De Hut van Mac en Madison

Toen Madison zag dat zijn wangen nat waren van de tranen trok ze hem in een omhelzing. 'Mac, het is oké.' mompelde ze en wreef zachtjes over zijn rug heen. Ze voelde hoe ook de tranen achter haar ogen begonnen te branden: ze kon er niet tegen als anderen huilden, en al helemaal niet als het Mac was. 'Het spijt me echt dat ik het niet eerder heb verteld, maar ik kon het niet.' zei ze zachtjes en verborg haar gezicht tegen zijn brede schouder.

Mac deed niet eens meer de moeite om zijn tranen tegen te houden toen Madison hem omhelsde. Hij sloeg snel zijn eigen armen om haar heen en hield haar stevig tegen zich aan. 'Het is niet jouw fout.' Met een zucht ging hij zitten, maar bleef zijn zus vast houden. 'Het ergerde me zo dat je daar gelukkig was. Ik hoopte stiekem dat het fout zou gaan, dat je ontslagen zou worden of wat dan ook. Dus toen je terug kwam was ik ontzettend opgelucht en enthousiast. Het was ongelooflijk egoïstisch vooral nu-' Hij slikt en glimlachte zwakjes naar Madison. 'Het is nog echt fout gegaan ook.'

Mac had altijd vrij onverschillig gedaan over het feit dat ze naar Amerika was vertrokken, het had hem altijd meer dwars gezeten dan dat hij werkelijk had gezegd. 'Ondanks alles ben ik blij dat ik er ben geweest.' zei ze oprecht. 'Maar daardoor ben ik thuis nog meer gaan waarderen. Als we hier afkomen, zal ik in Australië blijven, beloofd.' zei ze met een glimlach. 'We zullen nooit dingen leren waarderen als alles goed gaat, soms moeten dingen gewoon fout gaan, het is niet anders.' Het had haar ontzettend veel pijn gedaan, maar het had haar ook sterker gemaakt.

'Dingen hoeven niet fout te gaan. Het gebeurt gewoon soms toch. En dan moeten we daar maar mee om kunnen gaan. Dat er iets fout gaat is gewoon een rotstreek van het leven.' Mac gaf met de hand die hij om haar schouders had geslagen een kneepje in haar arm. 'Ik ben in ieder geval blij dat ik het nu weet, dat je het me hebt toe vertrouwd. Dat betekent veel voor me.' Hij glimlachte zwakjes en legde zijn hoofd tegen het hare.

Madison knikte en glimlachte. 'Ik ben ook blij dat ik het heb verteld.' Het was iets waar ze al lang mee rondliep, dus het was fijn dat ze het nu eindelijk had kunnen delen. 'Ik weet dat het egoïstisch klinkt... maar ik ben blij dat ik jou hier bij me heb.' zei ze zachtjes en keek hem aan. Ze had geen idee hoe ze zich zou voelen als ze hier moederziel alleen had gezeten, of als Mac heb niet had overleefd - dat was nog een veel erger scenario.

NEW

Madison had zich voor haar tent geplaatst en lag te genieten van de zon in één van de vliegtuigstoelen die er stonden. Het voorval van gisteren had haar een snee op haar nek opgeleverd, maar gelukkig was het niet ernstig: de dokter had er naar gekeken en nadat hij het had ontsmet had ze gewoon weer haar ding kunnen doen. Hij had er een klein gaasje overheen geplakt, maar dat had ze er inmiddels ook al afgehaald, het bloedde namelijk al een tijdje niet meer.

Mac was erg intensief bezig geweest aan het hakken van hout. Zijn nieuwste bezigheid was om zoveel mogelijk mensen te helpen met het verstevigen van hun hutten. De laatste storm had aangetoond dat niet iedereen er droog en veilig bij zat. Met het zweet op zijn rug, voorhoofd en eigenlijk overal liep hij terug naar de hut van hem en zijn zus. Daar vond hij Madison voor wie hij met een glimlach neerhurkte. 'He! Lang niet-' Aandachtig bekeek hij haar nek. 'Wat heb je gedaan?'

Madison wilde Mac niet bezorgd maken, dus wimpelde ze zijn vraag weg. 'Het is niets bijzonders, gewoon een schrammetje. Ik heb het al laten nakijken door de dokter en die zei dat ik mijn nek niet al te veel moet bewegen, zodat hij niet opengaat, maar dat er verder niets aan de hand is.' verzekerde ze haar broer. 'Jij hebt intensief staan werken.' lachte ze, toen ze het zweet op zijn voorhoofd zag. 'Kom, ga zitten!'

