Het Plein

Alain balde zijn vuisten en voelde hoe zijn kaak verstrakte. 'Etta, je kan niet voor de rest van je leven maar met dingen stoppen als het je niet meer boeit?! Heb je er ooit aan gedacht hoe het voor mij voelde?' Hij borg zijn mes op en keek Etta aan. 'Waarom was het dan? Je had je pleziertje gehad en ging verder met de volgende? Met Killian misschien wel?' Hij wist dat hij onredelijk deed, maar hij wou een verklaring. Een goede verklaring. 'Ik denk dat ik maar terug ga.'

Etta richtte haar blik op het bladeren dek boven hen en hoorde de woorden van Alain met tegenzin aan. Ze maakte zelf liever de verwijten dan dat ze er naar luisterde. 'Ik wist niet dat jij het zo serieus nam, oke? Ik dacht dat we beiden maar wat aanmodderden.' Gekrenkt keek ze Alain weer aan. 'Verdomme, hoe vaak wil je dat ik zeg dat Killian en ik niets in die trant met elkaar hebben uitgevoerd? We mogen elkaar gewoon niet. Punt.' God, hoe onredelijk kon hij zijn? Moest ze iedere emotie en iedere gedachte die ze toen had gehad aan hem gaan uitleggen? Nee. 'Prima, doe wat je wil. Ik ga je niet tegenhouden als je dat niet wil.'

Alain voelde een steek van pijn door zich heen gaan bij haar vernederende woorden. 'Jij modderde misschien iets aan, maar ik niet, Etta. Het spijt me dat ik het zo serieus nam.' Voor de laatste keer pakte hij zijn rugzak op en keek hij haar ernstig aan. 'Nou, nog een fijne tocht dan maar. Ik zie je nog wel eens.' Met een verbitterd gezicht draaide hij zich om en liep hij weer terug naar het dorp toe.

Etta bleef daar staan terwijl Alain in de verte verdween. Ze had geen zin om achter hem aan te moeten rennen om haar excuses aan te bieden. Bovendien zouden die niets goed maken. Etta had altijd geweten dat Alain het een stuk serieuzer had genomen dan dat zij had gedaan. Ze dacht dat dat wel zou komen. Alain was een alleskunner, aardig en charmant. Niets mis met hem dus. En toch kwam het er niet van. Zwijgend tuurde ze nog een tijd voor zich uit en schudde toen de gedachten van zich af. Met volle kracht begon ze weer op de lianen in te hakken.

[NEW]
Killian kwam aangesjokt op het plein en viel neer op het bankje. Met de dag werd het zwaarder om zijn leugen op te houden en zich te gedragen als een onwetende rampoverlever. Ook viel het weinige eten hem zwaar en vooral het vies zijn vond hij vervelend. Het was inmiddels nacht geworden en de maan stond hoog in de lucht. Hij had helemaal geen zin om alles weer over te brengen aan Ben, dus bleef hij even zitten.

Etta gooide de deur achter zich met een klap dicht en toen ze haar laarzen had aangetrokken stampte ze de veranda af en liep ze met haar handen in haar haar het plein op. Verwoed wreef ze het nat van haar gezicht en haalde ze enkele malen diep adem voor ze de beschutting van de bomen op zocht. Niet iedereen hoefde te zien hoe ze hier een breakdown had. Het was onverstandig om nu nog de jungle in te gaan, helaas. Verdomme, waarom trok ze die ruzies met Judy zich nog zo aan!

Killians blik werd van de maan weggetrokken bij geluid. Het leek erop dat er op dit uur nog iemand rondliep. Nieuwsgierig, maar ook op de een of ander manier gealarmeerd - wie weet wie hem gevolgd had? - liep hij naar de schim toe. Maar al snel werd zijn mond een platte streep en sloeg hij zijn armen over elkaar heen. 'Etta, wat doe je zo laat nog buiten?' vroeg hij brommend en liep weer naar de bank toe.

Etta schrok zich rot toen ze een stem hoorde. Ze kon nog net op tijd een hand voor haar mond slaan zodat haar kreet niet de hele omgeving zou wekken. 'Godverdomme, Killian, leuk hoor. Ik schrok me dood,' siste ze naar hem terwijl ze haar pyjama shirt over haar billen heen probeerde te trekken. Toen dat niet lukte, besloot ze dat het haar eigenlijk niet uitmaakte. 'Maakt het jou wat uit?' Ongeïnteresseerd liep ze langs hem heen en probeerde ze te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze hier in ondergoed en shirt liep.

Killian probeerde vooral níet naar haar te kijken en haar zo in haar ondergoed te aanschouwen. Het was een vriendin van zijn zusje! 'Natuurlijk maakt het mij wat uit. Ik dacht eerst dat ik misschien achtervolgd werd door iemand van het strand,' zuchtte hij. 'En je hoort hier nu niet buiten te zijn. Ben pikt dat niet.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en staarde naar de maan. 'Hoe gaat het met Chloe?' vroeg hij al snel.

