Clarks Hut

Net zoals de andere gemaakt van wrakstukken en natuurlijk materiaal.

Olivia had geen idee of Nina écht op haar aanbod in zou gaan, maar toch stapte nu op Clarks hut af. Wellicht had hij ook wel gewoon gezelschap nodig en ze was er bijna zeker van dat hij haar niet af zou wijzen. Het zou echter moeilijker zijn hem bij de hut weg te lokken. Ze glimlachte en stak haar hand op naar de donkere figuur die voor de ingang zat. Toen ze bij hem neer gehurkt was, glimlachte ze breed. 'Houd je het nog vol? Wanneer komt Killian je aflossen?' Ze plofte naast hem in het zand en keek vluchtig over zijn schouder de hut in. 'Heeft ze iets gezegd?'

Clark had aangeboden om als eerste op wacht te gaan zitten bij hun gevangene. Inmiddels was het al donker geworden en was hij zo in gedachten verzonken dat hij Olivia in eerste instantie niet had gezien. Pas toen ze begon te praten, schrok hij op. 'Nog wel,' lachte hij. 'als het goed is komt hij over een uur.' Hij wist niet precies hoe laat het was, maar wat hij wel wist, was dat hij er al een tijdje zat en Killian binnenkort wel moest komen. 'Geen woord, ik wil geen geweld gebruiken, maar als ze niets gaat zeggen.. dan weet ik geen andere oplossing.'

'Clark, je ziet er uit als een zombie. Wacht, ik haal wat eten voor je.' Olivia stond op om de korte afstand naar haar eigen hut af te leggen en daar een flesje water te halen en een blad vol besjes. Met een glimlach knielde ze voor Clark neer en bood hem wat aan. 'Ze is wel erg koppig. Waarom zou ze niets willen vertellen?' Olivia besloot dat ze niet erg veel tijd meer had als Killian over een uur al zou komen dus ze wuifde haar vraag weg. 'Laat maar zitten trouwens. Daar heb je vast je hoofd al over gebroken.' Glimlachend legde ze een hand op zijn knie.

Clark glimlachte en knikte. 'Ik probeer al uren aan de praat te krijgen, maar wat ik ook zeg of doe, er is geen enkel woord uitgekomen. Niet één.' merkte hij op en dronk gulzig uit het flesje water. 'Bedankt.' Hij pakte een paar besjes van de tros af en stopte deze in zijn mond. Ze waren heerlijk zoet van smaak en nu merkte hij pas dat hij werkelijk honger had.

Olivia zag hoe Clark aardig toehapte wat het eten en drinken betrof. Ze schoof naast hem en stak met een glimlach haar arm door de zijne. 'Het verbaast me altijd hoe rustig het plots wordt als het donker is. ' Al het gedierte in het oerwoud leek zich plots stil te houden als de zon verdwenen was en op het strand was er ook bijna niemand meer te horen. 'Clark, - ' Ze keek op en wachtte totdat hij haar recht aan keek. 'Ik heb nog eens nagedacht over ons laatste gesprek. Of eigenlijk meer over wat we niet gezegd hebben tegen elkaar.'

Clark legde het flesje water neer en keek haar aan. 'Oké..' antwoordde hij bedenkelijk en richtte zijn blik op het water, dat bijna zwart leek in de nacht. Ze hadden het er sinds het gesprek in het woud niet meer over gehad, ze hadden elkaar zelfs nauwelijks gezien. Nog steeds was Olivia voor Clark een mysterie. Het was of ze keer op keer veranderde, maar Clark kon zijn vinger er niet opleggen.

'Ik denk dat we beiden weten dat er iets is tussen ons.' Olivia hield haar stem neutraal en zelfverzekerd. Ze zou direct zijn en hem niet zoals eerder met wazigheid op een afstand houden. 'Ik heb geprobeerd om het te negeren, aangezien dit nou niet echt een ideale situatie is en-' Ze fronste diep en ging met een hand door haar haar. 'Vertel me alsjeblieft dat ik nu geen dwaas van mezelf heb gemaakt.' Ze liet een nerveus lachje horen en keek Clark afwachtend aan.

Clark glimlachte kort en plaatste een kus op haar voorhoofd. 'Je hebt geen dwaas van jezelf gemaakt.' verzekerde hij haar en streek met zijn duim langs zijn wang. Haar verklaring haalde een hoop onzekerheid bij hem weg. Ze had inderdaad gelijk: er was iets tussen hen gaande, maar ze hadden het beide niet toegegeven, tot nu dan tenminste.

