Het Plein

De huizen van Otherville zijn gecentreerd rond een groen plein. Er staan enkele bomen die schaduw bieden en enkele bankjes waar de inwoners op kunnen zitten. Hier worden vaak de vergaderingen gehouden of anders wel het bescheiden aantal feestjes.

Alain zat op een bankje en had zijn schetsboek op zijn benen liggen, terwijl hij peinzend op zijn potlood beet. Zijn doel van dit moment was om een groeiende boompje, ergens in de hoek van het plein, zo accuraat mogelijk op papier te tekenen. Toen dat gelukt was, begon hij afwezig door zijn boek te bladeren. De eerste pagina's werden gevuld met tekeningen van Etta, maar enkele pagina's daarna werden deze steeds minder.

Toen Etta het huis uitkwam en haar laarzen had aangetrokken zag ze als snel dat er iemand op het plein zat. Met een schetsblok in zijn handen was het makkelijk te raden wie die persoon was. Met een glimlach liep Etta de veranda af en stampte ze door de plassen op Alain af. Het had aardig geregend die nacht, behalve de plassen was daar niets meer van te zien. De zon stond hoog aan de hemel met een strak blauwe lucht. 'Hé, Alain.'

Alain schrok op bij het geluid van spetterende plassen en zag Etta aan komen lopen. Meteen kwam er een glimlach op zijn gezicht en maakte hij plek op de bank waar hij zat. 'Hé Etta!' glimlachte hij en sloeg snel zijn schetsblok dicht. 'Hoe gaat het? En waar ben je op weg naartoe?' Hij veegde zijn nog natte haren door de douche van zijn voorhoofd af en wachtte geduldig op antwoord.

Etta klom naast hem op het bankje en ging op de armleuning zitten, met haar voeten op de zitting. Ze glimlachte naar hem terug en keek naar het schetsblok. Hij deelde die tekeningen nooit met iemand, wat zonde was aangezien hij er echt goed in was. Net zoals al het andere dat hij kon. Alain kon het allemaal goed. 'Prima en geen idee. Een wandeling.' Ze wees naar de rugzak die ze mee had genomen waarin al het hoognodige zat: water, een zakmes enzovoort. 'Heb jij toevallig nog een zaklamp die werkt?'

Alain glimlachte toen ze naast hem kwam zitten en merkte haar blik op op zijn schetsblok. Ongemakkelijk legde hij het naast zich en luisterde hij aandachtig naar haar woorden. 'Zou je het leuk vinden als ik mee ga? Ik moest toch nog wat hout halen uit de jungle, maar ik stel het al de hele dag uit. Niet dat het hout nu veel waard is na de regenbui.' Hij trok verbaasd een wenkbrauw op. 'Is de jouwe alweer op? Ik zal er eentje halen.' Snel sprong hij op en rende hij naar zijn huis toe. Daar verborg hij zorgvuldig zijn schetsblok, pakte hij een zaklamp en kwam weer terug met een gevulde tas voor de wandeling.

Etta haalde haar schouders op. 'Ik ga je niet tegen houden.' Ze glimlachte nogmaals en grinnikte vervolgens. 'Ik ben de mijne kwijt geraakt. Het ene moment zat hij in mijn zak, het andere was hij weg.' Ze stond er om bekend dat alles wat ze bezat zomaar ineens kon verdwijnen. Maar weinigen durfden nog iets aan haar uit te lenen. 'Ah, wat fijn! Ik weet niet of we hem nu al nodig hebben, maar voor als we in nood raken.' Etta lachte om het idee. Ze woonde hier al heel haar leven en was nog nooit verdwaald of wat dan ook.

Alain deed zijn rugzak op zijn rug en glimlachte naar haar. 'Nou, ik ben er klaar voor, waar wachten we nog op?' lachte hij met een knipoog en hielp haar om haar eigen rugzak om te doen. 'Geen probleem hoor, je mag de mijne wel lenen. Al zal ik hem tot dat moment wel zelf bij me houden.' Ze stond erom bekend alles kwijt te raken, iets wat hij veelvuldig had mogen meemaken. 'Zullen we maar gaan? Misschien komen we Killian wel tegen, ik heb gehoord dat hij binnenkort weer langskomt.'

Etta rolde met haar ogen en gaf Alain een duw in de richting van de dichte jungle. 'Dat lijkt me een strak plan.' Ze haalde Alain in en nam met grote passen de leiding. 'Ik denk niet dat we Killian tegenkomen. Judy had het over een afspraak over een paar dagen. We zullen hem niet eerder spotten, maar wie weet komen we overlevers tegen.' Met een uitdagende blik keek ze over haar schouder. Er kwam nog een dag dat ze zelf ging observeren op het strand waar de groep was aangespoeld. Dan zou ze zelf eens peilen of die mensen wel echt een bedreiging waren.

