De rotsen

Sceptisch keek Olivia naar de open armen van Nina. Ze bestudeerde haar lichaam en zocht naar de zichtbare overblijfselen van de brand. Ze zag er verassend goed uit en Olivia realiseerde zich dat ze opgelucht was dat Nina er zo bij liep. Met een lach omhelsde ze haar dan ook en klopte vriendschappelijk op haar rug.

'Pas op voor de schouder,' waarschuwde ze en sloeg ook haar armen om Olivia heen. Ook al wou ze het niet toegeven, het was toch goed om weer mensen te zien. Ze hield Olivia op afstand en bekeek haar vluchtig. Ze zag er goed uit. 'Hoe gaat het?' vroeg ze en wierp een blik op het kamp. 'En met de andere mensen?' Ze liet Olivia weer los en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze moest nodig weer eens haar hut gaan opbouwen, ze had al tijden niet meer van kleding verwisseld.

'Het gaat goed, maar het kan natuurlijk altijd beter.' Olivia glimlachte naar Nina en bekeek de brandwonden. Ze had er iets van een medicijn voor moeten gebruiken, maar ze wist beter dan daar op aan te dringen. 'Tot nu toe gaat alles nog prima in het kamp. wat ruzies, maar meer niet.' Ze zette haar handen in haar zij en keek vragend naar Nina. 'Maar hoe gaat het met onze kluizenaar?'

Nina verstrakte toen OIivia naar de brandwond keek en wendde zich snel af, zodat ze haar weer recht aan keek. 'Oké gelukkig. Ik kwam eigenlijk terug om weer wat orde te creëren, maar ik geloof dat het beter gaat zonder mij dan met.' Ze haalde haar schouders op en voelde even hoe haar kaak verstrakte. Ze keek Olivia aan en glimlachte breed. 'Goed. De jungle is heerlijk en je wil niet half weten hoeveel ik heb ontdekt.'

'Geloof me, zó goed gaat het nou ook weer niet hoor.' Liv lachte nog eens en gaf een kneepje in Nina's hand. 'Iets dat je met iemand zou willen delen?' Ze was heel benieuwd naar wat Nina dan wel niet ontdekt zou kunnen hebben. Misschien kon het goed zijn voor alle overlevenden. Hoewel Liv niet zeker was of Nina het wel wilde delen met de mensen die haar voor niets dankbaar waren.

Nina keek naar hun handen en fronste lichtjes. Ze dacht nu al dagen na over of ze moest vertellen wat ze had gezien. 'Als het geschikte moment komt, zal ik het vertellen,' zei ze dan maar eindelijk. Ze was te trots om, nu ze weer terug in het kamp was, opeens al haar bevindingen te gaan vertellen. Maar ze zou het wel vertellen, dat wist ze zeker. 'Dus, nog speciale dingen gebeurd de laatste tijd? Met jou?'

Olivia knikte begrijpelijk en bukte toen om op de rots te gaan zitten. Ze zette de tas naast zich neer en klopte naast haar op de stenen ondergrond als teken dat Nina er plaats moest nemen. 'Niet echt. Ik heb mijn eerste dier gevangen! Al weet ik niet of dat beest wel te eten was, dus liet ik hem maar weer gaan. Ik hoopte een wild zwijn te vangen, maar dat gaat dus niet zo makkelijk.' Liv had al een tijdje niet vrijuit met iemand gekletst en ze had nu pas door dat ze dat nodig had.

Nina gehoorzaamde Olivia en ging ook op de rots zitten. Ze glimlachte bij het verhaal van Olivia en keek haar even trots aan. 'Het is altijd een goed gevoel om je eigen eten te kunnen vangen.' Ze dacht terug aan de keren dat zij dieren had gedood... Soms ook echt grote beesten, maar daar had ze dan wel haar pistool voor nodig. 'Ik had een hele groep apen gevonden, die allemaal nieuwsgierig naar me keken en me toch een herrie maakten. Het was echt geweldig, vooral toen er eentje mij een banaan gaf.'

Olivia knikte instemmend en vouwde haar benen zodat ze in kleermakerszit zat. De rosten schraapten over haar benen, maar daar besteedde ze niet veel aandacht aan. 'Je lijkt ook wel een beetje op ze.' grapte Olivia met een grijns en gaf Nina een zachte por in haar zij. 'Nog meer wonderlijke dingen meegemaakt in het aardse paradijs?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Apen zorgen in elk geval niet voor problemen en maken nauwelijks ruzie,' mompelde ze en haalde een hand vermoeid door haar haren. Ze had nauwelijks geslapen; wie weet wat er allemaal in het oerwoud zat. Vooral nadat ze het vuur had gezien en de rook... Mensen. Ze haalde haar schouders op. 'Er zijn grotten aan de andere kant van het eiland. Dieper het woud in vind je pas dieren. Verder niet zoveel bijzonders.'