Olivia glimlachte toen ze zijn lippen op haar voorhoofd voelde. Instinctief boog ze meer haar hem toe en legde ze haar hand op de zijn die op haar wang lag. 'Dat is goed om te weten.' ze was in conflict met zichzelf over het gevoel dat se nu had, ze schreef het toe aan haar triomf maar wist dat het anders fdan anders was. Ze had Clark hier echter nog niet vandaan gekregeb dus dat was stap 2. Met een glimlacht kuste ze Clark teder.

Clark werd verrast door haar koele lippen die de zijne raakte. Het was een tedere en zachte kus, die Clark al snel verbrak. 'Je wilt niet weten hoe graag ik dit wil.. maar ik moet een oogje in het zeil houden.' Veel liever was hij met Olivia meegegaan: ze konden hier uiteraard niet blijven zitten, maar hij moest wachten op Killian. Hij kon het meisje niet zomaar onbewaakt in zijn tent laten zitten.

Olivia deed niet de moeite om haar teleurstelling voor zich te houden. Ze streek met haar vingertoppen langs zijn haar en lachte zacht. 'Clark, je bent te goed voor de mensen hier. Soms heb je een te groot verantwoordelijkheidsgevoel.' Ze drukte een vlinderkus op zijn kaak en leunde toen langs hem heen om de hut in te kijken. 'Ze slaapt, haar benen en handen zijn vastgebonden, die komt hier nooit weg.' Ze keek Clark verlangend aan en pakte één van zijn handen vast. 'We hebben een uur tot Killian hier is.'

Clark keek eveneens de hut in. Olivia had gelijk. Ze lag te slapen, met haar handen en voeten vast gebonden. Als ze al ergens naartoe wilde, moest ze wel heel erg veel moeite doen. En wat was nou de kans dat ze langs alle mensen hier kon komen? Er waren altijd wel mensen wakker. Met een kleine zucht gaf hij toe en kuste hij haar verlangend.

Olivia zag toe hoe Clark zijn beslissing nam. Triomfantelijk kwam ze overeind en trok ze Clark aan zijn arm overeind om hem mee te nemen naar haar hut. Ze konden moeilijk onder het oog van de anderen toegeven aan elkaar. In haar hut bood ze hem eerst nog wat te eten aan en streelde ze hem glimlachend met verliefde ogen. Het was zo makkelijk om terug te vallen in haar oude gewoontes. Ze kon hem precies behandelen zoals alle andere mannen en ze wist dat het zou werken. Dat had ze wel uit ervaring geleerd.

[NEW… kind of]
Nina sloop naar de hut toe, waar Olivia en Clark net vandaan waren gelopen. Nina wist niet hoe Olivia hem zo ver had gekregen om met haar mee te gaan, maar ze had wel zo'n vaag vermoeden. Toen Nina naar binnen keek, zag ze dat het meisje aan het slapen was en nog steeds vastgebonden was. Zo stil als ze kon liep ze naar haar toe en hurkte ze achter haar. Terwijl ze haar hand over haar mond legde, zette ze de loop tegen de slaap van het meisje aan en schudde ze haar wakker.

Etta wist niet hoe het gebeurd was, maar ze was in slaap gedommeld toen de avond gevallen was. Ze had zich stug stand gehouden tegenover die man, Clark. Ze was een meer intimiderende ondervrager gewend, namelijk haar moeder met haar psychologische trucjes. En natuurlijk had Ben al vaak genoeg geprobeerd er achter te komen wat ze deed als ze ineens verdween. Daar was die Clark niets bij. Toen ze plots uit haar droomloze slaap wakker schrok was ze al weer vergeten dat ze vastgebonden en uitgeput op het strand lag. Nog zo verward door haar situatie, had ze niet door wie er met haar in de hut was.

Nina pakte haar mes erbij en legde deze op de nek van het meisje, zodat ze haar hand met het pistool vrij kon houden voor eventuele indringers. De woorden van Ann was ze niet vergeten. 'Waar komen jij en je vriendinnetje vandaan?' siste Nina dreigend. 'Zaten jullie in het vliegtuig of waren jullie voor ons al op het eiland?' Ze zette de loop van haar pistool op de hand van het meisje. 'En ik zou maar antwoorden, anders schiet ik je hand er vanaf,' gromde Nina. Het was niet volgens het boekje, zoals ze in haar training had geleerd, maar dit was stukken effectiever.

