De waterval

Nieuw

Olivia streek met een brede lach op haar gezicht het plakkerige haar uit haar gezicht. Het was een hele trip geweest om de waterval te bereiken, maar ze waren er nu dan toch. Ze hoorde de anderen joelen en ze zag sommigen het water in springen. Zelf knielde ze bij de oever en dronk ze van het frisse, zoete water. 'Jonathan, jij en Jess hebben de vondst van de eeuw gedaan!' Lachend keek ze om naar de man die hen hierheen had geleid.

Het was moeilijk voor Jonathan om te communiceren met Olivia, of hij kon haar beter Helen zeggen. Het had hem een paar dagen gekost voordat hij wist waarvan hij de vrouw herkende. Normaal had het hem niet zo lang gekost, maar door de crash had zijn hoofd even ergens anders gezeten. Pas toen hij de tijd had gehad om haar te observeren wist hij dat er iets niet klopte. 'Ja, dankje.' antwoordde hij kortaf en keek haar aan. 'Kan - kan ik even met je praten? Onder vier ogen?'

Olivia vulde de flessen die ze mee had genomen en stopte ze in haar rugzak terwijl ze verrast opkeek naar Jonathan. 'Ja, natuurlijk, wat is er?' Ze was opgestaan en probeerde van Jonathans gezicht af te lezen wat hij te zeggen had. Ze kende de man helemaal niet en had hem maar een aantal keer gesproken. Het enige wat ze van hem wist was zijn naam en dat iedereen hem het genie van het eiland noemde. 'Je maakt me nu wel erg nieuwsgierig,' lachte ze vriendelijk terwijl ze met hem mee liep naar een rustiger plekje waar niet iedereen hen zag of hoorde.

Jonathan glimlachte kort, maar trok zijn gezicht in een serieuze plooi toen ze wat verder weg van de groep waren. 'Waarom blijf je liegen? Zelfs hier op het eiland, waar niemand je kent blijf je liegen... waarom?' Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef haar aankijken. Hij wist de waarheid en dat zou hij haar duidelijk maken ook.

Olivia voelde hoe het ijs in haar aderen begon te vormen. Ze zette nog enkele stappen en ging met een verwarde blik op een grote platte steen zitten. 'Sorry, wat?' Lachend schudde ze haar hoofd. 'Jonathan, wat heeft Clark tegen je gezegd? Of probeert Nina een grap met me uit te halen. Daar zou ze wel tot in staat zijn.' Fase 1: honderd procent ontkennen. Als hij vol bleef houden, dan zou ze er achter moeten komen wát hij wist, maar ze kon eerst nog zijn woorden lachend afwimpelen. Het was nog niets om zich zorgen over te maken.

'Oh, ja - nee natuurlijk.' zei hij en schudde zijn hoofd. 'Ik denk dat ik je voortaan beter Helen kan noemen, of niet soms?' Zijn blik was nog steeds hard, het enige wat voor hem telde was de waarheid, niets meer en niets minder. 'Ik weet alles, je naam, wie je ouders zijn, waar je geboren bent - wat je hebt gedaan.'

Olivia's glimlach verdween langzaam toen ze haar naam hoorde. In geen jaren had iemand haar Helen genoemd. Ze vond het zelf al moeilijk om zichzelf als een Helen te zien. Met op elkaar geklemde kaken luisterde ze naar Jonathan en kwam ze overeind. 'Wat maakt het uit dat ik een andere naam draag en waar ik vandaan kom? Verdient iemand geen tweede kans?' Ze vroeg zich ongerust af of hij echt wist wat ze allemaal gedaan had. Misschien had Chad Hart hem achter haar aangestuurd. Hij was er achter gekomen wat ze van plan was geweest. Maar wist Johnny hier ook van de anderen? En die ene?

'Oh mensen verdienen een tweede kans, jij hebt er al minstens tien gehad en het ziet er niet naar uit dat je van plan was om je levensstijl te veranderen.' Hij leunde tegen een steen aan en keek haar aan. 'Laat je vriendje er maar niet achter komen wat je allemaal hebt gedaan.' Hij keek kort naar Clark en weer terug naar haar.

