Olivia's Hut

Olivia heeft eigenlijk alleen een dak dat haar droog houdt van de regen. Aan één kant heeft ze een soort muur gemaakt, maar de rest heeft ze open gehouden, omdat ze dat een stuk fijner vindt. In de hut liggen wat van haar eigen spullen, haar eigen rode sporttas, en er staat een vliegtuigstoel.
En ze woont naast Clark.

Olivia hing schuin en onderuitgezakt in haar vliegtuigstoel en speelde met een één-dollar munt die ze gevonden had tussen de bagage. ze liet hem tussen haar vingers doorglijden en weer terug totdat de munt wegglipte. Ze was nooit goed geweest met vingertrucjes. Haar talenten lagen op een ander gebied. Als je het al talenten kon noemen. Daar verschilden de meningen nogal over. Haar eigen mening over haar werk had ze ook nog niet helemaal gevormd.

Clark wilde naar zijn eigen tent lopen, maar sloeg toch af naar die van Olivia. Ze hadden na de brand niet erg veel met elkaar gepraat, dus hij vond het maar weer eens tijd om bij haar langs te gaan. Op een of andere manier miste hij haar aanwezigheid best wel en hij werd door de andere nog steeds aangekeken voor die brand. 'Hey Liv,' zei hij met een glimlach en ging tegenover haar zitten.

Olivia keek op toen ze Clark zag naderen en ze wachtte tot hij zat voordat ze een reactie gaf. 'Hé.' Haar stem was in eerste instantie schor en ze kuchte. 'Hé, Clark.' probeerde ze opnieuw en glimlachte terug. Ze wilde iets slims zeggen of tenminste een verwijt maken, maar ze kon niets bedenken en bleef hem dus maar aankijken. Hij had haar aangesproken dus het was zijn taak om het gesprek op gang te brengen. Zeker nadat hij tijdens én na de brand niet in de buurt was geweest om ook maar iemand te helpen, laat staan haar.

Clark fronste zijn wenkbrauwen toen ze haast niets tegen hem zijn en plukte wat met zijn vingers in het zand. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek haar aan. Hij was de laatste tijd niet veel in het kamp aanwezig geweest, hij wilde iedereen eigenlijk vermijden en dat was hem aardig goed gelukt. Hij was vaak in het oerwoud geweest, of bij de rotsen en niemand had de moeite genomen om hem op te zoeken, dus vond hij het zelf ook wel best.

Olivia ging verzitten zodat ze er niet meer zo nonchalant bijhing en keek Clark aan. 'Goed, natuurlijk. Het kan niet beter op dit eiland.' Ze wilde niet sarcastisch zijn, maar het gebeurde gewoon en ze keek hem schuldbewust aan. 'Sorry, komt vast door die felle zon. Gaat mijn humeur van naar een dieptepunt.' Eigenlijk had het er vooral mee te maken dat ze in de laatste paar dagen vrijwel níemand had gesproken. Ze was in haar eentje rond gaan dwalen door de wouden en ze vond het wel prima zo. Iedereen die ze hier had aangesproken zag haar toch al niet meer staan.

Clark zuchtte uit en steunde met zijn ellebogen in het zand. Het was geen serieus antwoord van haar geweest, maar wel een serieuze vraag van hem. Blijkbaar was de Olivia van het begin weer teruggekeerd en ergens gaf hij zichzelf er de schuld van. Waarom wist hij ook niet. 'Vast..' mompelde hij en keek haar aan. 'Wat heb je de afgelopen dagen zoal gedaan?' Hij probeerde alsnog het gesprek een beetje op gang te krijgen.

'De laatste dagen? Ik heb de mensen hier vermeden. Mezelf ontplooid en uitgevonden dat ik eigenlijk niets te maken wil hebben met iedereen hier.' Ze weigerde hem een goed gesprek te gunnen. Waarom had hij haar niet eerder opgezocht? Het was niet dat ze onvindbaar was geweest de afgelopen dagen en ze woonden náást elkaar. Het irriteerde haar vreselijk dat ze alleen was geweest. Niemand was naar haar toegekomen na die brand. Niet Nina, en niet Clark.

