De Hut van Mac en Madison

Mac zuchtte. Ze zag nog steeds niet in dat dit niet een tussenstop was, maar een langdurig verblijf. Als ze hier uberhaupt al weg zouden komen. 'Ach, ja, misschien kan ik er met een beetje Madison positivisme toch nog wat van maken.' Hij glimlachte zwakjes en leunde toen tegen haar aan. 'Het probleem is dat ik me zo schuldig voel: ik weet dat ik leef, maar weten onze ouders dat en Jane en onze vrienden?' Dat hield hem de laatste dagen vooral bezig.

Madison keek hem aan. 'Mam weet dat we nog leven, dat voelt ze.' Hun moeder was nogal gelovig en Madison wist gewoon dat haar moeder wist dat ze er nog waren. 'En dat zal ze ook tegen pap en Jane zeggen.' Ze kon gewoon niet leven met het idee dat ze dachten dat ze dood waren, dus zei ze tegen zichzelf dat ze het wisten.

'Het is maar goed dat niemand thuis zo pessimistisch is als ik ben.' mompelde Mac en hij keek met een diepe frons naar Madison. Ze zeiden altijd dat hij het van zijn opa had, maar Mac zag het ook wel eens terug in zijn moeder. Ze had echter een geloof om aan vast te houden en dat had Mac niet. Hij had helemaal niets met religie en dat soort onzin.

'Gelukkig niet nee.' zei Madison met een lach rond haar lippen en gaf een klein tikje tegen Mac's neus. 'En jij moet ook niet zo pessimistisch zijn, maar ik weet dat ik je niet kan overhalen. Helaas.' Hij was koppig, maar aan de andere kant was zij dat ook, dus dat kon ze hem niet kwalijk nemen - gewoon een familietrekje.

'Ik ga het proberen. Maar alleen voor jou. De rest kan me eigenlijk niet zo veel schelen.' Mac glimlachte naar Madison. Het was vreemd op te merken dat hij hier niets met de mensen had, terwijl hij thuis voor zijn werk constant in contact kwam met anderen. Misschien als hij zijn pak aantrok dat hij dan wél vriendelijk kon zijn. Maar eigenlijk was Mac op zijn werk ook niet echt aardig, hij was gewoon zakelijk, een professional. Thuis zou hij de sympathieke man uithangen.

'Ah, dat vind ik lief Maccie.' lachte ze en kneeon jn wang, zoals hub oma altijd deed toen ze klein waren. 'Wat was je eigenlijk van plan om te maken van dat hout?' vroeg ze zich nieuwsigerig af. Mac was altijd al handig geweest met dingen in elkaar zetten. Hij had daar het inzicht voor, zij absoluut niet. Ze was alles behalve handig, ze was zelfs klunzig te noemen.

[NEW]
Robert stond van een afstandje de hut van Madison en haar broer te bekijken. Het was enkele dagen geleden dat hij haar gekust had en sinds die tijd hadden ze elkaar niet meer gesproken. Hij had haar enkele keren gezien, maar dat was steeds een glimp geweest. Wat hij hier nu eigenlijk stond te doen, wist hij niet. Zich verontschuldigen? Misschien was dat maar het beste. Ze had hem duidelijk gemaakt wat ze van hem vond. Hij liep dus maar naar de hut toe en keek naar binnen of Madison er was.

Madison had zich de afgelopen paar dagen wat afgezonderd, in de hoop dat ze Robert niet tegen het lijf aan zou lopen. Er waren meerdere mensen naar haar toegekomen om te vragen of alles wel goed ging. Normaal was ze de zonneschijn van de groep, die altijd op het punt stond om iets te ondernemen, maar de laatste dagen was dat niet het geval. Ze had iedereen verzekerd dat ze zich enkel niet zo lekker voelde, maar ze wist niet hoelang ze dat nog op kon houden. Ze wilde net naar buiten toe gaan, toen de flap van de tent open werd gedaan. Ze dacht in eerste instantie dat het Mac was, maar toen ze beter keek zag ze dat dat niet het geval was. 'Hé.'