Olivia of Helen of Eleanor of Margot of hoe ze zichzelf ook moest noemen likte langs haar lippen en staarde Jonathan met een doodse blik aan. Ze had al eens eerder in de cel gezeten, maar nooit eerder had iemand ál haar daden uit de puzzel aan elkaar kunnen plakken. Maar ze moest er achter zien te komen of hij de laatste lege plek ook op had gevuld. Bij zijn laatste woorden dacht Olivia niet langer meer na en had ze Jonathan binnen enkele seconden op de grond liggen, gezicht in het zand. 'Laat me je één ding duidelijk maken, Johnny, Clark mag me en Nina mag me. Je hebt hier geen bewijs. Niemand gaat je geloven, oke?'

Jonathan hapte naar adem toen ze hem losliet en veegde het zand, dat aan zijn gezicht was blijven plakken, weg. 'Daar zou ik nog maar niet zo zeker van zijn.' Zijn tas had hij al gevonden, maar zijn werkkoffer met zijn laptop was nergens te bekennen. Als hij alleen die koffer in handen zou krijgen, moest iedereen hem wel geloven: haar hele file zat erin. Foto's, bewijzen alles.

Olivia hield haar tot vuisten gebalde handen naast haar lichaam en keek met een verachtelijke blik naar Jonathan. 'Als je echt zoveel weet als je beweert, dan zou ik op je woorden letten, Jonathan. Jij weet waartoe ik in staat ben,' dreigde ze met een humorloze glimlach. Ze trok hem net zo ruw als ze hem op de grond had gekregen omhoog en klopte vervolgens het zand van zijn kleding. 'Goh, sorry dat ik je zomaar liet vallen. Misschien is het wel een goed idee als je zo een duik neemt. Dat vuil van je gezicht wassen.'

'En hoe ga je die daad hier verklaren? Verdwijnen voor een paar weken en weer opduiken met een nieuwe naam? Dat is zeker ook wat er met Tom is gebeurd? Wist hij teveel? Wilde hij je aangeven bij de politie? Of was je hem gewoon zat na die paar maanden?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar aan. 'Of dacht je soms dat ik niet weet waarom je Sydney bent ontvlucht? De politie weet alles Olivia.'

Olivia proefde bloed in haar mond. Ze had de binnenkant van haar wang kapot gebeten bij het horen van Toms naam. Tom Stewart, 32, directeur van Stewart Inc. Net overgenomen van wijlen Stewart senior. Olivia had groot vooronderzoek gedaan voor ze die man had benaderd. Het was uitstekend gegaan, tot een fatale nacht. 'Aangezien ik nog steeds vrij rondloop, wist de politie niet álles,' beaamde ze met niet al te veel overtuiging. Jonathan had het voor elkaar gekregen om haar van haar apropos te brengen.

'Het feit dat je ze niet hebben opgepakt, betekend niet dat ze niet van je daden afwisten. Ja, het heeft lang geduurd voor ze alle eindjes aan elkaar hadden geknoopt - maar oh - zelfs als je van dit eiland afkomt ben je niet vrij.' zei hij kort en bitter. Zijn belevingswereld was zwart en wit als het aankwam op dit soort onderwerpen: je was goed of je was slecht. Niets er tussenin. Wat zij had gedaan was in zijn ogen onvergefelijk.

'Maar wie zegt dat we ooit van dit eiland afkomen?' Olivia richtte haar ogen op Jonathan. Iedereen begon langzaamaan de hoop op redding te verliezen, maar eerlijk gezegd was dat juist voor haar de redding. Als de politie er inderdaad van af wist, dan zat ze hier beter dan waar dan ook. 'Sinds wanneer probeer je me al te pakken?' vroeg ze met enige interesse terwijl ze hem van top tot teen bekeek. Ze vroeg zich af hoe lang ze al in het oog werd gehouden.

'Misschien komen we er nooit meer vanaf - maar misschien ook wel, zeg nooit nooit.' Dit was absoluut niet iets wat Jonathan ondersteunde. Hij was al dagen bezig om te berekenen waar ze precies zaten, hij had landkaarten uit de cockpit, maar nog steeds had hij geen idee waar het precies was. De enige coördinaten die hij had berekend, kwamen uit in het midden van de oceaan. 'Ik? Ik ben een week geleden naar Australië gehaald om ze te helpen, maar de politie was al een paar maanden bezig. Maar ze kwamen pas echt op een spoor na de moord.'