Clark haalde zijn wenkbrauwen kort op toen bleek dat ze geen zin had om een normaal antwoord te geven, of iets terug te vragen. Zelf bleef hij ook stil en keek haar enkel en alleen aan. Wat wilde ze dat hij deed? Weggaan? 'Als je wilt dat ik ga, dan mag je het gewoon zeggen dan... dan ga ik wel gewoon.' zei hij uiteindelijk, niet wetend wat hij anders zou moeten doen.

'Je hebt nog niet anders gedaan de laatste dagen, toch?' Olivia haatte haar eigen kille houding, maar ze was te koppig en eerzuchtig om toe te geven. Ze liet haar ogen niet afdwalen van de zijne en leunde voorover. Met haar armen steunde ze op haar bovenbenen en wachtte op het antwoord van Clark. Dit was niets voor haar om mannen af te weren. Ze trok ze juist aan, voor hun geld weliswaar, maar dit was toch heel anders. Clark hield ze bewust op een afstand.

Clark keek haar bot aan en stond op. 'Wat zou jij doen als iedereen jóu de schuld gaf van die brand? Hier vrolijk rond blijven huppelen?' merkte hij op. Hij was het zat dat hij door haar zo de grond in werd geduwd en eigenlijk snapte hij zelf niet waarom hij hier überhaupt nog zat, hier bij haar tent. 'Maar als er niets aardigs uit je mond gaat komen denk ik dat ik beter weer kan vertrekken.'

Olivia volgde zijn bewegingen en schudde haar hoofd. 'Iedereen?' Liv klemde haar tanden op elkaar en wendde haar blik af. Dus zij maakte daar ook deel van uit? Het irriteerde haar dat Clark haar bij de massa stopte en dacht dat ze hetzelfde zou denken. Zij had de hele tijd al geweten dat Clark er niets mee te maken had, maar schijnbaar ging dat aan meneer iedereen-haat-me voorbij. 'Nou, sórry, ik ben nou eenmaal niet een lief meisje.'

'Bijna iedereen ja.' Van sommige mensen wist hij niet hoe ze erover dachten, maar hij kon de verwijtende blikken in hun ogen wel zien als hij langs liep om water te pakken. Hij had het voor een tijdje kunnen negeren, maar na een dag of twee werd hij er gek van en besloot hij zoveel mogelijk tijd buiten het kamp door te brengen. 'Dat blijkt inderdaad maar weer.'

'Dat probeer ik je al de hele tijd duidelijk te maken.' Het was precies het tegenovergestelde van wat ze normaal deed. Haar manier bestond uit het verbeelden van een man's fantasie. Ze maakte zichzelf begerig precies naar het verlangen van de man die ze als slachtoffer had uitgekozen. Nu was ze slechts wie ze was. 'Je kunt ze niet blijven vermijden. Of je moet net zoals Nina iedereen hier achterlaten en op zelfmoordmissie in de jungle gaan.' Eigenlijk dacht Olivia dat Nina zichzelf wel zou redden. Als ze niet helemaal gek zou worden.

'Nou, ze lijken het prima te redden zonder mij, dus eigenlijk zie ik geen goede reden om terug te komen. Het is nou ook niet dat iedereen bepaald aardig tegen me doet.' Hij doelde eigenlijk op háár gedrag, maar dat wilde hij niet zo direct duidelijk maken. Hij snapte niet waar dit allemaal vandaan kwam, maar hartelijk was ze in ieder geval niet.

Olivia wreef over haar gezicht en zuchtte diep en geërgerd. 'Jezus, godallemachtig en al die andere zooi: Clark je bent echt een eikel dat je alleen aan jezelf denkt.' Ze keek hem zonder enige schaamte aan en zette haar handen in haar zij. Misschien was haar oordeel niet helemaal juist. Ze zou niet hebben gedacht dat Clark een egoïstische man kon zijn, zoals de mannen die zij kende, maar nu was ze slechts teleurgesteld. Langzaam kwam ze overeind zodat ze tenminste niet veel en veel kleiner dan Clark was.

