De Hut van Mac en Madison

Een ruime hut voor twee personen ingericht met de nodige spullen die Mac vooral heeft gemaakt; hij is goed met hout. Madison heeft voor de 'sfeer' gezorgd. Het is heel simpel, maar stevig en water plus wind dicht. Het staat wat verder weg van andere hutten.

Mac zat verscholen in de hut verscholen. De zon was niet erg aardig voor zijn lichte huid. Hij had wat van het hout dat hij die ochtend om had gehakt mee naar de hut genomen. De boomstronken zouden ideaal zijn om er stoelen of krukken of wat dan ook van te maken. Dan zou hun hut misschien nog ergens op kunnen lijken. Hij gebruikte de bijl om het hout weg te slepen en er vorm in te krijgen. Het vergde al zijn concentratie en zijn gedachten konden dus niet uitweidden naar andere onderwerpen.

Madison kwam terug uit de jungle, met een rugzak vol met vers en lekker fruit. Deze zette ze voor het hutje van haar en Mac neer en keek naar binnen toe. 'Wauw!' riep ze enthousiast uit, toen ze zag wat hij aan het doen was met al het hout. 'Een echt huisje op een onbewoond eiland!' Om eerlijk te zijn vond ze het niet eens zo erg om hier te zitten, in het begin was ze bang geweest - maar nu viel het allemaal reuze mee. Daarbij had ze het ontzettend naar haar zin: de mensen waren aardig en ze kon weer eens echt tijd met haar broer doorbrengen.

Mac keek op toen Madison aankwam en glimlachte naar haar. 'Het stelt nog niets voor. Nog veel werk nodig.' Geconcentreerd ging hij verder. Hij had al door dat Madison er misschien niet zo veel problemen mee had dat ze hier zaten, maar Mac dacht daar anders over. Hij zag al in dat ze hier nog heel lang zaten, Maddy had waarschijnlijk nog een korte ideale vakantie in haar hoofd. 'Weet je zeker dat al dat fruit eetbaar is?' vroeg hij onder het werken door.

'Natuurlijk!' Ze pakte de rugzak op en pakte het fruit wat ze had verzameld eruit. 'Ik heb papaja's en mango, oh en ik heb nog twee kokosnoten!' Zelf was ze dol op kokosnoten, ze had dan ook een gat in de lucht gesprongen toen ze ze had gevonden. Verhongeren zouden ze in ieder geval niet. 'En een hard werkende man kan vast wel wat vitamines gebruiken, welke van de drie wil je?'

'Doe maar wat.' mompelde Mac zonder er echt aandacht aan te besteden. Hij had spontaan een rotbui gekregen nadat hij een deel van het hout had afgestaan bij de verzamelplaats. Ze hadden geklaagd dat het nat was, dat het te weinig was. Het was ook nooit goed en hij had ze toch echt uitgelegd dat het gedroogd kon worden en dan bruikbaar was. Zuchtend ging hij verder met zijn stoel.

'Jeetje, doe eens niet zo chagrijnig Gary..' mompelde ze en pakte een papaja uit haar tas, schilde deze met een stuk scherp metaal en sneed hem in stukken. Deze deed ze in een door de helft gesneden fles en overhandigde hem. Hij was nooit echt een optimist geweest, maar sinds ze hier zaten leek het tien keer erger dan normaal en Madison haatte het. Maar ze uitte haar frustraties niet op hem, hij had gelijk ook: hij had thuis een vrouw zitten, bij haar thuis was er niemand behalve haar kat - maar die zou zich wel redden.

'Mac, noem me gewoon Mac, oke?' Hij keek op naar Madison met een kritische blik, maar nam het fruit, hij had geen idee wat het was, dankbaar aan. 'Sorry, verdien je niet, vergeef het me, dankje voor de heerlijke vitamientjes.' Hij meende zijn verontschuldigingen, maar toch kon Mac niet beloven dat hij optimistischer zou worden. Door zijn gesprek met Nina wist hij dat ze maar weinig hoop hadden en dat bracht hem tot wanhoop. Hoe kwam hij ooit terug bij zijn Jane?