Roberts ogen moesten even wennen aan het wat donkere licht en zagen toen opeens Madison staan. Meteen glimlachte hij en stapte hij ongevraagd naar binnen. 'Hé Maddie! Hoe gaat het?' vroeg hij opgewekt en keek even rond in de tent. Daarna fixeerde hij zijn blik weer op haar en voelde hoe hij zijn zelfvertrouwen beetje bij beetje aan het inkrimpen was. 'Madison, ik- ik wou me verontschuldigen voor de kus. Je stelde het blijkbaar niet op prijs, dus het spijt me.'

Madison keek hem aan en knikte. 'Excuses aanvaard.' zei ze uiteindelijk en plukte wat aan de onderkant van haar shirt. Ze moest een hoognodig de was gaan doen: De meeste kleding die hier lag was vuil en daarbij, zo'n grote moeite was het niet: gewoon even spoelen in de zee en laten drogen. 'Het - eh, het is nogal ingewikkeld, dus sorry dat ik zo reageerde, maar ik kan het op dit moment gewoon niet.' Er waren zoveel dingen gebeurd, voordat ze neer waren gestort, die ze allemaal had weggestopt, dat ze die eerst moest verwerken voordat ze hier haar aandacht op kon vestigen.

Opgelucht haalde Robert adem en al snel glimlachte hij alweer naar haar, maar zelf had ze een onleesbare blik opgezet. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar peilend aan. 'Heb je een relatie?' vroeg hij dus maar. 'Iemand die thuis op je wacht? Of kom je net uit een relatie? Of val je gewoon niet op mannen?' Hij keek haar even plagerig aan, maar werd toen al snel weer serieus. Misschien was het wel iets ernstigs.

Madison begon zacht te lachen. 'Ja, ik val wel op mannen.' grinnikte ze en twijfelde of ze alles zou vertellen. Het was iets dat ze had achter gehouden, voor iedereen - zelfs voor Mac. 'Ik kom net uit een relatie, maar het was nogal heftig, dus tja.' maakte ze er maar van en keek hem kort aan. 'Het is niet iets waar ik graag over praat.'

Hij deed lachend alsof hij zweet van zijn voorhoofd afveegde en nam plaats op de grond. Stoelen of iets dergelijks bezaten ze niet. 'Heftig? Oh...' zei hij teleurgesteld. Ze was er vast nog helemaal vol mee. Hij kende het gevoel maar al te goed, enkele jaren geleden was zelfs zijn verloving afgebroken. Sindsdien waren hij en drie vriendin gewoon vrienden, maar de relatie was nooit meer hetzelfde geweest. 'Dan zal ik er maar geen vragen over stellen.'

'Bedankt Robert.' zei ze gemeend en glimlachte naar hem. Ze had het nog niet eens aan Mac verteld, en voordat ze dat had gedaan, zou ze het niet delen. Ze was er überhaupt nog niet klaar voor om het erover te hebben, met niemand niet. 'Zullen we maar eens naar buiten gaan, het is hier binnen nogal benauwd, vind je niet?'

'Ja, dat is een goed idee,' zei hij instemmend. Robert stond weer op en legde zijn hand voorzichtig en onbewust op haar rug, om haar zo mee naar buiten te leiden. Hij keek over de zee heen en daarna weer naar Madison. 'Maddie... Je moet wel weten dat ik het beste met je voor heb. Ik weet niet wat je vriend met je heeft gedaan dat je er nu zo over spreekt, maar ik- ik ben zo niet.' Hij keek haar serieus en overtuigend aan.

Madison keek hem aan en knikte. 'Weet ik, maar-' Ze kapte haar zin af en zuchtte uit. Misschien moest ze het hem maar gewoon vertellen, dan snapte hij het misschien. 'We waren al een tijdje samen en ik raakte zwanger van hem. Het eerste wat hij deed was een ticket boeken naar de andere kant van de wereld en ik heb nooit meer iets van hem gehoord.' zei ze en richtte haar blik op de horizon. 'Ik heb het weg laten halen, het kind - mocht je het je afvragen.' mompelde ze er nog achteraan en haalde een pluk haren uit haar gezicht. 'Maar Mac weet van niets, dus alsjeblieft, hou het bij je.'