'Wat heeft het voor nut om hier te zitten als ik toch recht in mijn gezicht door je wordt afgekraakt bij iedere zin die je zegt?' Als zij hem wilde imponeren, kon hij dat ook, dus stond hij op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Maar goed, als je me zo'n egoïstische eikel vind dan blijf ik wel hier. Kijken wat voor goeds daaruit komt.' Het laatste merkte hij sarcastisch op en haalde een hand door zijn haren heen. Hij wist niet wat het was, maar sinds die brand was hij één groot stuk chagrijn geworden.

Het geluid dat Olivia vervolgens maakte was iets tussen een snik en een lach in. Ze wreef verwoed door haar haar en beet op haar lip terwijl ze zich omdraaide naar de zee. Ze zocht een moment rust voor ze weer wat zei. Dit keer klonk ze ook veel kalmer dan daarvoor. 'Ik dacht dat je misschien in dat wrak zat, wist je dat? Dat je met alle waardevolle spullen en lichamen in vlammen op was gegaan. Niet echt een prettig idee.' Ze vertelde het hem maar gewoon ronduit, waarom wist ze zelf ook niet te zeggen.

Clark fronste zijn wenkbrauwen bij haar opmerking. Hij wist niet wat hij ervan moest denken, wat ze hiermee wilde zeggen, maar hij liep naar haar toe en ging naast haar staan. 'Maar ik zat er niet in, gelukkig..' zei hij zacht en liet zijn blik over de oceaan glijden. 'Ik... het spijt me, ik had niet zomaar weg mogen gaan, ik had jullie - en jou hier niet zomaar achter moeten laten. Het was stom.'

Olivia staarde naar de horizon waar het water nog maar nauwelijks van de lucht te onderscheiden was. Ze sloeg haar armen om haar eigen lichaam en hield zichzelf zo vast. 'Nee, het was logisch. Niemand kan van je verwachten dat je hier bent om te helpen.' Daarmee bedoelde ze vooral zichzelf. Ze had verwachtingen van Clark en over wat hij zou moeten doen volgens haar, maar die waren ongegrond. Ze kende hem niet eens, ze kon niets van hem verwachten.

Hij snapte haar tegenstrijdigheid niet: eerst zei ze dat hij nooit had weg moeten gaan en nu gaf ze hem ineens gelijk dat hij weg was gegaan. Hij zei niets over zijn verwarring en sloeg een arm om haar heen. 'Maar ik blijf nu hier, dus als je me nodig hebt dan weet je me te vinden.' Eigenlijk wilde hij er voor háár zijn, de rest maakte hem niet zoveel uit eigenlijk. Clark wist niet wat het was, maar hij wilde er voor Olivia zijn.

Olivia voelde Clark's sterke arm om haar schouders en keek naar hem op. Zou ze nu in Amerika zijn geweest dan had ze deze mogelijkheid met beide handen aangegrepen om de man naar haar hand te zetten. Een lieve glimlach, misschien een traantje en zo had ze de volgende persoon om haar vinger gewonden. Juist dat wilde ze nu niet doen. Liv haalde Clark's arm van haar schouder en hield zijn hand vast terwijl ze hem aankeek. 'Dankje, Clark.'

'Geen probleem, Liv.' Clark keek naar zijn hand die ze vast had en kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. Met zijn vrije hand streek bij even langs haar wang en glimlachte toen ook naar haar. Zijn blik wendde hij weer af en hij keek weer naar de oceaan toe, haar hand niet los latend.

Olivia voelde de tinteling door haar lichaam trekken vanaf de plek waar Clark haar had aangeraakt. Ze keek naar hun handen en haalde ze uiteindelijk langzaam uit elkaar. Ze stopte haar handen in haar broekzakken en staarde naar haar blote voeten in het zand. Olivia was blij Clark aan haar zijde te hebben. Ze kon niet alles alleen, ze had íemand nodig en Clark was waarschijnlijk de meest geschikte persoon. Niet alleen omdat hij slim en sterk was, maar ook omdat ze hem mocht. Heel erg.

Clark had moeite om zich in te houden. Om haar niet bij haar schouders vast te pakken en zijn lippen vurig op die van haar te drukken. Om zijn handen door haar lange blonde haren te laten glijden en de zachte huid tegen die van hem te voelen. Oh, de verleiding was groot, ontzettend groot, maar hij was bang voor haar afwijzing. Dat ze hem niet wilde.