Nina's hut

Bradley merkte de ondertoon bij haar woorden op. Het voelde alsof ze steeds en steeds meer genoeg kreeg van zijn bezorgde en bezitterige gedrag. Had ze dan niet door dat ze met een gigantische wond rondliep op een onbewoond eiland? Dat het verband, de pillen, alles wat hij had om die wond te verzorgen, op een gegeven moment op zou zijn? Hij voelde zich een boeman om haar ópnieuw iets te moeten weigeren. 'Het spijt me,' zei hij verontschuldigend. 'Misschien over paar weken.'

'Een paar weken, dan zijn we hier weg.' Vastberaden kwam Nika overeind. Ze kon op z'n minst met één been het water in gaan, toch? Misschien was er wel een manier dat ze het ene been omhoog kon houden en met de rest van haar lichaam onder water kon. Of wat dan ook. Ze wilde echter niet meer stil zitten en toekijken of armbandjes maken van bamboe. Ze wilde verdomme naar huis! Of waar ze dan ook naartoe kon. Misschien moest ze maar gewoon teruggaan naar Rusland, dan kreeg ze niet al het gedoe. Ze kon natuurlijk niet illegaal Amerika binnen komen. Zelfs niet na deze ramp.

Bradley liet zijn hoofd in een wanhopig gebaar vallen en haalde diep adem. Hoe moest hij haar in godsnaam duidelijk maken dat ze hier nog lang zouden zitten? En ondanks dat het misschien niet waar was, dan kon de werkelijkheid enkel meevallen. 'Je kan wel met je voeten in de zee,' mompelde hij en keek haar afwachtend aan. 'Dan loop ik wel even met je mee en dan zorg ik ervoor dat je niet struikel.'

Nika probeerde de zucht van Bradley te negeren en pakte haar stok die tegen het hutje aangeleund stond. 'Hoeft niet, het lukt me zo wel.' Kort keek ze hem aan, maar ging toen alvast naar het water zonder op hem te wachten. Dat was natuurlijk het grote probleem als ze van dit eiland af waren. Ze wist vast en zeker dat de autoriteiten er achter zouden zijn dat ze de Verenigde Staten helemaal niet in mocht komen, maar wat gebeurde er dan tussen haar en Brad? Het was zo ongelooflijk hopeloos en stompzinnig. Hobbelend naderde ze de branding.

Bradley stond snel op, maar liep niet meteen achter haar aan. Na enkele tellen gewacht te hebben, snelde hij achter haar aan en sloeg zijn arm om Nika heen, zodat ze op hem kon leunen. 'Nika, je weet dat ik je niet dingen verbied om je te pesten, toch? Het- als er iets gebeurt met je been, dan heb ik hier niet de spullen om het te verzorgen. Het is puur preventie.' Hij keek haar ernstig, maar ook afwachtend aan.

Nika wrong zich al snel uit Bradleys greep en knikte hevig. 'Ja, ja.' Natuurlijk wist ze dat hij het alleen maar deed omdat het beter voor haar was, maar dat maakte nog niet dat ze het er mee eens was. Op de een of andere manier had het gesprek met Nina een erg averechtse uitwerking op haar gehad. In plaats van net zoals Nina hulp te aanvaarden ook al wilde ze dat niet, weigerde ze het juist. Bradley zou zich gewoon niet zo veel met haar bezig moeten houden. Er waren mensen die het harder nodig hadden of het meer verdienden.

Bradley zag verward toe hoe ze zich uit zijn greep worstelde en verder liep. Na een laatste blik geworpen te hebben op de ziekenboeg ging hij weer achter haar aan en pakte hij voorzichtig haar pols vast. 'Wat is er aan de hand, Nika?' vroeg hij verward en geraakt. Hij had het idee dat hij enkel het goede deed en dat er geen enkele reden was voor haar om zo tegen hem te doen. 'Heb ik de laatste tijd iets fout gedaan?'

'Nee, Brad, alsjeblieft, laat me.' Nika beet op haar lip en ontweek zijn blik. Het was ook belachelijk dat ze dacht verliefd te zijn op iemand zoals hij, in zo'n korte tijd. Het leek of ze nu eindelijk eens uit die roes van de crash begon te raken. Alsof ze eindelijk weer eens helder en logisch na kon denken. Misschien had ze de kritische blikken van de anderen wat serieuzer moeten nemen. 'Ik voel me niet blij, dat is alles.' Misschien als ze hem gewoon in het Russisch kon vertellen wat er aan de hand was, had ze wellicht een poging gedaan, maar met haar gebrekkige Engels was er geen beginnen aan.

