Nina's hut

Hoewel alle hutten aan de rand van de jungle staan, heeft Nina de hare juist in de jungle gemaakt. Met al haar leger ervaring kon ze gemakkelijk met weinig spullen een goede hut maken, die stevig is en beschutting biedt. Door de bosjes kan ze nog wel het strand zien, maar vanaf het strand niet haar hut. Hier kan ze doen wat ze wil; meestal is ze bezig met spullen maken of eten zoeken.

Mac liep met een geïmproviseerde bijl op zijn schouder door het oerwoud en hakte zijn weg door de dichte bossen. Hij had besloten om zichzelf vandaag nuttig te maken door brandhout te gaan verzamelen. Maar aangezien het net geregend had, was alles kleddernat. Dus had hij besloten wat bomen om te hakken en ze te laten drogen. Hij wist alleen nog niet waar. Maar op het moment wilde hij alleen maar die bomen omkrijgen. Dan kon hij meteen zijn frustratie kwijt.

Nina zat op de grond in haar hut en sleep met een mes langs een tak. Het was het enige ding wat ze echt gestolen had, een mes, maar ze wist dat anderen er niet mee om konden gaan. Door takken te slijpen had ze al een heel arsenaal van wapens, die goed gebruikt konden worden. Bijles, speren, knotsen... Ze gaf ze steeds aan Clark en die deelde ze dan uit, zodat niemand wist dat zij daar verantwoordelijk voor was. Opeens hoorde ze een hakkend geluid, dus pakte ze haar pistool en richtte het op de desbetreffend persoon.

Mac had een geschikte boom uitgezocht, niet al te dik en niet al te hoog. Die kon hij makkelijk aan. Met een verbitterde uitdrukking op zijn gezicht ging hij aan het werk. Het voelde goed zijn lichaam weer eens te laten werken. En dan hoefde hij neit zo na te denken en niet aan het gezeur van zijn zus te denken. Helemaal afgesloten van de wereld hakte hij vrolijk verder.

Toen Nina zag dat het gewoon een man was die met een bijl aan het hakken was, trok ze snel haar pistool terug en stopte deze tussen de band van haar broek, zodat ze hem elk moment kon pakken. Voor een moment bekeek ze de man, die totaal opging in zijn werk en haar niet opmerkte, en kwam toen tevoorschijn. 'Goed om te zien dat er nog iemand werkt,' glimlachte ze en sloeg haar armen over elkaar heen.

Mac schrok zich rot toen hij ineens een stem hoorde en een vrouw zag verschijnen. Hij hield de bijl boven zijn hand en keek haar geschokt aan. Toen hij realiseerde hoe hij er bij stond liet hij de bijl zakken en keek haar fronsend aan. 'Geen goed idee om mensen zo te laten schrikken op dit eiland. Ik geloof dat ze aan het doordraaien zijn, dus je weet maar nooit waartoe ze in staat zijn.' merkte hij droog op terwijl hij weer verder ging met zijn werk, maar niet zo intensief als daarvoor.

'Ik ben niet zo bang voor mensen die doordraaien,' zei ze en liep dichter naar hem toe. Iedereen in het leger was en raakte op de een of andere manier doorgedraaid. Zijzelf ook. Ze kon al jaren niet meer slapen. 'Oh, en je moet vanaf een andere kant erop in hakken. Anders gaat hij op mijn hut vallen.' Ze grinnikte en leunde tegen een boom aan. Gefronst en bedachtzaam keek ze hem aan. 'Wat is je naam?' Ze was opgelucht om iemand te ontmoeten die hetzelfde dacht als zij.

Mac keek op toen ze dichter bij kwam en keek in het rond toen ze het over haar hut had. 'Wat? Je hút? Ik heb helemaal niets gezien.' Hij had nogal wat moeite gedaan om de juiste plek te vinden. Hij was zo ver van het strand het bos ingegaan zodat niemand het ding zou zien vallen. En zodat er geeneen hut plat zou gaan. 'Mac.' Hij dacht er niet aan om naar haar naam te vragen, want hij was druk bezig met het zoeken van die hut.

'Dat is de bedoeling, dat je hem niet ziet,' zei ze tevreden en trok haar shirt nog een stukje verder over haar heupen, zodat het pistool echt niet te zien was. Om nog te bedenken dat ze hem bijna beschoten had. 'Hoe hakt ie?' vroeg ze benieuwd, ten slotte had ze hem zelf gemaakt. Dat hij haar naam niet vraag, zag ze als een teken dat hij haar vast wel kende. Ze had bruut een deel van de macht van Clark overgenomen en meteen iedereen verteld wat ze moesten doen en wat er allemaal fout ging. Ze leken haar niet te mogen, maar dat deerde haar niet.