Alain moest lachen bij de duw en keek geamuseerd toe hoe Etta de leiding nam, zoals altijd. 'Een paar dagen? Oh, dan hebben ze me vast weer de verkeerde informatie gegeven,' grinnikte hij. Hij woonde hier - integenstelling tot de anderen - nog niet zo lang, dus werd hem ook niets toevertrouwd. Hij trok met dezelfde uitdagende blik een wenkbrauw op en ging naast haar lopen. 'En zo wat dan, Etta? Ga je ze eens flink de waarheid vertellen, zo van: ''Jullie zullen spijt hebben dat jullie hier ooit zijn neergestort?''' grinnikte hij.

Etta gaf Alain een medelevend glimlach. 'Ach, Judy weet alles en ze deelt dat ook niet met mij. Je bent echt niet de enige ie niet alle informatie krijgt.' Ze fronste bij Alains volgende woorden. De vijandigheid die er was tegenover de passagiers of het idee dat ze hun wereld hadden geïnfiltreerd begreep ze nog steeds niet. 'Nee, ik wil weten wie ze zijn. Waar ze vandaan komen. Ben jij niet benieuwd naar die mensen? En we kunnen ze hélpen, die mensen hebben een crash moeten doorstaan-' Etta wond zich te erg op wat betreft dit onderwerp.

Alain keek haar met een verwarde blik aan. 'Nee, ik ben niet benieuwd naar die mensen. Of, nou ja, oké, misschien een beetje. Maar je weet dat we nooit met ze zullen optrekken, we zullen nooit vrienden gaan worden. Je tergt jezelf alleen maar met vragen en nieuwsgierigheid door ze te willen leren kennen, maar het is een irreële gedachte.' Hij staarde peinzend naar de grond. 'Wat zegt Ben er eigenlijk over? Want gaan we ons überhaupt wel bekend maken aan de overlevenden? Want zonder ons openbaar te maken, kunnen we ze niet helpen.'

Met ieder woord dat Alain zei, begon Etta's bloed dichter bij het kookpunt te komen. Overwoog niemand dan dat die personen op het strand ook gewoon mensen waren? Wat was er zo onrealistisch aan die gedachte? Zij overleefden hier verdomme op een eiland zonder contact met de echte wereld, dat was pas irreëel. 'Ben praat alleen met zichzelf, hij deelt zijn plannen maar weinig met anderen. Tenminste dat zegt Judy, hoewel ik haar niet altijd geloof.' Langzaamaan kwamen ze in dichtere bebossing terecht en Etta richtte haar frustratie op de bladeren en lianen voor zich. 'Nou, we hebben ons al openbaar gemaakt door Killian er heen te sturen. Het duurt vast niet lang voor ze hem door hebben.'

'Denk je echt dat ze hem snel door zullen hebben? Van wat ik gehoord heb, is het een chaos op het strand.' Hij keek toe hoe ze zich richtte op de lianen en bladeren en pakte haar pols vast, om haar zo te laten stoppen. 'Etta, rustig nou, je gaat jezelf nog verwonden.' Hij keek haar serieus aan en haalde toen diep adem. 'Ik snap wat je bedoelt... Die mensen hebben inderdaad hulp nodig, maar wat daarna? Dan weten ze dat we hier leven, dat we huizen hebben schoon water. Dan komen ze erachter dat er géén hulp zal komen van de buitenwereld.'

'Het is Kíllian. Zoveel vertrouwen heb ik niet in hem,' gaf Etta met een lichte grijns toe. Ze keek naar Alain toen hij haar pols vastgreep en besloot met een zucht dat hij gelijk had. 'Kunnen we dat niet afwachten? Misschien willen ze wel niet meer weg. Misschien zijn ze de perfecte toevoeging aan onze gemeenschap. We hebben al in geen jaren meer nieuwe mensen gehad. Jij was één van de laatsten.' Etta grinnikte en gaf hem een duwtje. 'Ik begin uitgekeken te raken op jullie.'

'Dat had gekund als het een groepje van tien mensen was geweest. Dit zijn er minstens twintig,' zei Alain en grinnikte om haar woorden. Hij herinnerde zich de dag dat hij zich bij hen voegde nog goed. Met een opeens nieuwsgierige blik keek hij Etta aan. 'Trouwens... Wat is er ooit tussen jou en Killian gebeurd? Ik hoorde zo hier en daar dat jullie vroeger goed met elkaar konden opschieten, maar nu kan je hem niet meer uitstaan. Is daar een reden voor?'

'Wie weet hoeveel er over blijven als wij niets doen,' mompelde Etta op onverstaanbare toon. Ze kon echter nooit lang chagrijnig blijven als ze in het woud liep en dan ook nog met een vriend. Ze hakte er vrolijk op los op de lianen totdat Alain over Killian begon. Etta draaide zich om en gaf hem een diepe frons. 'Wat zeggen ze dan? En dat kan toch? Dat je ineens elkaar niet ligt? Moet ik daar een reden voor hebben?' Haar reactie was feller dan ze had gewillen. Het was altijd een onderwerp dat Etta on edge kreeg.

