De waterval

De waterval licht tamelijk dichtbij het strand en is een goede bron voor schoon water. Zelfs hier zijn een paar wrakstukken van het vliegtuig te vinden, ook al gaat het enkel om een paar koffers en stoelen.

Spoiler:

Jonathan zat wat te priegelen met de code van zijn koffer. Dat verdomde ding wilde niet open gaan en hij wist zeker dat hij de code goed had. Er zat niet veel bijzonders in zijn koffer, maar het was alles wat hij had en die spullen wilde hij toch wel erg graag hebben. Het frustreerde hem ontzettend dat hij hem niet open kreeg en na tien minuten gaf hij het op.

Jess was de hele dag al een beetje springerig. Ze had veels te veel energie en kon het er nergens mee blussen. Zwemmen was voor haar al niet meer vermoeiend meer. Ze wou iets spannends, iets avontuurlijks doen. Ze liep naar Aidens hut toe, maar ze zag hem niet, maar Jonathan zat er wel. 'Hoi Jonathan!' glimlachte ze en ging naast hem zitten. 'Wat ben je aan het doen?'

Jonathan keek op en wees naar zijn koffer. 'Ik probeer mijn koffer open te krijgen, maar hij werkt niet echt mee.' zei hij, lichtelijk geïrriteerd en keek haar aan. 'En jij dan? Wat ben jij aan het doen?' Hij had haar wel zien rond springen op het strand en snapte echt niet hoe iemand zoveel energie kon hebben.

Ze ging voor hem op haar knieën zitten en keek hem zo met glunderende oogjes aan. 'Wil je mee op expeditie?' vroeg ze zacht en keek hem benieuwd aan. 'Gewoon, wij twee, misschien wil Aiden ook wel mee, maar ik kan hem niet zo snel vinden.' Ze trilde bijna van opwinding en keek even over haar schouder of niemand meeluisterde. Eigenlijk mochten ze niet zomaar de jungle in, maar Jess had dat altijd een onzinnige regel gevonden.

'Op een expeditie? En waar wil je precies naartoe op expeditie?' vroeg hij zich nieuwsgierig af. Hij vond het een slecht idee, maar hij wilde haar pret niet meteen bederven. Het leek altijd alsof ze overal zó enthousiast over was, dat het haast gewoon zielig was om te zeggen dat hij niet meewilde.

'Dat is het leuke en spannende, Jonathan, we gaan gewoon geen doel nemen. We kijken waar we belanden en als we niets vinden, gaan we gewoon weer terug.' Ze legde zijn koffer weg en plaatste haar handen op zijn knieën. 'Alsjeblieft, Jonathan, dan kunnen we elkaar ook leren kennen. Nu ken ik je enkel als de vriend en buurman van Aiden. En je bent nog zó schoon, dat kan gewoon niet,' plaagde ze.

Jonathan keek haar aan en wilde zeggen dat hij niet meeging, in plaats daarvan zei hij: 'Ach waarom op niet, kom op dan.' Erg enthousiast klonk hij niet, maar hij vond het al heel wat van zichzelf dat hij überhaupt mee ging. Hij stond op van het zang, klopte zijn broek af en rekte zich uit.

Jess sprong enthousiast op en gaf hem spontaan een knuffel. Ze was een persoon die veel fysiek contact nodig had, maar ook altijd gaf. Ze ging snel naar Aidens hut en pakte daar een tas uit. 'Ik hoopte al dat iemand ja zou zeggen, dus heb ik al een tas met eten en drinken klaar gemaakt.' Ze pakte zijn hand, keek om zich heen en rende zo snel met hem de jungle in. Niemand mocht natuurlijk zien dat ze weg gingen.

Jonathan moest grijnzen om haar stiekeme gedrag en liep rustig achter haar aan. Niemand zou vragen gaan stellen als ze hem de jungle in zagen lopen: dat deed hij namelijk wel vaker. Eenmaal uit het zicht van het strand keek hij wat rond. Hij besteedde nooit zoveel aandacht aan de natuur hier, maar het was best indrukwekkend om te zien. 'Nou, expeditieleider, vertel - waar wil je naartoe?' Hij liet het allemaal aan haar over.

Nu ze zo in de jungle stond samen met Jonathan, had ze eigenlijk helemaal geen idee waar ze naartoe zouden gaan. 'Zullen we anders gewoon dieper de jungle in gaan, met de zee in onze rug? Dan kunnen we ook nog de weg terug vinden.' Ze deed haar rugzak om en had nog steeds zijn hand vast. Eigenlijk vond ze het toch wel spannend. 'Je blijft toch wel bij me, he?'

'Ik volg jou instincten.' zei hij met een grijns, maar hield ondertussen wel goed in de gaten waar ze naartoe gingen. 'Ik ga nergens naartoe.' Er zaten namelijk maar twee opties op: of hij ging mee, of hij keerde terug naar het strand. Zin om terug te gaan had hij niet, dus bleef hij wel hier bij haar.

'Oké dan,' zei ze gerustgesteld en nam hem mee de jungle in. Ze waren een niet heel erg dichtbegroeid stuk ingegaan, dus konden ze gemakkelijk doorlopen. 'Dus, Jonathan, ik wil alles of je weten. Je leeftijd, beroep, thuis situatie, hobby's, speciale dingen, relatie's!' Ze keek hem benieuwd aan en ging naast hem lopen. 'Weet je, ik ben echt blij dat je mee wou, Jonathan.'

