De rotsen

Olivia had graag nog een beetje hoop gehad, maar dat was al een tijd verdwenen. 'Wees maar blij met de hoop die je hebt.' Ze lachte uitgelaten toen ze de betraptheid van Killians gezicht kon lezen. Ze wisten beiden dat ze tegen elkaar gelogen hadden, maar het goede daaraan was dat het hen niet eens zo zeer uitmaakte. 'Klinkt als een prima voorstel.' Liv steunde op haar ellebogen zodat ze Killian beter aan kon kijken en glimlachte bescheiden. 'Maar laten we eerst afwachten wat er met die meid gebeurd. Ik ben te nieuwsgierig.'

Het maakte Killian maar weinig uit dat ze erachter was gekomen dat hij had gelogen. Ze had hem waarschijnlijk nooit geloofd en andersom was dat hetzelfde geweest. 'Dan kunnen we binnenkort maar weer eens onze tassen gaan inpakken,' zei hij met een knipoog en knikte toen instemmend. 'Ik moet zometeen Clark aflossen… Misschien krijg ik nog wel iets uit haar. Waar ze vandaan komt, of er meer zijn, zulke dingen.'

Liv knikte met een glimlach. Ze keek erg uit naar een paar dagen bomen, planten en flinke inspanning. Ze begon rusteloos te worden op het strand waar ze niets kon doen. 'Wat betreft Clark-' Ze kwam overeind en ging recht zitten om haar blik direct op Killian te richten. 'Zou je misschien wat later kunnen komen? Ik moet nog wat met hem bespreken. Dan neem ik het wel van Clark over en kun je mij later op de avond afwisselen.' Het had haar al gedeerd dat ze haar niet hadden gevraagd om op wacht te zitten, maar ze zou het recht wel in eigen handen nemen door Clark te misleiden en Nina binnen te krijgen.

Killian kwam ook wat overeind en trok zijn wenkbrauwen verbaasd op bij haar woorden. 'Ja, ehm, prima?' zei hij en keek haar even onderzoekend aan. Wat moest zij in godsnaam met Clark bespreken? Toch besloot hij er niet verder over te gaan en weer op de rots te gaan liggen. 'Ik zal wat later komen.' Ondanks dat hij het niet wilde toegeven, voelde hij toch hoe zijn stem doordrenkt was van jaloezie.

Olivia beantwoordde Killians verwarde blik niet. Misschien zou ze hem later wel eens uitleggen waar dit over ging, misschien kwam hij er zelf wel achter. Ze leunde naar hem toe en legde kort een hand tegen zijn wang. 'Ik kijk er al naar uit dat jij je een week lang niet kan scheren.' Met een grijns gaf ze hem een klein tikje. 'Tot straks, Killian.' Met een glimlach trok ze haar schoenen aan en stond ze op om weer terug naar het strand te gaan en naar Clarks hut.