Alain moest lachen en rolde met zijn ogen. 'Eten zullen ze indertijd wel leren verzamelen en vinden en water hebben ze volgens Killian al gevonden. Ze zullen nog wel een tijdje overleven.' Hij hief zijn handen in een verontschuldigend gebaar op bij haar felle woorden. 'Nou, dat jullie de ene dag gewoon nog met elkaar konden opschieten, en de andere dag het helemaal over was. Er wordt gezegd dat het iets, ehm, nou ja...' Hij werd rood en pakte ook een mes, om de lianen weg te slaan.

Etta had er niet zoveel vertrouwen in als Alain had. Ze had al eerder gezien hoe een gestrande persoon langzaam weg kwijnde, totdat Killian- Ze zuchtte. Het was ook altijd Killian! Zelfs nu ze gewoon met Alain op stap was. Met grote ogen draaide ze zich naar hem om en bekeek zijn rode hoofd. 'Wát?' siste ze. 'Probeer je nu te zeggen dat iedereen denkt dat Killian mij letterlijk en figuurlijk genaaid heeft?' Subtiel bestond niet in Etta's woorden boek. Ze bleef stil staan en wreef met haar hand langs haar slaap. 'Wauw, van wie heb je dat gehoord?' Het was te lachwekkend, werkelijk.

Alain stopte geschrokken met het hakken van de lianen en keek Etta met grote ogen aan. Tijdens hun relatie had ze ook zulke momenten gehad dat ze angstaanjagend was. 'Ja, Etta, dat komt omdat jullie nooit uitkeggen of hebben uitgelegd waarom jullie elkaar niet mogen.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en zuchtte. 'Wat maakt het uit? Bijna van iedereen trouwens. Ze vertelden het toen we nog een relatoe hadden.'

De neiging om te lachen verdween toen ze Alains gezicht zag betrekken. Stamelend keek Etta hem aan. 'Hebben ze je dat echt toen gezegd?' Soms kon ze niet geloven waartoe de mede bewoners van het eiland toe in staat waren. Vooral tegen Alain. Hij deed nooit iemand een vlieg kwaad. 'Alain, het is niet waar. Geloof het of niet, zoiets zou ik nooit doen.' Ze keek hem recht aan, zodat hij zou weten dat ze het meende. 'Maar waarom vraag je er nu pas naar als er toen al geruchten rond gingen?' Etta was weer omgedraaid en ging op een rustiger tempo de bossen door.

Hij was stil en keek haar ongelovig aan. 'Etta... Kijk eens hoe je erop reageert als ik ook maar enkel de naam Killian zeg. Als iemand anders het zegt. En dan is er zogenaamd niets tussen jullie gebeurd?' Hij slingerde zijn rugzak over zijn schouders en haalde zijn schouders op. 'Omdat- Ik wou onze relatie niet op het spel zitten voor zoiets onbenulligs. Ik wist dat je boos zou worden.' Hij keek hoe ze weg liep, maar bleef zelf staan om zijn gedachten weer op een rijtje te krijgen.

Nu was het Etta's beurt om ongelovig te zijn. Met een korte blik over haar schouder probeerde ze Alains emotie te peilen. 'Ik zeg niet dat er niets is gebeurd, maar niet dát. Echt, Alain, je tergt jezelf onnodig als je dat denkt.' Het zou nu vast niet meer zoveel uitmaken wat ze zei. Als hij dit al zo een lange tijd dacht, was het moeilijk weer uit zijn hoofd te zetten. 'Onze relatie stond sowieso al op het spel,' verzuchtte Etta. Ze wist wat er nu komen ging. Dat gesprek dat nooit hadden gehad: waarom was het fout gegaan?

'Maar wat is er dan wel gebeurd? Door zo mysterieus te blijven maak je het echt niet beter, Etta!' Alain draaide zich om met een diepe frons en keek haar strak aan. 'Onze relatie stond op het spel?!' riep hij ongelovig uit. 'Nou, dat had ik nooit gemerkt, tót jij het opeens uitmaakte. Heb ik in al die tijd iets fout gedaan? Je geeft nooit ergens een verklaring voor. ''Het was gewoon over''. Bullshit, Etta!' Al die opgekropte woede en frustratie kwam eruit.

Etta schrok vande toon die Alain ineens aansloeg. Ze was er nooit op uit geweest om hem te kwetsen, maar noch had ze gedacht dat het hem ook echt zou raken. 'We zijn nu toch vrienden? Het is allemaal goed gekomen. Ik weet dat het een belabberde manier was om er een einde aan te maken, maar dat is nu voorbij.' Ze klonk bij lange na niet zo zeker als anders. 'En je deed niets fout, Alain, maak jezelf niet de schuldige.' Etta probeerde haar stem normaal te houden.