Ann's Hut

Midden op het strand heeft Ann haar eigen hut.

Etta was eindelijk wat bijgekomen van de pijn en de schok die de avond had veroorzaakt. Ze had bar slecht geslapen, maar werd gelukkig goed verzorgd nu. De dokter was langs geweest en had naar haar hand gekeken. Haar arm zat in een geïmproviseerde mitella en haar andere was vastgebonden aan één van de palen van de hut zodat ze niet weg kon. Ze was nog steeds niet erg comfortabel, haar lange benen moest ze in vreemde bochten wringen om recht te kunnen zitten. Gelukkig was ze voor nu met rust gelaten. Behalve de dokter en de vrouw, Ann, had ze niemand gezien.

Jonathan kwam de hut van Ann ingelopen met een flesje water een een halve kokosnoot gevuld met stukken fruit. Het was een belachelijk warme dag en al helemaal in een benauwde tent als deze. Toch konden ze haar nergens anders neerzetten: Buiten de tenten liepen ze gevaar dat ze er vandoor zou gaan en dat was wel het laatste wat ze wilde. 'Hé. Ik heb iets te eten bij.' zei hij, terwijl hij in het zand ging zitten en zowel het eten als het drinken neerzette.

Nu Etta weer op krachten was gekomen, was haar stugge houding ook weer terug gekomen. Ze was echter verrast dat de man die haar op het laatst nog had tegen gehouden nu voor haar zat. Fronsend keek ze naar het eten en liet ze haar blik naar de man glijden. 'Hoe verwacht je dat ik dat ga eten?' vroeg ze spottend. Ze snakte naar dat eten maar zag het niet zitten om gevoerd te moeten worden.

Jonathan pakte een vork, prikte deze in en stuk fruit en hield het voor haar mond. 'Dat is de enige manier. Het is zo, of niet eten.' zei hij en keek haar aan. Het was haar keuze, als ze het er niet mee eens was, was het haar eigen probleem. Jonathan wilde enkel en alleen maar vriendelijk zijn, hij had er geen interesse in om haar te verhoren - hoewel hij natuurlijk wel ontzettend nieuwsgierig was.

Nors staarde Etta naar het stuk fruit dat voor haar mond zweefde. 'Het zou fijn zijn als je het op z'n minst dichterbij hield. Aangezien je mijn arm zowat uit de kom heb gerukt, ben ik niet erg flexibel meer.' Eerlijk waar, Etta wilde niet zo vijandelijk klinken, ze wilde het liefst alle misverstanden goed praten, maar het koste haar ontzettend veel moeite. 'Sorry,' zuchtte ze en liet haar hoofd toen hangen.

Jonathan hield het dichter bij haar mond en haalde zijn schouders op. 'Ik heb geen interesse om je pijn te doen of informatie uit je te krijgen. Ik sta er enkel op dat áls we een gevangene houden, hij of zij goed behandeld wordt.' vertelde hij haar en keek haar aan. 'Dus geen reden voor vijandigheid of wat dan ook. En sorry als ik je arm gisteren pijn heb gedaan, dat was niet mijn bedoeling.'

Etta hief haar hoofd op om de man nauwkeurig in zich op te nemen. Ze geloofde zijn woorden, kon geen greintje onoprechtheid in zijn houding vinden. Zwijgend hapte ze het fruit van de vork en sloeg haar ogen vervolgens weer neer. Het irriteerde haar dat toe moest geven aan haar gijzelaars, maar anders zou ze hier nooit heelhuids vandaan komen. Daar was ze nu wel achter gekomen. 'Wat is er gebeurd met die man en vrouw?' vroeg ze nieuwsgierig en keek de jongeman weer vanonder haar wimpers aan. Direct contact vond ze niet erg fijn meer.

'Hij heeft haar in elkaar geslagen, zij heeft hem neergestoken en nu liggen ze allebei te kreunen van de pijn.' zei hij en keek haar aan. 'Maak je geen zorgen, ze komen niet meer in de buurt van deze tent. Vooral Nina niet.' verzekerde hij haar en prikte nog een stuk fruit op de vork. 'Als je nog iets anders nodig hebt, schone kleren of wat dan ook, dan moet je het maar zeggen.' Één van de dingen die hij had opgepakt van het kijken naar al de verhoren, was dat vriendelijkheid je vaak een heel eind bracht.

Etta luisterde ontzet naar zijn woorden. Dat ze elkaar zomaar waren aangevlogen, zo zag Etta het tenminste, kon ze niet geloven. Het problematiseerde alleen nog maar meer haar beeld van de mensen hier. Ze werd nog erger in conflict gebracht door de vriendelijkheid van Ann en nu ook van deze man. Haar blik kruiste kort die van hem, maar ze richtte zich al snel op het fruit en vervolgens naar de grond. De confrontatie met de aardige man, maakte haar alleen maar weer in de war. Ze wist ook niet of ze zijn aanbod wel aan moest nemen of ze het wel serieus kon nemen.

'Als je er niet in geïnteresseerd ben kan je het ook zeggen hoor. Ik snap best dat je ons niet meer vertrouwd na die twee. Het enige wat ik wil zeggen is dat we niet allemaal wilden hier zijn. Sommige mensen hebben het ook goed met je voor.' verzekerde hij haar en ging wat comfortabeler in het zand zitten.