Etta sloeg haar armen over elkaar en wendde haar gezicht van hem af zodat ze zijn ontwijkende blik niet hoefde te zien en zodat hij haar rode ogen niet zag. 'Nou, het was Etta, vast ook niet echt een opuchting,' mompelde ze chagrijnig. 'Denk je dat het mij uitmaakt wat Ben denkt?' Ze wierp een blik oer haar schouder terwijl hij naar de maan keek. 'Prima. Maar misschien had je hier moeten blijven zodat je zelf kon zien of het goed met haar gaat.' Ze nam het Killian en Ben erg kwalijk dat ze juist hem naar het strand hadden gestuurd. Chloe was doodsbang dat er iets met haar broer gebeurde en Etta vertrouwde hem niet. Er waren vast kandidaten die hier geen familie hadden of die gewoon niet Killian waren.

Killian negeerde de kwalijke woorden en stond op, om zijn armen over elkaar heen te slaan en naar haar toe te lopen. 'Je weet heus wel dat ik de enige persoon ben die geschikt was om daar te infiltreren. Doe nou niet alsof ik bezig ben met een of andere aanslag. Ik was ook veel liever bij Chloe gebleven,' mopperde hij beschuldigend en keek haar ondertussen strak aan. 'Als ik jou was, dan zou ik het me iets laten uitmaken wat Ben zegt. Het is echt ongelofelijk hoe koppig je bent.'

Etta ging automatisch naar achteren toen Killian op haar afstapte. Ze wees met haar vinger naar hem en schudde haar hoofd. 'Ik weet iets wat anderen niet weten en juist daarom ben je niet geschikt. Als het fout gaat net zoals de vorige keer, gaan al die mensen er dan aan? Zonder dat ze iets fout hebben gedaan?' Ze klemde haar kaken op elkaar toen Killian over Ben begon. Als ze verstandig was geweest had ze zich misschien iets van Ben aangetrokken, maar dat was ze absoluut niet. 'Serieus Killian, moet je je baas niet op gaan zoeken? Verslag uitbrengen?'

Killians gezicht verstrakte nog meer toen ze naar hem wees en hij zette nog een stap richting haar, een tikkeltje dreigend. 'Etta, ik meen het... Rakel het niet op. Je weet wat er gebeurd is en waarom het voor jou ook niet gunstig is als het uitkomt. Laat het achter je, verdomme. Het is alweer jaren geleden.' Hij keek over haar schouder naar de hut van Ben en knikte. 'Ja, laat ik dat maar doen. Kan je alsjeblieft de groetjes overbrengen naar Chloe? Ik wil haar niet wakker maken en moet zometeen weer weg.'

Etta liet haar hand zakken toen Killian nog dichter bij kwam. Het felle maanlicht maakte de contouren en schaduwen in zijn gezicht nog prominenter. Zwijgend keek ze hem aan met een diepe frons. Ze liet zich echter niet stoppen door zijn woorden. 'Het voelt niet als jaren geleden, Killian.' Dat was waar, ze lag er nog steeds regelmatig van wakker. 'Fijn, prima, ik zal haar zeggen dat haar broer haar niet langs wilde gaan.' Ze wilde net plaats nemen op het bankje, toen ze zich plots iets bedacht. 'Als ik dat doe, wil jij dan iets voor mij doen? Zeg tegen Alain dat hij een blind rund is als hij denkt dat ik ooit iets met jou heb gehad.'

'Voor míj voelt het wel als jaren geleden. Je grijpt gewoon elke aangelegenheid aan om het op te brengen, Etta. Wat wil je dat ze gaan doen? Mij van het eiland gooien?' Hij grinnikte ongelovig en stapte van haar vandaan. Hij keerde zijn rug naar haar toe en hoorde zwijgend haar deal aan. Killian wist dat die roddels het dorp rondgingen, maar hij had er tot nu toe weinig aandacht aan besteed. Hij wou zich er niet mee bemoeien - hij wou al helemaal geen contact met Alain! - maar wist dat hij alles zou doen voor Chloe. Hij wou dat ze wist dat het goed met hem ging. 'Deal.'

Etta voelde hoe haar wangen rood gloeiden van frustratie. Ze had een hoop woorden voor hem klaar, maar ze was uit veld geslagen door zijn gretige instemming met haar deal. Etta had het slechts genoemd om zijn reactie te testen, wellicht om hem te irriteren. Ze dacht namelijk dat Chloe Alain wel kon overtuigen van de ongeloofwaardigheid van dat gerucht. Sterker nog; bemoeienis van Killian zou het er niet beter op maken. Met een verontwaardigd geluid schudde ze haar hoofd en wreef ze ruw haar haar uit haar gezicht. 'Laat dat maar zitten, ik laat Chloe zo wel weten dat ik je heb gezien. En anders merkt ze het wel aan mijn humeur.'