'Heb je water gevonden? Jonathan en een blonde vrouw zijn namelijk op een waterval gestuit dus we hebben nu een flinke voorraad water. Hoewel het een vreselijke taak is volle flessen mee te zeulen naar het strand.' Olivia kon het niet laten om Nina nog eens uitvoerig te bekijken. ze zag er niet zo goed als ze in eerste instantie had gedacht. Ze zag de moeheid in Nina's ogen, maar ze twijfelde of ze er over zou beginnen.

Nieuw

Liv had een rots uitgezocht die zo ver mogelijk in het water lag, maar waarop ze toch nog droog kon blijven. Nadat het meisje naar Clarks hut was gebracht en Killian en Clark hadden besloten dat zij de wacht af zouden wisselen waren zowel zij en Nina er vandoor gegaan. Ze hadden blijkbaar geen andere hulp nodig. Ze moest nu echter nog bedenken hoe ze Nina de tijd kon geven om met het meisje te praten zonder Killian of Clark daarbij was.

Clark had aangeboden om te starten als wacht en daar had Killian dan ook goed gebruik van gemaakt. Hij moest een plan bedenken om enerzijds Etta te helpen ontsnappen en anderzijds zichzelf niet te verraden. Terwijl hij bedachtzaam naar de zeerand liep, zag hij in de verte iemand op een rots zitten. Het blonde haar verried de persoon al snel en Killian besloot om naar Olivia toe te gaan. 'Olivia?' riep hij vanuit de verte en hij liep naar haar toe.

Olivia wist dat ze Clark wel om haar vinger zou kunnen winden, maar tegelijkertijd dacht ze dat als er iemand was die haar plan zou kunnen doorzien hij het wel was. Ze zette met een zucht haar handen achter zich en schudde haar haar naar achteren terwijl ze de laatste zonnestralen opving. Ze keek op toen ze haar naam hoorde en wenkte naar Killian om hem naar haar toe te krijgen. Misschien zou ze ook wel een deal kunnen sluiten met Killian.

Killian liep op zijn gemak naar de rots toe en klom erop, om daarna naast Olivia te gaan zitten. Hij leunde op zijn armen naar achteren en zuchtte. 'Wat een dag… Ik had van tevoren geen idee gehad dat ie zo zou uitpakken.' Hij keek Olivia zijdelings aan en kreeg een nieuwsgierige blik op zijn gezicht. 'Wat denk jij dat het voor meisjes zijn? Dat ze uit het vliegtuig komen, op een andere manier op het eiland zijn gekomen, eventueel al vóór ons op het eiland waren?'

Liv wachtte geduldig tot Killian bij haar was en glimlachte breed naar hem. 'Ik ook niet, niemand niet.' Ze ging verzitten en keek naar haar blote voeten. Ze zaten onder de blaren, opkomende eelt en waren hier en daar geschaafd. Ze had goede bergschoenen gevonden in het vliegtuig, maar alsnog was ze niet echt gewend aan het vele lopen tijdens de expedities voor water en voedsel. 'Het klinkt waarschijnlijk vreemd om dit te zeggen, maar het voelde alsof ze daar pasten. Wij waren de vreemdelingen, niet zij. En dat andere meisje, dat de rugzakken meenam, ze leken me uitstekend uitgerust.' Ze keek op naar Killian en wachtte op zijn bedenkingen af.

Killian staarde naar Olivia en overdacht haar woorden. De laatste tijd begon hij de overlevenden steeds beter te kennen en merkte hij hoe hij zichzelf ook steeds beter in de groep vond passen. Op sommige momenten moest hij zichzelf eraan herinneren dat hij niet écht neergestort was. 'De rugzakken vielen me ook op,' zei hij vaagjes en volgde met zijn vinger enkele lijnen op de rots. 'En ook dat ze er goed verzorgd uitzagen. Misschien leefden ze wel bij een waterbron, zoals de watervallen die zijn ontdekt.'

Liv slaakte een zucht en ging met haar rug op de rotsen liggen. De oppervlakte was opgewarmd door de zon die er de hele dag op had gestaan. 'Ik snap ook niet waarom wij niet dichter bij het water zijn gaan leven. Het eten rondom het strand begint op te raken, niemand wil water halen omdat het zo verdomde ver is en nu die meid weet waar we zitten, wie weet wat er op ons afkomt.' Olivia voelde zich steeds beperkter hier op het strand, mede omdat het zo open was. Ze had meer ruimte nodig zonder dat ze zich af hoefde te zonderen van de rest. 'Ik zou graag weten hoe die twee hier op het eiland hebben overleefd.' Ze was gefascineerd door de vraag op welke manier ze hier leefden.