Wellicht was ze ook wel zo in de war geraakt omdat ze nog nooit eerder door zoveel vreemdelingen was omringd. Ze kende die ervaring niet dat je zelf moest beslissen of de vreemde die tegenover je stond het goede met je voor had of niet. In haar gemeenschap, zelfs als er nieuwelingen bijkwamen, wist ze wat de taak van die persoon was, wat zijn naam was én dat hij of zij door het selectieproces van Ben was gekomen. Hier werd ze echter in het diepe geworpen. 'Wat is je naam?' vroeg ze, zijn eerdere woorden negerend. Misschien zou het helpen als ze meer wist over de overlevenden.

Hij bekeek het meisje kort en zette het bakje fruit op de grond neer. 'Jonathan, aangenaam.' Handen schudden ging op dit moment nogal lastig, aangezien haar handen aan de paal achter haar vastgebonden waren, dus liet hij dat achterwegen. 'En jij bent?' vroeg hij nieuwsgierig en pakte de bril van zijn neus, om deze schoon te wrijven met de onderkant van het shirt dat hij aan had.

'Jonathan.' herhaalde Etta met een kleine glimlach. 'Net zoals Jonathan Kent. Superman's vader.' Ben had vooral verantwoorde en kwalitatieve literatuur op het eiland, maar zo hier en daar waren er ook massa media te vinden in de bibliotheek. Etta genoot van de glimpsen die ze opving van het leven op het vaste land. Ze dacht natuurlijk niet dat Superman echt bestond, maar ze wist wel dat de strips bij de massa cultuur hoorden. Daarom voelde ze, als ze ze las, dat ze daar een klein beetje bij hoorde. 'Sorry, ik vertel je mijn naam niet.'

Jonathan keek haar verbaast aan toen ze over strips begon. 'Inderdaad, net zoals Jonathan Kent.' lachte hij. 'Lees je nog meer stripboeken?' vroeg hij nieuwsgierig en liet zijn armen steunen in het zand. Hij kon nog best een redelijk gesprek met haar voeren, hij had namelijk verwacht dat ze geen woord tegen hem zou zeggen. Het was nou niet echt interessante informatie die hij te weten kwam, maar het was tenminste iets. 'Ook prima.'

'En net zoals Jonathan Crane, Scarecrow in Batman.' Dat was meteen een antwoord op zijn vraag, ze had inderdaad meer strips gelezen. Maar haar kennis ging niet veel verder dan de oudste uitgaves van de strips. Ze hadden maar weinig nieuwe, moderne dingen op het eiland. Ze hadden de oude klassiekers en daar was niets mis mee, maar ze liepen wel achter. Etta had daar nooit echt een besef van gehad, omdat ze niet anders wist. Maar soms kwamen er nieuwelingen in hun gemeenschap en noemden zij nieuwe culturele iconen en wat nog meer. Madonna, Titanic, Harry Potter, ze kende het niet.

'Ik had een tiental stripboeken in mijn koffer zitten toen we hier neerstortte. Als je het leuk vind, mag je ze lezen.' Hij had ze zelf al zo vaak gelezen en daarbij leende hij ze ook uit aan de rest van de mensen hier op het eiland, er was vast niemand die er problemen mee had dat hij haar wat entertainment aanbood: ze zat hier ook enkel in een tent, zonder iets te doen.

Etta keek verrast op en wilde op het aanbod ingaan, maar realiseerde zich toen dat ze helemaal niet van plan was om hier zo lang te zitten dat ze strips moest gaan lezen om zichzelf te vermaken. Ze moest haar oren open houden, voor Ben en voor de anderen. Aarzelend keek ze naar het fruit en knikte uiteindelijk 'ja' met haar hoofd. 'Zijn het recente uitgaven?' vroeg ze nieuwsgierig. Haar hand was verdomme doorboord, ze mocht wel even wat rust nemen. Steeds als ze weer aan haar hand dacht, werd de pijn erger en ook de herinnering. Het was maar goed dat ze haar hand niet kon zien.

'Redelijk. Het zijn niet de aller nieuwste, maar wel uitgave uit voorgaande jaren. Sommige zijn van vorig jaar, maar de meeste zijn van eerder, maar het zijn geen klassiekers. Die zijn te waardevol om mee te nemen op een zakenreisje.' zei hij en pakte één van de twee flesjes water, die hij eerder had meegenomen, uit het zand. 'Als je wilt drinken moet je het zeggen.' Zelf nam hij een paar slokken en zette het weer terug.

'Een zakenreisje? Daarvoor zat je in dat vliegtuig?' Etta probeerde de vraag niet met al te veel enthousiasme te stellen. Ze was echter ongelooflijk benieuwd en wilde zoveel meer vragen stellen, hoewel dat haar onwetendheid zou verraden. Haar geïsoleerde karakter. 'Mag ik dan wat drinken?' vroeg ze vervolgens en keek verlangend naar het flesje. Ze had nu pas door dat ze dorst had. Dat soort dingen vergat ze als ze zich zo druk maakte over haar bewakers.

Jonathan moest lachen om haar verbazing. 'Ja een zakenreis.' zei hij met een grijns. 'Het is een stuk minder spannend dan dat hij klinkt hoor.' Het liefst werkte Jonathan gewoon in Los Angeles, maar als ze hem ergens anders nodig hadden, was hij niet de beroerdste en sprong hij hen graag ten hulp. 'Maar natuurlijk.' Hij opende een nieuw flesje water voor haar en hield het aan haar mond zodat ze wat kon drinken. 'Waar ben je opgegroeid?' vroeg hij nieuwsgierig