Het rechterdeel van het Strand

'Ze wilt mij helpen? Wauw, de laatste keer dat ik met haar sprak was haar nummer 1 doel om mij de grond in te drukken.' zei hij tegen haar. 'Heb je trouwens al de tijd gehad om een hut te maken?' Er waren al een paar mensen die een hut hadden gemaakt, vooral de mensen die de andere niet hielpen waren erg snel klaar en hadden de beste spullen te pakken gekregen. Hijzelf was ook begonnen, maar ontzettend veel had hij nog niet.

'Nou, ze heeft dus een ander doel gekregen.' Olivia mocht Nina wel. Dat had ze niet verwacht, maar Nina verdiende Liv's respect. Dus dat begon ze nu langzaam te krijgen. Olivia schudde haar hoofd bij zijn vraag. 'Nee, ik geloof dat ik gewoon iedere nacht een ander plekje op het strand uitzoek. En als het regent zoek ik gewoon een aardig persoon op bij wie ik kan komen schuilen.' Hierbij keek ze Clark veelbetekenend aan.

Hij begon te lachen. 'Oh, dan kom je zeker 's nachts tegen mij aanliggen.' Hij moest even lachen om het idee. 'Dan zal je het vast leuk vinden als ik je zeg dat ik ook geen hut heb, in ieder geval nog niet. Zin om er eentje met mij te bouwen? Desnoods maken we hem wat groter, dan delen we hem.' Er was genoeg zijl over om een hut te maken die groot genoeg was voor twee personen.

'Als je warm bent wel.' Grijnzend keek Olivia Clark aan. 'Nog steeds niet!' zei ze op een verwijtende toon, die neit erg serieus genomen kon worden. Zijn laatste opmerking bracht haar van haar stuk. Ze keek hem stil aan en schudde toen haar hoofd met een glimlach. 'Sorry, ik ben een verschrikkelijke huisgenoot, dat doe ik je niet aan. Én ik heb zelf niet zo'n behoefte aan een mede bewoner. Niets persoonlijks hoor.' Eigenlijk was ze allang blij nu weer op haarzelf te zijn. Haar laatste verloofde was nogal plakkerig geweest.

'Wat jij wilt.' Hij verweet haar niets: ze kende elkaar amper en daarbij was het gewoon een impulsief idee geweest. 'Maar het aanbod om samen die hutten te bouwen staat nog steeds, als je daar zin in hebt. Dan maken we gewoon twee losse.' Hij moest zijn hoofd even ergens anders hebben, weg van zijn dochtertje en weg van het leiderschap.

Olivia keek over de zee uit en knikte. Dat wilde ze inderdaad, hoewel het echt geen slecht aanbod was geweest. Hij was knapper dan haar meeste slachtoffers. Dat waren vooral oude, wanhopige, maar vooral rijke mannen. Bij zijn volgende aanbod stond ze echter op en stak glimlachend haar hand naar hem uit. 'Prima idee. Dat schuilplan zou toch nooit werken. Ik kan beter een eigen stekje hebben.'

Clark knikte. 'Dat denk ik ook.' Hij stond op en liep richting het wrak van het vliegtuig. 'Ik heb al wat dingen verzameld, enkel hebben we nog wel een stevige stok nodig. Ik zat misschien te denken aan een bamboe tak, die staan hier een eindje verderop. Die zijn goed te gebruiken als basis.' zei hij tegen haar en liet zien wat hij al had verzameld. Het was niet absurd veel, maar het was genoeg. Een aantal lange draden, twee stukken metaal van het vliegtuig en hij had wat grote palmbladeren weten te bemachtigen.

Olivia keek naar zijn verzameling en knikte goedkeurend. Tenminste ze dacht dat er vast wel wat van te maken was. Zij had er geen ervaring mee. Zij was degene die altijd haar weg vond in een huis dat al helemaal klaar stond. Een eigen plek had ze nooit echt gehad. 'Zal ik die bamboe maar gaan halen dan?' stelde ze voor met een glimlach terwijl ze naar iets zocht waarmee ze de bamboe naar beneden zou kunnen halen.

Clark knikte. 'Dan begin ik alvast.' Hij zag dat ze aan het zoeken was en pakte een scherp afgebroken stuk metaal van de grond af. Met datzelfde stuk metaal had hij de palmbladeren uit de boom gekregen, dus moest het haar ook wel lukken met de bamboe. 'Hier, gebruik dit maar.' zei hij, terwijl hij het haar voorhield.

Olivia pakte het aan en liep naar de bamboe een stukje verderop. Daar begon ze stevig aan het werk. De stokken gaven niet zomaar mee, dus ze moest een hoop van haar kracht gebruiken en een groot deel van haar frustratie. Die gevoelens had ze de laatste dagen opgekropt en het deed haar geen goed om ze weer los te laten. Nadat ze een paar bamboestokken onderuit had gehaald, zakte ze op de grond neer om wat op kracht te komen.

