De meetingruimte

Aangezien Ben geen pottenkijkers wil tijdens zijn besprekingen en het wel erg opvallend is als een aantal mensen zich verzamelen in zijn huis, heeft hij een wat meer afgelegen gebouw in gebruik genomen voor vergaderingen met zijn binnenkring.

Ben had stoelen klaar gezet en schonk nu enkele glazen vol met limonade die Chloe mee had gebracht. 'Sorry dat ik zo abrupt jullie op heb geroepen. Er is nogal iets dringends aan de hand dat ik zo snel mogelijk met jullie wilde delen.' Ben keek iedereen kort aan en bleef hangen op Chloe. 'Misschien was het al opgevallen dat Etta er weer eens vandoor was. Het is echter iets ernstiger dit keer. Zij en Chloe hadden het idee om de overlevenden op het strand te bestuderen. Ze zijn gepakt. Chloe zit hier vanwege Etta die één van hen bedreigd heeft. Maar we hebben Etta dus nog niet terug.' Bedenkelijk vouwde hij zijn handen samen en keek hij kalm zijn toehoorders aan.

Jason keek de kring van mensen rond. Het was het gewoonlijke kliekje, enkel waren Alain en Chloe ditmaal bij. Het verbaasde hem niets dat Etta zoiets had uitgehaald, maar dat ze was gepakt had hem verbaasd: Etta had haar zaakjes meestal goed op een rij, maar haar impulsiviteit bracht haar soms in de problemen, net zoals nu. 'Heb je al enige voortgang gekregen van Killian?' vroeg hij nieuwsgierig en keek Ben aan.

Chloe zat ineen gedoken op haar stoel met een glas limonade in haar handen. Het voelde alsof ze aan de schandpaal stond, ze schaamde zich rot en daarbij voelde ze zich ontzettend schuldig dat Etta daar nog steeds zat. Het was pas een dag geleden dat Chloe daar was weggekomen, maar er kon in een dag veel gebeuren.

Alain stond ergens in een hoekje tegen de muur aan geleund. Hij voelde zich totaal niet op zijn gemak in dit tot heden onbekende groepje voor hem. Pas toen Ben zich rechtstreeks tot haar richtte, zag Alain dat Chloe in de zaal zat. Haastig liep hij naar haar toe en ging hij op de plaats naast haar zitten. Hij was geschrokken van het nieuws dat Etta nog steeds vast zat en hij balde kwaad zijn vuisten. 'We moeten iets doen!' begon Alain impulsief. 'Wie weet wat ze haar allemaal aan doen!' Ondertussen had hij zijn hand op haar knie gelegd en kneep hij er geruststellend in. Hij was opgelucht dat Chloe er veilig weg had kunnen komen.

Ben nam een slok van de limonade en trok een wenkbrauw op toen Alain zich in de groep mengde. Hij had getwijfeld om zijn zoon hierbij te betrekken. Hij had het voornamelijk gedaan omdat hij dacht dat Alain veel gaf om Etta en haar verdwijning sowieso als opvallend op zou merken. Tevens wilde hij maar al te graag zijn eigen zoon als vertrouwenspersoon. 'We gaan eerst over de feiten heen voor we beslissen wat we gaan doen.' Ben pakte de dossiers erbij en schudde zijn hoofd als antwoord op Jason. 'Ik ben vanochtend de plaatsen voor de portofoons langs gegaan. Er stond niets nieuws op.' Hij hing de foto's van de personen die Chloe had aangewezen op het bord achter hem. 'Dit is Nina Simone Jacobson, zij heeft Etta en Chloe onderschept. En is tevens in bezit van een geweer.'

Natasha keek naar de dossiers die Ben op het bord had gehangen. Ze had alle dossiers al eerder ingezien, dus ze had al wat achtergrond informatie. Ze dronk wat van de limonade en zette het glas op de grond, onder haar stoel neer. 'Heeft ze het al gebruikt of je weet?' vroeg ze aan Chloe toen Ben begon over het geweer. 'Heb je nog meerdere wapens gezien?'

Chloe keek naar Alain en vervolgens naar Natasha. 'Ze heeft ermee gedreigd, maar voor zover ik weet niet gebruikt, niet in ons bij zijn in ieder geval.' zei ze tegen de vrouw en keek naar de hand die Alain op haar knie had gelegd. 'Verdere wapens voor zover ik heb gezien ook niet. Ze hebben Etta's mes, en verder denk ik enkel dingen die ze geïmproviseerd hebben.'

Alain keek zijn vader ongelovig aan en haalde een hand door zijn haren heen. Etta was daar alleen, die mensen hadden wapens en iemand dreigde zelfs ermee? Hij wilde zijn vader niet voor schut zetten, dus probeerde hij geen scene te maken, maar hij ging wel op zijn eerdere plan verder. 'Het lijkt me niet dat we Etta nog een seconde langer bij die mensen laten blijven. Een geweer?!' Hij voelde hoe hij nerveus op zijn stoel schoof. 'Jason en ik kunnen wel wat onderzoek doen?'