Mac keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Dan kun je ook niet van me verwachten dat ik geen bomen op je mooie huisje laat vallen.' Hij glimlachte kort, maar zonder zijn tanden te laten zien en keek toen naar de bijl. 'Het is een flut ding. Het haalt het bij lange na niet bij wat ik thuis heb, maar goed er is hier niets beters.' Hij zette het ding tegen de boom aan en keek toen eens goed naar Nina.

Nina's mondhoeken trokken omlaag en ze liep beledigd naar hem toe. Ze pakte de bijl over en inspecteerde hem. 'Hij is misschien een beetje bot, geen fijne grip, maar verder is hij prima.' Ze draaide zich om en nam in de beweging de bijl mee, om deze hard in de boom te slaan. Oké, ze snapte wel wat hij bedoelde, maar ze gaf er niet aan toe. Leunend op de bijl keek ze hem weer aan en grinnikte. 'Je laat geen bomen op mijn hut vallen. Dat wil je niet eens, dat dat gebeurt.'

Toen hij haar zo bestudeerde, herkende hij haar pas. Mac was niet echt bezig geweest met de leiders en hun plannen en taken. Hij stond op zichzelf en zorgde dat hij en zijn zusje met niemand problemen kregen. Zo simpel was het. 'Prima, zeg me dan waar die hut van jou is.' hield hij koppig vol en keek haar aan terwijl hij de bij terugpakte en in de houding stond om verder te hakken.

Nina glimlachte en schudde haar hoofd. 'Ik ga niet vertellen waar mijn hut is, Mac,' zei ze langzaam en duidelijk. Ook nogal standvastig. Ze had daar spullen die niemand mocht zien. 'Zorg gewoon dat je de bomen enkel naar het noorden om hakt, oké?' Dan hij hij nog drie richtingen waaruit hij kon gokken waar haar hut was. 'Als je wil, kan ik je wel helpen met hout hakken?' stelde ze voor. 'Dan kan je me meteen over je beeld over de andere mensen vertellen.'

'Het lukt prima in mijn eentje, maar als je het niet kunt laten wie ben ik dan om je tegen te houden?' Mac keek haar sceptisch aan en ging toen verder met hakken, maar niet in de richting die Nina had voorgesteld. Hij had het niet zo op mensen die geheimzinnig deden. Onverstoord bleef hij verder gaan indezelfde richting als daarvoor. En zo zou hij er vast achter komen of haar hut in díe richting was.

Ze wou hem helpen, maar bleef staan toen ze zag dat hij gewoon door ging. Op deze manier zou de boom zeker op haar hut vallen. Kwaad beet ze op haar lip en keek hem nogal doods aan. 'Stop met hakken, Mac, ik meen het.' Ze liep naar hem toe, maar waagde het niet om hem aan te raken. Wie weet wat hij allemaal met die bijl kon. 'Stóp,' zei ze nog eens nadrukkelijk.

Mac keek na een tijdje op en voor het eerst in dagen bevond zich een glimlach op zijn gezicht. Of eigenlijk was het meer iets tussen een grimas en grijns in. Hij liet de bijl voor even met rust en staarde intens in de westelijke richting waarheen de boom zou vallen als hij door was gegaan. 'Oh, ja, nú snap ik dat je het geheim houdt. Wat een prachtig plekje!' Hij kon de hut nog steeds niet vinden, maar had een sterk vermoeden dat het zich daar bevond. 'Maar wees maar gerust hoor, ik zal je privacy respecteren.' En met diezelfde grijns of grimas ging hij verder met hakken maar dan in de noordelijke richting.

Nina keek hem dodelijk aan en keek dezelfde kant op als dat hij keek. 'Als je ook maar één voet durft te zetten in mijn hut, dan zal ik je...' Ze slikte haar woorden in en keek van hem weg. Ze moest zich eraan herinneren dat ze niets moest vertellen over haar capaciteiten en spullen. 'Dat zal vast wel,' mompelde ze. Ze keek hem aan en schudde ongelovig haar hoofd. Op de een of andere manier moest ze toch lachen. 'Je weet dat je een vreselijk persoon bent, he, Mac.'

mac keek geamuseerd toe hoe ze zich opwond. Hij was echt niet van plan ruzie met haar te gaan krijgen. Daar hadden ze niets aan. 'Dat heb ik al vaker gehoord, maar eigenlijk neem ik dat niet zo serieus. Mijn vrouw zei dat ook bij onze eerste ontmoeting en dat is toch echt goed gekomen.' Mac had de woorden al gesproken voordat hij er over na had gedacht. De gedachte aan zijn vrouw raakte hem hard en stug ging hij verder met het omhakken van de boom. Wie verzon ook een verdomde vakantie in dat verdomde Amérika?