Madison keek hem aan. Altijd als ze boos op hem was, noemde ze hem Gary - en ze wist dat hij dat niet leuk vond. 'Het is oké.' zelf keek ze naar de kokosnoot, eigenlijk zonder enige idee hoe ze hem ooit open zou krijgen. Ze had een hard voorwerp nodig, misschien moest ze hem op een steen gooien, maar die zag ze niet op dit moment, dus besloot ze om voor de mango te gaan: ook lekker.

Mac legde zijn werktuig aan de kant en begon van zijn fruit te eten. Het was werkelijk heerlijk. Zeker omdat ze niet erg veel eten hadden op het eiland. Hij keek naar Madison en glimlachte. 'Het is lekker.' zei hij. 'Ik snap alleen nog steeds niet hoe jij het voor elkaar krijgt om die dingen te vinden.' ging hij vervolgens verder met enige bewondering en trots in zijn stem.

Madison begon te lachen. 'Weet ik toch.' grinnikte ze en haalde haar schouders op. 'Ik zoek ernaar, en echt zoeken Mac - niet rondlopen en hopen dat je het ineens ziet liggen.' lachte ze en draaide zich naar hem toe. 'Ik ben blij dat ik hier niet alleen zit, dat ik jou heb.' zei ze met een glimlach. Ze was trots op haar oudere broer en altijd was ze al dol op hem geweest.

'Oke, ik geef toe ik kan niet goed zoeken.' Mac grinnikteen keek naar haar toen zei dat ze blij was met hem hier te zitten. Met een glimlach pakte hij haar hand vast en kneep er zacht in. 'Ik ben blij dat ik er voor je ben, Maddie.' Dat was misschien het voordeel aan dit hele gebeuren; hij kon nu echt goed op zijn zus letten en haar helpen. Dat hij alleen niet thuis was, beviel hem dan weer minder goed.

Madison zette het bakje fruit neer en omhelsde haar broer stevig. Ze wist niet wat ze had gedaan als Mac er niet bij was geweest, of nog erger: als hij het niet had overleefd. Maar daar moest ze niet aan denken, want hij was er wel en hij leefde nog. Ze liet hem weer los en nam een stukje mango in haar mond. 'Zo vind je ze niet in de supermarkt!' Ze waren echt verrukkelijk.

Mac liet zich omhelzen door zijn zus en kon niet anders dan naar haar glimlachen. 'Zeker niet.' Hij at zelf ook verder van zijn fruit en keek vervolgens naar Maddie. 'Ik heb die Nina gesproken vanochtend. Jeweetwel; onze democratisch gekozen 'leider'.' zei hij met enige spot, hoewel hij toch wel wat respect over had voor Nina. 'Ze was nog best aardig.' Mac had willen zeggen dat zij ook dacht dat ze hier niet meer weg zouden komen, maar hij wilde niet degene zijn die dat nieuws aan Madison zou brengen.

Madison knikte. 'Ik geloof graag dat ze best aardig kan zijn, al komt ze zo niet over.' Ze had nog niet echt gesproken met Nina, en als ze met haar sprak kwam het alleen van Nina's kant - en schreeuwde ze bevelen naar haar - dus een echt gesprek kon je dat ook niet noemen. 'Robert is ook wel aardig, je weet wel, die gozer die die boomhut heeft gemaakt.'

'Ze heeft nogal een harde buitenkant.' Mac haalde zijn schouders met een grijns op en at zijn fruit rustig verder op. vervolgens ging hij verder met zijn werk en keek Madison met een schuin oog aan toen ze over en Robert vertelde. 'Ik heb geen idee wie je bedoelt. Hoe ziet ie er uit?' Hij liet zijn nieuwsgierigheid niet merken, tenminste hij hoopte van niet.

'Donker blond haar, klein baardje - smal gezicht, loopt altijd met een grijns op zijn gezicht rond en liep eerst altijd met dat meisje met dat rode haar rond, maar volgens mij is die liefde ook alweer over.' Ook zij at het laatste beetje fruit op en stond op. 'Kan ik je nog ergens mee helpen?'