Mac bekeek haar met een achterdochtige blik en ging naast haar zitten. Hij griste naar een waterflesje dat in de hut stond en dronk gulzig enkele grote slokken. 'Maar hoe heb je dat gedaan dan?' Bedenkelijk richtte hij zich weer op zijn zus terwijl hij met zijn uitgetrokken overhemd het zweet van zijn lichaam poetste. Hij leunde naar achteren tegen de muur van hun hut en haalde rustig adem om hopelijk de hitte wat te verdrijven.

Madison haalde haar schouders op. 'Geen idee, ik denk dat ik mezelf vannacht heb gekrabd.' verzon ze ter plekke en glimlachte. 'Het is echt niets, Mac.' Ze legde haar hand op zijn onderarm en pakte het flesje water van hem over, om er ook een slok uit te nemen. 'Het is trouwens echt belachelijk warm, vind je ook niet?' vroeg ze maar, om van het onderwerp af te raken.

'Oke-' Mac geloofde er maar weinig van, maar hij wilde haar niet pushen. Daar kwam niets goeds van. 'Nogal. Ik zou me niet zoveel moeten inspannen midden op de dag.' Met een grijns zakte hij wat naar beneden en kruiste hij zijn enkels. Gemakkelijk trapte hij zijn schoenen uit en wiebelde met zijn blote tenen. 'Weet jij waar al dat rumoer vandaan komt? Overal geroezemoes, roddels.' Hij had Nina proberen te vinden, die hij overigens sinds hun gesprek al niet meer had gezien, maar ze was nergens te bekennen. Dus aan haar kon hij ook niet om info vragen.

Madison schudde onwetend haar hoofd. 'Nee, geen idee. Er was wat ophef aan de andere kant van het strand gaande, maar ik was fruit plukken, dus ik weet niet precies wat er gebeurd is.' Het verbaasde haarzelf dat het liegen haar zo goed afging, en zeker tegen Mac: ze kon sowieso al niet erg goed liegen en haar broer wist op één of andere manier altijd de waarheid bij haar los te peuteren.

Mac fronste om zijn eigen naïviteit en wreef over zijn slaap. 'Wacht, zou Nina iets uitgevoerd hebben?' Hij vond het vreselijk om niet op de hoogte te zijn van wat er aan de hand was. Hij wilde misschien maar weinig met die mensen te maken hebben, maar dat betekende niet dat hij onwetend wilde blijven. Zeker niet als het Nina betrof. Mac moest nog steeds een gesprek met Clark voeren om hem duidelijk te maken dat hij Nina maar niet te hard moest straffen voor haar gedrag. 'Ik heb Robert overigens al even niet meer gezien, spreek je hem nog wel?' vroeg hij met een air van desinteresse.

'Dat zou inderdaad best kunnen.' gaf ze toe, maar haalde tevens haar schouders op als teken dat ze het niet wist. 'Ik heb hem ook al eventjes niet meer gesproken.. Iedereen is weer druk met andere dingen bezig en zeker nu met de extra gevallen in de ziekenboeg-' Ze onderbrak haar eigen zin, omdat ze realiseerde dat ze al te veel had gezegd.

Mac trok een wenkbrauw op naar Madison en sloeg zijn armen over elkaar. 'Madison, hoe lang denk je dat je het vol blijft houden om me niet te vertellen wat er aan de hand is?' Hij zuchtte en legde een hand op haar knie. 'Kom op, er uit er mee.' Hij glimlachte zwakjes en keek toen over zijn schouder naar de rest van het kamp. 'Als er echt iets ergs aan de hand is kun je het me beter nu vertellen.' Afwachtend keek hij zijn zus weer aan.

Madison wist dat ze nu wel moest vertellen wat er aan de hand was. 'Nina heeft twee onbekende meisjes gevonden in de jungle. Ze hebben er eentje laten gaan, omdat het andere meisje mij vasthield. Daar komt dit van,' Ze wees naar haar nek en keek naar Mac. 'ze had een mes op mijn keel gezet, totdat ze het andere meisje lieten gaan.' vertelde ze Mac met een zachte stem en wachtte op zijn reactie voordat ze verder nog iets zou vertellen.

Mac luisterde ontzet naar Madison en haalde een hand door zijn haar. 'Madison, die meid, ze heeft je bedreigd?' Ongelovig keek hij nog eens naar de wond, die nu plots een stuk imponerender was in Mac's opzicht. 'Ze hebben haar nog? Die dit gedaan heeft?' Hij probeerde te bevatten hoe zoiets onder zijn neus had kunnen gebeuren en compleet aan hem voorbij was gegaan. Verdomme en natuurlijk had Nina er ook nog mee te maken. 'Ze heeft je nergens anders pijn gedaan?'

