde hij in haar oor en wees naar het puntje van het eiland. 'Zie je dat het daar nog doorloopt? Ik weet niet wat het betekent... Alsof er nog veel meer aan dit eiland vast zit.' Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haren. 'Ik probeer weleens hoger in de boom te klimmen, maar ik ben te zwaar. Maar ik heb het idee dat je dan een ideaal zicht over het eiland hebt.'

Madison knikte. 'Ik denk dat het hier veel groter is dan wij denken, maar aangezien iedereen vind dat het te gevaarlijk is om verder het eiland in te trekken, luistert iedereen er maar naar en blijven ze hier.' Persoonlijk wilde ze verder gaan, ze was misschien geen expert en ze was ook niet sterk, maar ze vond het leuk - en vooral erg spannend.

'Maar Maddy, wie is de persoon die ons dat verbied? Nina en Clark? Ik heb echt geen zin meer om naar ze te gaan luisteren. Alsof zij zo goed weten wat we wel en niet moeten doen.' Hij zuchtte en leunde tegen de boom aan. 'Wat kan er nou allemaal op dit eiland zijn? Wat apen? Of weet ik veel, vast geen leeuwen en krokodillen, daarvoor zitten we in het verkeerde deel van de wereld. Wat ik bedoel is, als wij verder willen gaan, dan kunnen wij dat gewoon doen.'

Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet.' Ze wist het oprecht niet. 'En misschien ga ik ook wel een keertje verder, als het fruit hier in de omgeving op is. En wie weet wat er aan de andere kant van het eiland is. Misschien wel een luxe resort.' Ze staarde dromerig naar de zee en lachte daarna om haar eigen opmerking. 'Dat zou nog eens lullig zijn.'

Hij lachte en keek haar aan. 'Dat zou heel lullig zijn. En hé, Maddy, wil je dan dat ik mee ga? Alleen in de jungle is ook gevaarlijk, maar samen kunnen we het wel doen.' Hij hoopte echt dat ze ja zou zeggen, tegen een middag doorbrengen met Madison zei hij geen nee. Toch fronste hij even en keek haar aan. 'En wat nou als er helemaal niets is aan de andere kant? Of juist iets, iets gevaarlijks?'

'Natuurlijk mag je mee, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.' Dat was haar motto. Ze vond het fijn om onder de mensen te zijn, om te praten met ze, maar vooral om ze op hun gemak te stellen. 'Dan rennen we voor ons leven en weten we dat we daar in ieder geval niet meer naartoe hoeven te gaan.' lachte Madison. 'Hoe erg kan het daar nou zijn?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb genoeg films en documentaires gezien met situaties zoals deze. Er zit altijd wel een addertje onder het gras.' Hij zuchtte en nam weer plaats op de bank. 'Ik ben zo bang dat er geen happy end voor ons gaat komen. Maar ik denk altijd in rampsituaties na, dat komt door alle films die ik ooit in mijn hele leven heb gekeken. Maar nu wat vrolijkers! Vertel eens over jezelf!'

'Kom kom, niet zo negatief denken.' Madison hield niet van pessimisten, het was dan ook een eigenschap die ze haatte van haar broer, want met negativiteit kwam je nergens. 'Wat wil je van me weten?' vroeg ze zich oprecht af, zo interessant vond ze zichzelf namelijk niet. 'Ik kom uit Australië, ik ben 27 jaar oud en ik ben bijna altijd vrolijk - oh en ik hou van lachen - en positiviteit, daar hou ik ook van.'

Ze lachte om haar oprechte woorden en knikte instemmend. 'Je houdt inderdaad van lachen, ik heb je nog niets anders zien doen,' lachte hij en en grinnikte toen ook. 'Zelf houd ik ook erg van lachen en grappen maken. Ik ben 24 jaar en kom uit Amerika. Ik heb geen baan, geen werk of relatie. Ik was op weg naar mijn nieuwe huis, maar toen gebeurde dit. Heb je nog hobby's?'