Jonathan keek haar aan. Niemand hier had echt naar zijn privéleven gevraagd, behalve Aiden dan. 'Nou, daar gaan we dan... Ik ben 29 jaar, ik werkte bij de geheime dienst en ik hackte computers om informatie te achterhalen van criminelen en ze zo op te sporen, ik woon alleen - geen relatie... en dat was het?' Hij probeerde het zo kort mogelijk te houden, want hij hield er helemaal niet van om over zichzelf te praten. 'En jij dan?'

'Wat klinkt dat spannend, Jonathan!' zei ze en dacht na over zijn baan. Was dat niet illegaal? Maar hij spoorde er wel criminelen mee op. Het was een beetje tegenstrijdig. 'Ik ben 21 jaar, en ben professioneel zwemster. Ik woon samen met wat ploeggenoten in Amerika. Oorspronkelijk kom ik uit Peru en daar heb ik ook een tijdje gewoond. En ik heb geen relatie. Dus echt helemaal niets bijzonders, jammer genoeg.'

'Je bent een professionele zwemster en dan zeg je dat het niets bijzonders is?' vroeg Jonathan lachend. Hij vond het toch een aardig bijzonder beroep. 'En je komt uit Peru, dat is ook niet iets wat je vaak hoort.' Ondertussen liep hij door en keek even rond.

- inspiratieloos...

Ze moest lachen en schudde haar hoofd. 'Ik ben geen beroemde professionele zwemster. Gewoon eentje die weleens meedingt naar de derde prijs. En Peru.. Ja, oké, daar moet ik je gelijk in geven,' giechelde ze en kneep zachtjes in zijn hand, toen ze opeens stromend water hoorde. 'Hoor je dat ook Jonathan?' vroeg ze en keek om zich heen. Ze zag niets, maar hoorde wel degelijk iets.

'Hoor ik wat?' vroeg hij zich hardop af, maar hoorde het toen ook. Water, er was ergens in de buurt stromend water - maar midden in het oerwoud was het lastig om te plaatsen waar het precies vandaan kwam. 'Stromend water...' Dat was precies wat ze nodig hadden, als het schoon water was dan hadden ze drinkwater en dat scheelde zo ontzettend veel.

Hess keek hem opgewonden aan en trok hem aan zijn hand mee naar het geluid toe. 'Als het echt water is, dan... Dan zijn we gered! Jonathan, dat zou super zijn!' Ze kon het bijna uitgillen van opluchting en rende snel met hem verder, tot ze opeens oog in oog stonden met een enorme waterval, die uitmondde in de meest heldere poel die Jess ooit had gezien.

'Nou, gered wil ik nou niet zeggen maar - wauw...' Jonathan's mond viel open hij het zien van de gigantische waterval en de poel eronder. 'Wauw.. Moeten we niet teruggaan en dit aan de andere vertellen?' Als dit zuiver en schoon water was hadden ze in ieder geval één gigantische zorg minder.

Ze keek hem aan en glimlachte breed. 'Eigenlijk wel, maar... Kom op, we nemen gewoon een duik. Ze zullen er toch niet achterkomen!' Ze trok hem mee aan zijn hand naar de waterlijn en ze hield haar hand erin. 'En het is nog warm ook. Kom op, we doen het gewoon!' Ze trok haar schoenen al uit en deed haar haren in een staart. 'Dan zijn er officieel de eerste die hier in hebben gezwommen!'

'Wat? Wacht - nee, ga jij maar. Ik ben niet zo'n zwemmer.' Hij had echt een hekel aan zwemmen, de enige reden waarom hij het hier soms deed was omdat hij het als een soort douche beschouwde. 'Ik kijk wel toe hoe jij van die waterval afspringt.' zei hij grijnzend en ging aan de rand van het water zitten.

Ze trok ook haar shirt en broek uit en keek hem ongelovig aan. 'O nee, o nee, ze makkelijk kom je er niet onderuit! Jij gaat met mij zwemmen, Jonathan, of je het nu wil of niet.' Ze zette haar handen in haar zij en bleef zo wachten. 'Moet ik je helpen uitkleden? Want anders gooi ik je gewoon met je kleding aan het water in.' Ze lachte en gebaarde naar het water. 'Je moet er zijn voor als ik kramp krijg of als er iets gebeurd. Kom op, Jonathan!'

Jonathan schudde zijn hoofd. 'Als je kramp krijgt spring ik er wel in.' zei hij met een grijns, maar was zeker niet van plan om het water in te gaan. 'Ga jij nou maar lekker zwemmen, ik kom zo misschien nog wel even.'

Ze keek hem met een grijns aan en maakte de bovenste knoopjes van zijn shirt los. 'Je hebt niets te willen, beste Jonathan, want jij gaat gewoon zwemmen met mij. Echt waar, als je er eenmaal in ligt, dan zul je me bedanken.' Ze sloeg weer haar armen over elkaar heen en liep ondertussen naar achteren het water in. 'Het water is heerlijk, Jonathan. Kom!'