Bradley haalde wanhopig een hand door zijn haren en keek Nika met een hulpeloze blik aan. 'Nika, kom op, wat is er nou?' Hij wreef met zijn hand voorzichtig over haar arm en pakte daarna haar hand vast. 'Ik- ik snap dat je je niet blij voelt en dat ik daarbij ook niet bijdraag. Maar ik probeer je te beschermen! We zijn hier op een éiland, een verdomd eiland, waar ik helemaal niets heb om je te verzorgen! Ik probeer enkel te helpen….'

Nika keek met een betreurde blik toe hoe Bradleys humeur was omgeslagen net zoals dat van haar. 'Nee, dat is het niet.' Het ging er niet om dat hij haar zo goed mogelijk als dokter moest verzorgen en haar daarom dingen moest verbieden. Het was iets anders waar ze zelf nog maar moeilijk de vinger op kon leggen. 'Wat zijn we nou aan het doen, Bradley?' Vragend staarde ze hem aan en wachtte zijn antwoord met enige angst af. 'Wij, samen?'

Bradley keek haar met grote ogen aan en stamelde onzeker wat woorden. Nu pas begreep hij ongeveer wat haar dwarszat en het deed hem pijn dat hij onzekerheid bij haar had opgebracht. 'Ik- Nika, ik vind je leuk!' floepte hij er dus maar uit en legde zijn handen op haar schouders. 'En wat wij samen doen, is- is iets wat mensen doen die elkaar zien zitten. Hoe komt het dat je daaraan opeens twijfelt?' vroeg hij, en nu was hij diegene die met angst op het antwoord wachtte.

'Omdat we niet geschikt zijn voor elkaar. Het is niet juist.' Nika's hoofd zat vol van het conflict en ze zuchtte diep. Dit was één van de dingen die ze over had gehouden aan haar opvoeding in Rusland. Een relatie tussen man en vrouw was erg speciaal en moest moreel van waarde zijn. Je kon niet zomaar met jan en alleman aanpappen. Bradley kwam uit een heel andere categorie dan dat zij kwam. Ze zou hem mee naar beneden halen. En wie weet hield het toch geen stand. Het was waarschijnlijk verspilde moeite. Ze nam dit alles erg serieus, misschien te serieus.

Bradley keek haar met open mond aan na haar uitleg. De laatste dagen was hij dolverliefd op haar gekomen en dan kwam ze opeens met zoiets? 'Heeft Nina iets over ons tegen jou gezegd?' vroeg hij achterdochtig en legde zijn handen weer op haar schouders. 'Nika. We zijn wél geschikt voor elkaar. Hoezo zouden we dat niet zijn? Kom eens hier…' Hij drukte zijn lippen op haar wang en nam haar in een omhelzing. Hoe kon zoiets speciaals nou onjuist zijn?

Nika vond het niet fijn om dit gesprek te voeren, maar ze had het idee dat het wel nodig was. Dankzij het gesprek met Nina had ze zich gerealiseerd wat Bradley voor haar betekende en dat er zeker iets tussen hen was, maar ze brak haar hoofd om het ontraditionele karakter van hun relatie. Ze kende zoiets niet en wist niet of het zo werkte, of ze het zo wilde en wat nog meer. 'Bradley, ik geef om je, maar ik heb tijd nodig. Ik moet hieraan wennen. Gedachten goed maken.'

Bradley liet haar weer los en keek haar met een schaapachtige blik aan. Ze zal tijd genoeg hebben om eraan te wennen: nog steeds was hij er niet van overtuigd dat ze snel hulp zouden krijgen. 'Dat is geen probleem, Nika, dat is begrijpelijk. Ik moet er ook nog aan wennen,' loog hij en wreef geruststellend over haar arm. 'Ik- ik denk dat ik maar weer eens naar de ziekenboeg ga.' Hij glimlachte naar haar en drukte een kus op haar wang. 'Pas op met je been.' Daarna draaide hij zich om en begon hij richting zijn hut te lopen.

Nika probeerde Bradleys woorden te geloven, maar eerlijk gezegd voelde ze hoe de moed en de hoop haar in de schoenen zakte. En toch was het ergens een opluchting om voor nu haar eigen gedachten te kunnen ordenen op haar eigen manier en tempo. Hoewel ze zich er natuurlijk erg van bewust was dat niet alleen haar eigen gevoelens op het spel stonden. Ze bleef aarzelend staan terwijl Bradley weg liep en vervolgde uiteindelijk haar weg naar de zee om daar slechts met haar enkels in te gaan staan.