'Van Killian heb ik vernomen dat ze het tot nu toe alleen heeft gebruikt om een wild zwijn neer te schieten. Ze verliest het geen enkel moment uit het oog. Maar ze is niet erg betrouwbaar noch stabiel.' Alain ging kalm op zijn stoel zitten. 'Etta heeft op het laatste moment toch toe gegeven dat ze hen kan verstaan en dezelfde taal praat, hoewel Chloe en zij eerder deden alsof ze niet met hen konden communiceren. Ik verwacht dus dat ze haar niet erg vertrouwen.' Ben keek op toen hij Alain hoorde. 'Het is moeilijk, ze weten nu nog niets over ons. Niet de aantallen, niet waar we zitten, we moeten ze zo onwetend mogelijk laten.'

Jason keek naar Alain en vervolgens naar Ben. 'Hoeveel kunnen we riskeren?' vroeg hij aan Ben en keek naar de documenten op het bord. 'Ze zijn met veel, waarschijnlijk houden ze Etta op een plek waar ze niet makkelijk kan ontsnappen, daar zijn dus meerdere mensen. Het is haast onmogelijk om daar met zijn tweeën door heen te dringen, Alain. Voordat we weten waar ze zit en hoe de situatie is, kunnen we niet veel.' zei hij en keek naar zijn overste. 'Of heb jij een ander plan, Ben?'

'Ik heb er maar een paar gezien, maar ze zijn met veel meer. Ik ben enkel aan de rand van hun kamp geweest, dus ik weet niet waar ze Etta houden, of hoeveel hutten er überhaupt zijn.' Waarschijnlijk had haar broer daar al antwoord op gegeven, maar ze deelde het toch nog maar even mede. 'Ik zou willen dat ik meer heb gezien, maar meer informatie heb ik echt niet.'

Alain zweeg en wist dat hij niet zou doordringen bij zijn vader en Jason. Dus keerde hij zich maar half naar Chloe om en bekeek hij haar eens goed. Ze zag er op zich goed uit, maar de vermoeidheid was nog steeds in haar ogen te lezen. En vooral bezorgdheid. Hij legde zijn arm over haar schouders heen en zuchtte diep. 'Hoe gaat het nu?' vroeg hij zachtjes. Hij wilde niet eens weten hoe het voelde voor Chloe: om weg te rennen zonder haar vriendin.

Ben fronste zijn wenkbrauwen en dacht kort na over een mogelijk idee waar hij over na had zitten denken. 'Ik denk dat het beste idee is om eerst contact te krijgen met Killian. Hij zal precies weten waar Etta zit, hij kan ons waarschijnlijk ook helpen. Maar het kan natuurlijk geen kwaad om erheen te gaan en zelf te observeren.' Kort bladerde hij door zijn papieren en haalde de plattegrond van het tentenkamp tevoorschijn. De vorige keer dat Killian in het dorp was geweest had hij deze getekend. 'Als ze echt in het midden zit, is het vrijwel onmogelijk ongezien te infiltreren. Ze zitten vast en zeker op wacht.' Zijn blik gleed kort naar Alain die zijn aandacht nu meer op Chloe gericht leek te hebben. Dus bleef hij maar converseren met Natasha en Jason. 'Hoe dichtbij denk je te kunnen komen, Jason?'

Jason boog zich over de plattegrond die Ben tevoorschijn had gehaald en keek naar de tenten. 'Ik kan sowieso tot de eerste rij tenten komen.' zei hij zelfverzekerd en knikte. 'Hierachter is genoeg beschutting, de rand waar de bebossing begint is er dicht bebouwd, dus als ik daar op een onbewaakt moment kan komen, moet ik zeker tot deze tenten kunnen komen.' Hij wees naar de tenten die het dichtste bij het woud lagen.

Ben bestudeerde Jasons gezicht aandachtig. 'Ze zijn waarschijnlijk extra op hun hoede, er kan van alles gebeuren.' Het liefst was hij mee gegaan en had hij zelf toe willen kijken hoe het er aan toe ging in het kamp, maar dat vond hij een onverstandig besluit. 'Ben niet té zeker van je zaak en houd in je hoofd voor wie je vooral moet oppassen. Je kunt de dossiers doornemen zodat je kunt oriënteren wie wie is.' Hij schoof een stapel kopieën naar Jason toe en keek nogmaals naar zijn zoon. 'Alain, ben je bereid mee te gaan?'

Chloe richtte zich kort op Alain, terwijl ze nog met een half oor naar de rest luisterde. 'Het gaat wel.' verzekerde ze hem met een klein glimlachje en keek op toen Ben Alain's naam noemde. Ben stuurde al haar vrienden en mensen die ze kende weg naar het strand. Wat als zij nou ook werden gevangen? Wat dan, dan voelde ze zich al helemaal rot. Er lag een last op haar schouders: ze vond dat zíj degene was die dit allemaal had veroorzaakt. Als ze Etta had kunnen overtuigen om niet te gaan, was het allemaal niet gebeurd.

Alain keek op toen zijn vader zijn naam noemde. Hij had wat afwezig geluisterd naar de conversatie tussen Jason en Ben, maar op dit moment was hij aandachtiger dan ooit. 'Ja, ik bereid om met Jason mee te gaan,' zei hij zelfverzekerd en glimlachte even kort naar Jason. Ze waren vaker samen op stap gegaan en dat was altijd goed gegaan. Ze zouden niet gepakt worden. 'Dus, wanneer mogen we gaan Ben? Morgen al?'