Clarks Hut

Hij vertrouwde Olivia, ze had niets met het plan van Nina te maken gehad, het was enkel Nina zelf. 'Het spijt me dat ik je ervan verwacht, maar ik moest het vragen.' Het had hem de hele nacht wakker gehouden, maar hij was blij dat er duidelijkheid over was. Er was één ding in een relatie waar hij niet zonder kon en dat was vertrouwen. Zodra hij iemand niet vertrouwde, was de hele relatie in zijn ogen weg. 'Kom eens hier.' Hij sloeg een arm om haar heen en drukte zijn lippen zachtjes op haar slaap.

'Dat snap ik.' Olivia prees zichzelf dat ze Clark's vertrouwen zo goed had gewonnen, dat hij zelfs nu niet aan haar zwakke verhaal twijfelde. Maar hopelijk zou hem dit niet nog erger tegenover Nina zetten nu bleek dat het allemaal en alleen haar idee was. Ze glimlachte toen Clark zijn arm om haar heen sloeg en teder kuste ze zijn lippen. 'Je hebt met echt laten schrikken,' vertelde ze hem met een bezorgde blik terwijl voorzichtig door zijn haar streek.

Clark keek haar aan en haalde zijn schouders op. 'Het zat er een keertje aan te komen..' Iedereen kon de spanning voelen als hij en Nina zich in een straal van een paar meter van elkaar bevonden. Tot nu toe was het goed gegaan en waren het enkel woorden geweest, maar al die irritatie had zich in Clark opgekropt en dat kwam er gisterenavond uit. 'Maar ik kom er wel overheen, het is niet zo erg als dat het eruit zag.' verzekerde hij haar met een glimlach en streek met zijn vingers door haar blonde haren heen.

Olivia had het ook al lang aan zien komen, maar alsnog was ze verrast geweest door de hevigheid van de confrontatie. 'Dan hoop ik datje frustratie er voor nu even uit is.' Kort glimlachte ze en drukte ze een kus in zijn nek en op zijn kaak. 'Als het hier allemaal weer wat rustiger is, dan gaan Killian en ik een aantal dagen de jungle in. Misschien kunnen we wat vinden van haar mensen.' Ze keek Clark aan en wachtte zijn reactie met nieuwsgierigheid af.

Het idee dat Olivia samen met Killian de jungle in zou gaan, beviel hem niet. Toch realiseerde hij dat - ondanks hij de leider was - hij haar niet tegen zou kunnen houden: als ze wilde gaan, zou ze gaan of hij dat nou goedkeurde of niet. 'Wanneer zijn jullie van plan te gaan?' vroeg hij, zijn afkeuring onderdrukkend.

'Als jij mijn steun niet meer nodig hebt.' Olivia keek hem plagend aan en gleed met een hand over zijn borst. Haar blik werd echter al weer serieuzer. 'Wanneer we meer weten over het meisje en of haar mensen niet haar hier komen halen. Maar ik ga niet langer dan een week wachten. Ik moet hier echt even weg, Clark.' Ze keek hem aan en zuchtte. 'Vind je het erg dat ik weg ga?'

Clark keek haar aan. 'Wil je dat ik eerlijk ben?' Natuurlijk vond hij het erg dat ze weg zou gaan. Hij vertrouwde haar wel, maar Killian niet - in ieder geval niet samen met haar. 'Dus ik heb nog maximaal een week om je over te halen om hier bij mij te blijven?' vroeg hij met een kleine grijns rond zijn lippen en streek nogmaals met zijn vingers door haar dikke blonde haren heen.

'Natuurlijk wil ik dat je eerlijk bent. Dat schrikt me niet zomaar af, hoor.' Liv glimlachte bemoedigend. Ze moest bekennen dat ze oprecht nieuwsgierig was naar zijn antwoord, niet dat het haar tegen zou kunnen houden. En dat vertelde ze hem ook: 'Dat lukt je niet, dat weet je heel goed, Clark.' Lachend vleide ze haar lichaam nog meer tegen dat van hem.

'Maar ik kan het altijd proberen.' sprak hij haar tegen, met een glimlach op zijn gezicht. 'Natuurlijk vind ik het erg dat je weggaat, maar zoals je zelf al toegeeft, het maakt niet uit wat ik zeg - je gaat toch wel.' Dat was dan ook de reden dat hij zijn verdere zorgen niet uitsprak. 'Zolang je maar heelhuids terug komt.'

'Verspilde moeite, Clark.' Olivia had er niets aan als hij poogde haar te gaan overtuigen, noch leverde dat iets voor hem op. 'Altijd, ik overleef het allemaal wel.' Als er iets was dat Olivia zich voor had genomen nadat ze zich had gerealiseerd dat ze hier nog wel even zouden zitten, was dat ze niet hier het loodje zou leggen. Niet voor ze weer een glimps van de bewoonde wereld had opgevangen. 'Bovendien kan ik jou hier niet zomaar achterlaten, toch?'

'Daar hou ik je dan maar aan.' zei hij, toen ze zei dat ze alles zou overleven. 'Ik heb je natuurlijk wel nodig om voor me te zorgen.' lachte Clark, duidend op zijn steekwond die hij gisteren had opgelopen. 'Maar ik ga je niet tegen houden, dat weet je. En daarbij ben ik ook best nieuwsgierig wat er allemaal op dit eiland te vinden is.' gaf hij toe.