Olivia streek langs haar blonde haar en glimlachte naar Jonathan. Zelfs hij was er niet meer zeker van of ze gevonden konden worden. Ze wilde er nog iets aan toevoegen, maar zweeg terwijl Jonathan vertelde hoelang de politie achter haar aan zat. 'Een paar maanden?' Dat was nog niet eens zo erg lang. Hoe lang was het geleden dat ze van huis was weggegaan? 8 jaar? Misschien 9? Haar gedachten stopten echter toen het woord 'moord' viel. Ze liet haar ogen naar de grond afzakken en schudde haar hoofd. Moord, zo had ze het zelf nooit genoemd.

'Ja, een paar maanden. Het heeft ze lang gekost om alle zaken aan elkaar te koppelen, maar iedereen maakt wel eens fouten en die was jou heeft ze tot een spoor geleid.' vertelde hij hem en haalde wat vuil onder zijn nagels vandaan. 'Als ik jou was zou ik maar hopen dat ze ons hier nooit zullen vinden, vrij zul je in ieder geval niet zijn. Ze eisen een hoge straf, geloof mijn woorden maar.' Ze was dan weliswaar nog niet gevonden, er gingen al een hoop speculaties rond over de straf die ze zou moeten uitzitten.

Het kostte Olivia moeite om nog veel langer naar zijn woorden te luisteren. Nu ze dit wist, moest ze iets doen. Ze kon niet stil staan en het allemaal maar over zich heen laten komen. Gefrustreerd beet ze op haar nagels en keek ze over Jonathans schouder naar de waterval. 'Luister, ik kan me niet voorstellen dat jij hier graag nog langer wil zitten, maar jij hebt mij zojuist duidelijk gemaakt dat ik beter hier kan blijven. Reken er maar op dat ik íedereen tegenwerk die hier probeert weg te komen.' Ze had haar ogen op hem gericht met een kille blik. Ze negeerde wat hij zei over fouten maken en de hoge straf die haar te wachten stond, daar moest ze niet te veel over nadenken, dan zou ze gek worden.

'En hoe willen ze hier wegkomen? Door een vlot te bouwen? Een SOS teken? Als ze ons willen vinden, vinden ze ons toch wel, wie je ook tegenwerkt.' merkte hij op en klopte nog wat zand van zijn shirt af. 'Zolang je maar weet dat je geen schone lei hebt, zelfs hier niet, dus ik zou maar opletten met wat je allemaal doet.' Hij was niet bang om zijn kennis tegen haar te gebruiken. Als ze niet oplette, zou hij naar Clark stappen.

'Oh, dus je geeft me niet meteen aan bij de bazen hier?' Olivia lachte eenmaal hard. Zijn dreigingen leken niet erg serieus te zijn. Bovendien wat kon hij haar nou maken op dit eiland? Langzaamaan begon Liv zich minder druk te maken over het feit dat hij alles wist. Bovendien wist niemand alles. Dat kon niet. Jonathan wist niet hoe het er aan toe was gegaan. Daar had geen enkele persoon een idee van. 'Misschien kunnen we onszelf nu beter weer nuttig gaan maken door water terug naar het kamp te dragen.'

Jonathan knikte en liep zonder verder nog iets te zeggen naar de waterval toe, waar iedereen zich weer aan het klaarmaken was om terug richting het kamp te gaan. Zelf vulde hij een paar lege plastic flessen die hij in zijn rugzak had en nam er eentje in zijn hand om er gulzig uit te drinken - en om het laatste beetje zand tussen zijn tanden weg te spoelen.

Olivia keek Jonathan met een bedenkelijke blik na. Zolang Jonathan niet met harde dreigementen aankwam, zou ze weinig doen. Hij leek informatie te hebben, maar kon er blijkbaar tevens maar weinig mee doen. Er was altijd nog de mogelijkheid dat niemand hem zou geloven. Maar eerlijk gezegd was Olivia er ook niet op uit om het onschuldige meisje te gaan spelen en alles te moeten gaan ontkennen. Kwam het uit dan zou ze het maar moeten accepteren en er mee moeten leven. Ze zuchtte eenmaal diep en liep toen terug naar de waterval.