Mac trok een wenkbrauw op en knikte. 'Aha, hem ken ik wel.' Hij zei maar niet dat zijn eerste indruk van die Robert was geweest dat hij het een regelrechte eikel vond. Maar goed, Mac moest zich niet te vaak laten leiden door zijn vooroordelen. Dat zei Jane hem ook altijd. 'Je moet hem maar eens aan me voorstellen.' stelde Mac voor en schudde zijn hoofd toen ze vroeg of ze kon helpen.

'Goed idee!' zei ze enthousiast, maar het enthousiasme ebde langzaam weg toen hij zei dat ze niet kon helpen. Ze had zo'n flauw vermoeden dat ze wel kon helpen, maar dat hij dat niet wilde - maar die gedachten sprak ze niet uit. 'Oké dan.' mompelde ze en liep het hutje uit om ervoor te gaan zitten.

Nadat Madison buiten was gaan zitten ging Mac nog korte tijd verder, maar zijn concentratie was allang weg. Zijn gedachten gingen vrijuit en bleven langer dan hij wilde steken bij Jane. Hij had er met Nina over gehad wat de mensen zouden denken over het vliegtuig, of er nog overlevenden zouden zijn. De autoriteiten zouden nergens meer op hopen, maar de nabestaanden en zijn Jane zouden dat altijd blijven doen. Hij voelde zich daarom verplicht om ergens de hoop te bewaren dat ze nog gered zouden kunnen worden. Uiteindelijk legde hij zijn spullen aan de kant en ging de hut uit om naast Madison te gaan zitten. 'Hé, Maddie, vertel me nog eens over Amerika.'

Madison keek hem zijdelings aan en zuchtte. 'Ik woonde net als thuis aan het strand in LA, en het was er bijna altijd warm. De stad daar is gigantisch, al die winkels en winkelcentra. En de mensen zijn er ontzettend vriendelijk.' Ze glimlachte even bij het idee. 'Het lijkt veel op thuis, maar het is toch anders.' LA zou voor haar altijd haar tweede thuis blijven, maar niets kon tippen aan het Australische strand.

Mac luisterde aandachtig naar haar en stootte toen ze klaar was met vertellen met zijn schouder tegen die van haar aan. 'Hé, maar Australië is veel beter, want daar ben ik.' Hij deed een poging om te grijnzen en het lukte hem aardig als hij naar Madison keek. Ze leek heel veel op hun vader en die man was werkelijk hilarisch. Maar goed, hij had hier alleen Maddie en zij kon net zo grappig zijn. Vooral die onschuldige blik vond Mac geweldig. Met een lach prikte hij in haar wang en drukte er vervolgens een kus op.

Madison schoot in de lach en knikte. 'Daar heb je gelijk in,' Ze was altijd dol geweest op haar broer en dat zou ze ook altijd blijven. 'Je bent een schat weet je dat?' Hij ontkende het vaak, dat wist ze - maar ze hield van hem en dat wilde ze hem duidelijk maken. Zeker nu ze hier zaten. 'Ik Australië nu al, jij ook?' Australië was háár land. Ze was er opgegroeid en eigenlijk was LA een fout geweest, al had ze het er naar haar zin gehad.

Haar compliment liet Mac maar aan zich voorbijgaan. 'Zeker, maar ik had gehoopt dat ik LA af kon kraken terwijl ik Australië miste, maar nu zit ik op een éíland en moet ik Australië missen. Dat is iets minder.' Hij grinnikte en stak zijn arm onder die van haar. Hij was nooit erg positief geweest over de reis naar Amerika, maar hij wilde het voor Madison doen en Jane had er op gestaan dat hij er even tussenuit ging. Het was op de boerderij rustig en op zijn werk hadden ze eveneens te veel handen voor het weinige werk dat er was. Dus had hij toch maar toegegeven.

'Kom op Mac, zo vreselijk is het hier niet. Zie het als een ongeplande tussenstop van je vakantie.' Ze zou hem op een of andere manier laten inzien dat het hier niet vreselijk was. Het was een moeilijke taak, dat wist ze zelf ook - maar het zou haar lukken. 'Daarbij zitten we op een tropisch eiland, stel je voor dat je was gecrasht op de noord-pool. Kijk, dan had je mogen zeuren.'