Killian keek haar verward aan, maar nam het maar voor lief dat ze het aanbod opeens afsloeg. Hij had toch al geen zin om met Alain te praten over... Etta en hemzelf. 'Precies,' zei hij enkel en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik ga maar naar Ben toe, voordat je nooit meer uit je slechte humeur door mij kan komen.' Hij bekeek haar nog een laatste keer en liep toen naar de hut toe van Ben.

'Doe Ben de vriendelijke groeten van me,' riep Etta hem nog na net enig venijn. Vervolgens plofte se op het bankje en staarde ze naar de lucht boven zich. Eerst een ruzie met Judy en dan gekibbel met Killian, ze raakte er te erg door opgewonden. Vermoeid steunde met haar armen op haar benen en liet ze uiteindelijk haar hoofd naar beneden hangen. Pas minuten later kwam ze overeind en ging terug het huis binnen.

NEW

Jason trok de deur achter zich dicht en liep richting het plein van het dorp. Hij had een oude zonnebril van zijn vader op gezet tegen de felle zon die vandaag scheen. Het was een mooie dag, maar ja - wanneer was het dat niet? Praktisch altijd scheen de zon hier op het eiland, hoewel het soms ook kei hard kon stort regenen. Met een glimlach begroette hij wat langs lopende mensen en nam plaats op een van de bankjes, om te genieten van het heerlijke weer.

Alain kwam het woud uitlopen, terwijl hij allerlei takken op schouders meedroeg. Zijn eigen aanbouw was inmiddels af en nu was hij bezig met die van zijn buren. Na de storm van enkele dagen geleden waren er gelukkig een hoop takken afgebroken en had hij geen gevaarlijke capriolen hoeven uithalen om hout te hakken. Toen hij op het plein aankwam, liet hij de takken met een klap vallen en zakte hij vermoeid neer op een bankje. Toevallig zag hij in zijn ooghoeken Jason zitten. 'Hé Jason!'

Jason keek op bij het horen van zijn naam. Hij kende Alain al een tijdje, als sinds Alain naar het eiland was gekomen: hijzelf woonde er al een paar jaar langer, maar ook niet zijn hele leven. 'Zo, wanneer komt mijn aanbouw?' vroeg hij lachend en verplaatste naar het bankje van Alain. 'Hoe gaat ie?' vroeg hij en gaf hem een vriendschappelijk klopje op zijn schouder.

Alain keek glimlachend toe hoe Jason naar hem toe kwam lopen en schoof een stukje voor hem op. Alain wees naar de huisjes om hen heen. 'Als alle anderen hun aanbouw hebben gekregen. Werkelijk waar, ik had echt niet gedacht dat zoveel mensen behoeften hadden aan nog meer ruimte aan hun huis.' Hij veegde wat zweet van zijn voorhoofd en haalde zijn schouders op. 'Het gaat wel goed,' zei hij. Na zijn gesprek met Ben had hij zich enkele dagen totaal afgezonderd om Bens woorden te overdenken. 'En jij dan?'

'Als laatste? Nou zeg, ik had toch wel verwacht dat ik iets hoger op de ranglijst zou staan.' zei hij quasi-verontwaardigd en begon te grijnzen. 'Tja, het eiland kan soms nogal benauwend zijn, dus ik snap best dat er mensen zijn die wat meer eigen grond willen hebben.' Zelf had hij er niet perse behoefte aan, maar meer ruimte was natuurlijk altijd handig. 'Alles gaat zijn gangetje.' verzekerde hij Alain. 'Dus, naast aanbouwen geplaatst, nog andere noemenswaardige dingen uitgespookt?'

Alain knikte instemmend en zuchtte. 'En het voelt alsof het enkel benauwender en benauwender wordt,' gaf hij toe en grijnsde toen ook. 'En ik word met de jaren enkel eerlijker. Sorry, Jason.' Hij moest lachen en krabde even langs zijn kaak, terwijl hij zijn schouders ophaalde. 'Eigenlijk niet. Mijn leven is op dit moment erg saai. Jij dan wel? Laatste tijd nog iets van Killian gehoord?' Alain knikte naar wat mensen die langsliepen en richtte zijn blik weer op Jason.

'Niet echt. Chloe had verteld dat hij een paar dagen geleden hier was, om rapport uit te brengen naar Ben, maar verder heb ik hem niet gezien of gesproken.' De dag dat Killian in het dorp was geweest, was Jason in één van de Dharma-Stations aan het werk geweest, dus had hij zijn vriend niet kunnen zien. Hij maakte zich niet al te veel zorgen over Killian: hij redde het vast en zeker. Hij was een uitgelezen persoon voor een klus als dat.