Killian dacht na over haar woorden: ze geloofde niet dat Ben hun anonimiteit zou verspelen door Etta met een gewelddadige aanval proberen vrij te maken. Misschien zou hij Jason of Alain sturen of vertrouwde hij gewoon op het kunnen van Killian. 'Misschien zou je dat eens in de groep moeten gooien. Clark en Nina lijken dat niet bepaald door te hebben.' Hij ging naast haar op zijn zij liggen. 'Ik ook. Misschien biedt het eiland wel veel meer dan dat wij denken.'

Olivia lachte en legde een hand tegen haar voorhoofd om de zon deels te blokkeren. Ze was waarschijnlijk één van de weinigen die zowel Nina als Clark kon beïnvloeden en dat had ze zelf erg goed door. Daarom was ze er ook van overtuigd dat vanavond prima zou verlopen volgens haar plan. 'Misschien stel ik het voor. Misschien ga ik alleen op pad.' Dat laatste spookte al even door haar hoofd sinds Jonathan haar had geconfronteerd. Clark en Nina mochten haar nog zo vertrouwen, ze wist niet of ze dat nog deden als haar verleden uitkwam. 'Ik kan niet geloven dat mensen nog gered denken te kunnen worden. Na al die tijd-'

Killian keek haar aan en glimlachte kort. 'Je wilt alleen op pad? Op een eiland met agressieve zwijnen?' Hij pakte één van haar blonde plukken vast en draaide deze afwezig om zijn vinger. Aan de ene kant wilde hij hier blijven om Etta in de gaten te houden, maar aan de andere kant was dit een kans om niet te laten lopen. Hij zou bij Olivia zijn en kon eventueel contact opnemen met Ben of Jason. 'Laat me met je meegaan,' zei hij uit het niets en keek haar met een serieuze blik aan. Daarna liet hij een diepe zucht gaan. 'Ik vind het wel een hoopvolle gedachte.'

'Ik ben een uitermate goede bomenklimmer, die zwijnen kan ik wel ontwijken.' Olivia liet Killian zijn gang gaan met haar haar. Het voelde vertrouwd, zoals ze ook had ervaren toen ze met dat zwijn bezig waren. Toen vond ze het ook al moeilijk om niet gewoon te ontspannen en niet zo op haar tenen te lopen omdat ze bang was te veel van wie ze was te laten zien. Ze lachte verrast bij Killians voorstel. 'Volgens mij ben jij gevaarlijker dan die zwijnen.' Liv keek hem met een vermakelijke glimlach aan. 'Hoop is niets voor mij.'

Killian keek haar met dezelfde geamuseerde blik aan en trok een wenkbrauw op. 'Hoop is het enige wat me er nog van weerhoudt om te wanhopen,' zei hij droogjes en streek even met zijn vingertoppen over haar wang heen. 'Ik denk dat we het samen nog weleens heel erg goed kunnen overleven in die jungle,' zei hij eerlijk. Misschien kon hij Olivia wel meenemen naar het dorp en zou Ben het misschien wel goed vinden om haar in hun samenleving op te nemen. Zo droomde Killian even verder en liet zijn hoofd op zijn arm rusten.

Olivia rilde bij de korte aanraking van zijn vingertoppen en keek - bijna alsof ze zich schaamde - van hem weg. 'Ik zie het eerder dat als ik niet hoop ik ook nooit zal wanhopen.' Ze glimlachte om zijn woorden en knikte. 'Dat denk ik ook.' Liv grijnsde bij het idee om samen met Killian de jungle in gaan. 'Misschien leer je dan nog eens van me hoe je groot wild moet villen,' beaamde ze spottend. Haar blik gleed terug naar zijn gezicht. Ze was gefascineerd door zijn afwezige blik en ze vroeg zich oprecht nieuwsgierig af naar waar hij aan dacht.

Killian moest lachen om haar woorden en keek haar met een bedenkelijke blik aan. 'Misschien zou ik je advies aan moeten nemen. Maar hoop geeft teveel berusting om het op te geven.' Zijn glimlach werd nog breder bij haar spottende woorden en met een betrapte blik keek hij van haar weg. 'Misschien zal ik het dan ooit nog eens leren, inderdaad,' stemde hij uiteindelijk maar in. Hij keek haar weer aan. 'Maar hoe denk je erover? Wij tweeën, de jungle in? Voor paar dagen?'