'Mac, het is echt niets. Verzekerde ze hem nogmaals en legde haar handen op zijn polsen. 'Het is een schrammetje, verder heeft ze me niet aangeraakt, echt niet.' Ze was bang, dat als ze hem vertelde dat ze het meisje vasthielden in Ann's hut, hij er per direct naartoe zou gaan en dat wilde ze voorkomen. 'Maak je maar geen zorgen om mij.'

In een opwelling stond Mac op en zette hij zijn handen in zijn zij. 'Maddie, ik maak me wel zorgen!' Hij wreef in zijn ogen en liep heen en weer. 'Je bent er in ieder geval goed vanaf gekomen,' verzuchtte hij en hurkte voor haar naar. 'Hoe zit het met Nina? Wat heeft ze gedaan met dat meisje.' Mac wilde er niet te veel over na denken waartoe Nina in staat was als ze alleen gelaten werd met haar. Hij hoopte natuurlijk dat ze haar gezonde verstand kon gebruiken, maar eerlijk gezegd geloofde hij daar niet echt in.

Madison keek haar broer aan en zuchtte diep. 'Ze heeft haar min of meer gemarteld. Een mes op haar hand gezet en net zolang rond gedraaid tot dat ze iets zei. Clark heeft het ontdekt en heeft Nina een paar klappen gegeven en vervolgens heeft ze hem min of meer neergestoken... Nina ligt in de ziekenboeg en Clark in zijn tent.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'Meng je alsjeblieft niet tussen die twee, ik weet niet wat het is, maar ik wil mezelf er in ieder geval zover mogelijk vandaan hebben.. en jou het liefste ook.'

Mac slikte moeizaam en legde een hand op zijn voorhoofd. Hij moest met Nina gaan praten en kijken hoe het met haar ging. Waarom had ze hem niet erbij geroepen? Misschien had Mac het wel iets in de hand kunnen houden of haar in ieder geval niet het ergste laten doen. 'Madison, als niemand zich tussen die twee mengt, maken ze elkaar van kant. Daar heeft niemand hier op het eiland iets aan.' Hij legde een hand op haar been en glimlachte voorzichtig. 'Nina vertrouwt me, geloof ik. Hopelijk kan ik wat op haar in praten. En hopelijk doet iemand anders dat bij Clark.'

'Volgens mij is Olivia daar al mee bezig..' Ze hem haar net Clarks tent in zien verdwijnen en iedereen zag dat die twee wel héél erg goed met elkaar konden opschieten af en toe. 'Zorg in ieder geval dat je niet zoals Nina of Clark eindigt, wil je?' Ze gaf veel te veel om haar broer, hij was praktisch de enige op dit eiland waar ze écht heel erg veel om gaf - wat natuurlijk logisch was - maar daarom probeerde ze hem ook zoveel mogelijk te beschermen. 'Maar als Nina jou vertrouwd, ben jij wellicht de beste die met haar kan praten.' gaf ze toe en glimlachte eveneens.

'Natuurlijk niet. Ik laat niets tussen mij en de mogelijke terugreis naar Jane en onze ouders komen.' Mac glimlachte breed en boog naar voren om zijn zus in een flinke omhelzing te nemen. 'Gelukkig heb ik jou om me daar aan te blijven herinneren. Wie weet hoe ik door geslagen was als jij hier niet was.' Hij was gezegend en vervloekt met het feit dat zijn geliefde zusje hier ook zat. Het hielp hem in ieder geval om te blijven door vechten en de hoop niet op te geven. Als hij niet hoopte voor zichzelf, dan deed hij dat wel voor haar. 'Ik ga zo bij Nina kijken.'

'Dan is het goed.' zei ze toen hij haar in een stevige omhelzing had genomen en drukte een kus op zijn wang. 'Succes, ik moet je wel waarschuwen. Ze ziet er nogal... toegetakeld uit.' Ze had Nina kort gezien vanochtend, toen ze fruit kwam brengen naar de ziekenboeg. Ze had niet met haar gesproken, of wat dan ook, maar het aanzicht alleen al was erg genoeg.

Mac nam haar waarschuwing goed in zich op en knikte. Zijn nieuwsgierigheid werd zo alleen nog maar meer gewekt. 'Ik zal niet te laat terug zijn, dan kunnen we samen wat eten.' Hij glimlachte nog naar zijn zus en na haar een aai over haar bol te hebben gegeven liep hij in de richting van de ziekenboeg om Nina te gaan bezoeken.