Nina ging op een lage takken zitten en legde haar hand op haar pistool. Ze wou er niets mee doen, maar het gaf gewoon een vertrouwd gevoel aan haar vertrouwde leven als agente. 'Wat denk je dat de buitenwereld weet over ons ongeluk? Denk je dat ze denken dat we dood zijn?' De vraag hield haar bezig, net zoals talloze andere vragen. 'Je mist haar vast heel erg,' mompelde Nina. Herinneringen kwamen bij haar boven, maar die drukte ze snel weg.

Mac ging door totdat hij de boom om had gekregen en deze met een klap neer was gekomen. Toen pas keek hij naar Nina en gaf hij haar antwoord. 'Ik heb werkelijk geen idee, maar als ik hen was zou ik denken dat we dood zijn. Denk je dat ze het leuk vinden om geld uit te geven aan een hopeloze reddingsactie?' Hij had de hoop al op gegeven toen er de eerste dag niemand op kwam dagen. Ze moesten er óf iets van zien te maken óf zelf een uitweg vinden. Maar waar moesten ze in godsnaam heen?

'Ik ken de reddingsmacht bij zulke situaties; te koppig om het leger in te zetten, die wél efficiënt zijn. Laten we zeggen dat we hier lang, heel lang, tot altijd opgesloten zitten. Of er moet een wonder gebeuren.' Ze zuchtte en keek naar de boom die om was gevallen. 'Enkel lijken wij de enige twee te zijn die dat door lijken te hebben.' Ze keek hem aan met een veelbetekenende blik. 'Als iedereen erachter komt, dan wordt het een hopeloze chaos, waar gewonden kunnen gaan vallen.'

Nieuw

Nika stond met een diepe frons op haar gezicht om zich heen te kijken. Toen ze had gevraagd naar de hut van Nina was iedereen nogal vaag geweest. Ze hadden haar echter wel allemaal in dezelfde richting gestuurd. Daar stond ze nu om zich heen te turen terwijl ze stevig op haar zogenaamde kruk leende. Gelukkig kon ze met de kruk een stuk beter uit de voeten. Toch bleef de angst bij haar dat haar been nooit zou genezen. Het bleef en bleef maar terugkomen. Ze zou zo graag een stuk willen gaan zwemmen, of de jungle in gaan om het hogerop te zoeken. Het uitzicht zou vast machtig zijn. 'Nina?' Misschien zou Nina op haar naam afkomen.

Nina lag languit op een boomstronk te slapen met haar pistool in haar hand, maar werd al snel uit haar droomloze slaap gehaald door een irritant geroep. Geïrriteerd duwde Nina haarzelf omhoog en sperde toen al snel haar ogen open toen ze merkte dat de stem wel heel dichtbij was. Ze deed haastig een broek aan en rende - met uiteraard een omweg - de jungle uit. Van een afstandje zag ze de Russische vrouw staan, terwijl die haar naam riep. 'Wat wil je?' vroeg Nina achterdochtig toen ze dichterbij kwam.

Nika dacht eerst dat Nina haar misschien niet gehoord zou hebben, dus riep ze nog een keer. Vervolgens twijfelde ze echter. Wellicht wilde ze niet gestoord worden of was ze helemaal niet in haar hut. Misschien had iedereen haar wel de verkeerde kant op gestuurd. Geschrokken draaide ze zich om toen Nina plots bij haar stond. Ze was overrompeld door de hostiliteit die in Nina's stem klonk, maar glimlachte desalniettemin vriendelijk. 'Hallo, ik wilde je danken.'

Nina trok verbaasd een wenkbrauw op en keek onmiddellijk om haar heen. Was iemand een grap met haar aan het uithalen? Stond Clark nu lachend ergens achter een boom? Toen ze weer naar de vrouw keek, realiseerde ze zich dat dat niet het geval zou zijn. Voor zover zij wist was de Russische vrouw een van de weinig echt oprechte mensen op dit eiland. 'Je bedoelt voor het zwijn? Geen dank. Ik smachtte naar een goed stuk vlees,' zei Nina met een knipoog en wees toen naar haar been. 'Hoe gaat het nu met je?'