Etta hield haar adem in toen ze het koele lemmet van een mes tegen haar nek voelde. Ze schrok nog erger van de stem, maar durfde niet te bewegen omdat ze bang was door haar eigen bewegingen het mes te voelen. Ze hield zich stil. Niet alleen haar lichaam, maar ze zweeg ook. Zo makkelijk zou ze niet toegeven. Zo gek was die vrouw toch niet om haar hand er af te schieten? Ze knipperde verwoed met haar ogen om de laatste restjes slaap er uit te krijgen en haar gedachten weer helder te maken.

Nina lachte schamper en zachtjes, toen de vrouw niet reageerde. Ze laadde haar pistool en drukte nog harder met het mes tegen haar keel. 'Ik ga verdomme zometeen echt schieten,' gromde Nina. Ze wilde nou ook niet per se het meisje pijn doen, maar wel om antwoorden te krijgen. En schieten zou ze doen. 'Was je nog vóór dat wij hier neerstortte op het eiland? En zijn er meer mensen op dit eiland?' Ze wachtte het meisje ongeduldig af en keek naar de deur van de hut. Ze had niet heel lang meer, voordat Killian of Clark binnen zou komen.

Etta hield haar ogen stijf open en vanuit haar ooghoeken de vrouw aan te kunnen kijken. Tegelijkertijd probeerde ze wanhopig te bedenken wat haar moeder gedaan zou hebben. Wat zou zij gezegd hebben? Zij zou vast een of andere mind game hebben om zichzelf tijd te geven of zelfs vrij te praten. 'Denk je dat ze ooit nog naar je gaan luisteren als je me nu beschiet? Ze verachten je als je een onschuldig meisje pijn durft te doen. Denk je ook niet?' Haar stem klonk benepen en ze was zich erg bewust van haar hevige 'eiland accent'.

Nina moest opnieuw lachen en schudde ongelovig haar hoofd. 'Wat de anderen van mij denken, is wel mijn laatste zorg.' Het zou bevrijdend zijn om weer eens alleen de jungle in te gaan. Hoewel… Opeens dacht ze aan haar tijd in de jungle en drukte ze weer het mes dwingend op haar nek. 'Ongeveer een week geleden heb ik stemmen in de jungle gehoord en vuur. Dat waren jij en je vriendinnetje of ándere mensen… Zeg nou maar op! Zijn jullie met meer?'

Etta voelde hoe het mes nu ook echt pijn begon te doen. Ze durfde nauwelijks te slikken. 'Natuurlijk zijn we met meer,' siste ze. Ondertussen bedacht ze wie de laatste groep mensen was die ver van het dorp waren geweest. Ze dacht niet dat Ben naast Killian en misschien Jason mensen op onderzoek naar het strand had gestuurd. Zeker niet met vuur. Misschien was de vrouw dicht bij één van de stations geweest en had ze daar mensen gehoord en gezien. Verdomme, waarom waren ze soms nog zo onzorgvuldig! Etta probeerde weg te draaien van het mes en deed nogmaals een tevergeefse poging om haar handen vrij te krijgen.

Nina begon langzaam haar geduld te verliezen. Oké, het was fijn dat ze vertelde dat er meer waren, maar verder kwam er niet veel informatie uit haar. Ze haalde het mes van haar nek af en plaatste het op haar handpalm, om met ronddraaiende bewegingen een gat in de huid te boren. 'Vertel verdomme wat jullie op dit eiland doen!' gromde Nina kwaad en legde haar pistool neer, om met beide handen het mes te kunnen bedwingen.

Etta slaakte een zucht van opluchting toen het mes van haar nek verdween, maar ze kronkelde verwoed toen ze het op haar handpalm voelde. Ze probeerde haar handen vrij te worstelen waardoor het touw alleen nog maar verder in haar polsen sneed en het stopte niets van de handelingen die de vrouw uitvoerde. Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde niet toe te geven. 'Trut, verdomme, fuck jou en je informatie!' riep ze uit om haar pijn te compenseren.

Nina pruilde sarcastisch bij haar woorden en drukte het mes enkel dieper in haar handpalm. Het was een genot te zien dat ze haar pijn in probeerde te houden. Het werkte allemaal averechts bij Nina: dit stimuleerde haar enkel om het meisje nog meer pijn te doen. 'Informatie die ik toch wel uit je zal krijgen,' siste Nina en drukte nog harder. 'Waar verblijven jullie? Wat doen jullie hier op dit eiland?' herhaalde ze weer.