Robert keek haar met een onbewogen blik aan, maar voelde hoe hij geraakt werd van binnenin door haar woorden. Hoe oud zou Madison nou eigenlijk zijn, rond de 25 jaar? En dan al een kind en een man die haar zomaar achterliet? Robert legde zijn hand op haar schouder en kneep er geruststellend in. 'Mac zal er niets over horen van mij, dat beloof ik.' Hij glimlachte vriendelijk naar haar en sloeg een arm om haar heen. 'En dan beland je ook nog eens op een onbewoond eiland!' grapte hij erachteraan, om de sfeer beter te maken.

'Mooi,' zei ze met een glimlach en omhelsde hem kort. Eigenlijk voelde het best goed dat ze het aan iemand verteld had, nu moest Mac het nog weten, maar ze wist niet wanneer ze er klaar voor was om het hem te vertellen. Misschien kon ze het hem maar beter zo snel mogelijk verteld hebben. 'Dat ook nog,' giechelde ze kort en keek naar de zee. 'Weetje, zo slecht is het hier nog niet eens.'

Robert glimlachte bij de omhelzing en wreef zacht over haar rug en achterhoofd. Toen ze hem had losgelaten, keek hij haar met een klein glimlachje aan. 'Het is hier niet slecht, maar ik zit toch honderd keer liever thuis. Ik heb een hond, weet je dat? Ik hoop dat mijn broer en schoonzusje het niet erg vinden om nog een tikkeltje langer op hem te wachten,' lachte Robert. Zijn broer was het typische voorbeeld van een man die alles had: geld, vrouw en kinderen.

'Ik wilde vroeger altijd een hond, maar ik mocht er nooit eentje omdat mijn moeder er allergisch voor was.' grinnikte ze en haalde haar schouders op. 'Je moet gewoon positief blijven.' Dat was nog één van haar weinige steunpunten: haar eigen positiviteit. 'Ik weet ook wel wat plekken waar ik nu liever zou zijn, maar ja, dat gaat niet, dus dan kunnen we er maar beter het beste van maken.'

Robert sloeg zijn armen over elkaar heen en glimlachte naar Madison. Het was inspirerend hoe positief ze bleef, maar het bracht ook een beetje naïviteit met zich mee. Ze had nog geen idee hoe de komende weken zouden worden, als al het proviand uit de koffers op zouden raken, de mensen moedeloos zouden worden, de hoop echt opgegeven werd... 'Je zou mijn hond eens moeten ontmoeten. Het is echt een schat.'

'Als we van het eiland af zijn, moet je me maar eens meenemen naar waar je woont.' zei ze enthousiast en glimlachte kort. Ze was dol op dieren, maar helaas hadden ze vroeger zelf nooit huisdieren gehad, op enkel wat vissen in de vijver na dan. Ze hadden dan wel weer een ander geluk: Ze hadden altijd aan het strand gewoond, dus daar konden ze iedere dag naartoe als ze dat wilde.

Als we ooit van dit eiland afkomen, dacht Robert in zichzelf, maar glimlachte enkel naar Madison. Hij wou haar optimisme niet verpesten, het was een mooie eigenschap van haar. 'Dat zal ik doen,' glimlachte Robert en legde zijn hand weer op haar schouder. In de verte zag hij Mac aankomen en dan wist hij hoe laat het was. 'Ik denk dat ik maar weer eens weg ga. Het was fijn om je weer gesproken te hebben en te weten dat het weer goed tussen ons is.'

Madison keek dezelfde kant op en knikte kort bij het zien van Mac. 'Ja, ik ook.' Ze was werkelijk opgelucht dat ze het aan iemand had vertelt, dat ze het aan iemand kon vertellen. 'Ik spreek je vast snel weer.' zei ze enthousiast, waarna ze haar armen om hem heen sloeg en hem stevig omhelsde.

Robert lachte toen ze hem omhelsde en sloeg zelf ook zijn armen stevig om haar tengere lichaam heen. Ondanks dat de teleurstelling van haar afwijzing nog steeds in zijn hoofd zat, was hij toch blij om haar in elk geval als vriendin te kunnen hebben. 'Ja, we spreken snel weer.' Hij knipoogde nog kort en liep toen richting zijn eigen hut toe.