Clark was ondertussen begonnen met het geraamte van de hut. Hij had gat gegraven met een stok, zodat het stuk metaal van het vliegtuig erin bleef staan. Nadat hij dit weer had dichtgegooid begon hij met het spannen van het zijl. Het waaide echt zo hard dat het absoluut niet wilde meegeven en iedere keer als hij een poging deed om het strak te trekken, waaide het weer weg. Gefrustreerd gooide hij het op de grond neer en ging erop zitten. Verdomde eiland.

Olivia trok haar benen naar zich toe en sloeg haar armen er om heen. Ze legde haar hoofd op haar knieeën en bleef voor zich uitstaren. Ze kon fysiek allang weer verder, maar ze had tijd nodig om zichzelf te hervatten. Ze had zich in de twee dagen groot gehouden, maar ze voelde nu ook de wanhoop die anderen misschien allang hadden ervaren. Het was alleen niets voor Liv om te wanhopen.

Clark had een tijdje gezeten en was nieuwsgierig waar Olivia bleef met de bamboe takken. Hij dwong zichzelf om overeind te komen en liep naar de plek die hij haar daarnet had aangewezen. Hij vond Olivia inderdaad, maar niet aan het werk. Ze zat in elkaar gedoken op de grond en Clark ging naast haar zitten. 'Gaat het een beetje?'

Olivia schrok van Clark's aanwezigheid en was abrupt opgestaan. Ze keek op hem neer en knikte. 'Ja, natuurlijk, ik was alleen moe.' Met haar rug naar hem toe veegde ze de enkele tranen weg en pakte het ijzeren stuk weer op om verder te gaan. 'Lukt het met je hut?' vroeg ze om het gesprek op een ander onderwerp te brengen terwijl ze verder hakte en haar frustratie weer tegen de bamboe inzette.

Hij stond ook op. 'Het zijl waait steeds weg, dus ik krijg hem in mijn eentje niet gespannen, dus ik kan niet verder. Weet je zeker dat het gaat?' Iedereen kon zien dat er iets was en Clark was koppig genoeg om erover door te vragen. Zij had dat eerder deze dag ook gedaan en hij moest eerlijk toegeven: het luchtte op om erover te praten.

Olivia had de bamboestokken verzameld en keek Clark met een donkere blik aan. 'Als je wilt dat ik je met dat stomme zijl help zou ik me maar niet zoveel zorgen om mij maken.' Ze keek hem nog kort aan en liep toen met de stokken onder haar armen terug naar zijn hut. Ze zou het zo lang ze kon vermijden om het over haar eigen gevoelens te hebben. Hoe kon ze iemand uberhaupt uitleggen hóe ze voelde? Niemand snapte haar leven, dus hoe konden ze haar begrijpen?

Hij snapte niet helemaal waar haar geïrriteerde gedrag vandaan kwam, maar het was hem wel duidelijk dat hij haar met rust moest laten. Hij liep zonder nog iets te zeggen achter haar aan en pakte het zijl van de grond af. 'Als jij nou die kant pakt en die aan die boom vast maakt, dan bevestig ik hem hier, oké?'

Olivia zuchtte om haar eigen gedrag, maar liet dat niet merken aan Clark. Ze gooide de bamboestokken aan de kant en pakte het andere kant van het zijl vast. Daarna liep ze naar de boom die Clark had aangewezen en begon hem vast te binden. Het was veel makkelijker andermans leven te leiden dan dat van haarzelf, maar hier op het eiland had ze niet veel keuze. Toen ze het zijl vast had gebonden liep ze terug naar de stapel bamboe pakte er wat draden en lianen bij en begon een dak te maken.

Nadat Clark zijn stuk zijl vast had gebonden, volgde hij Olivia's voorbeeld. Dit alles deed hem denken aan één van de bedrijfsuitjes die hij had geregeld: ze gingen een weekend survivallen in de middle of no where. Het was echt een ramp geweest, ze bakte er niets van - maar het was wel een leuke herinnering. 'Je gaat me zeker niet zeggen wat je daarnet dwars zat hè?' probeerde hij het toch nog een keertje.

Olivia had het eerst een prima idee gevonden hier vast te zitten, maar ze kwam er nu achter dat ze gewoon te veel tijd had om na te denken over haar eigen daden. Ze hield stug vast aan haar overtuiging dat het haar lot was en dat ze er geen moreel probleem van moest gaan maken, maar toch stelde dat haar niet tevreden. Ze keek op toen Clark haar wat vroeg en schudde haar hoofd. 'Nope. Leuk geprobeerd. De volgende keer ben ik minder aardig.' dreigde ze met een speel glimlachje.

'Dat betwijfel ik.' zei hij met een grijns. Ze was zo'n persoon dat als ze van hem af wilde, dat allang gebeurd was. Iets zei Clark dat het gewoon een verdediging was zodat niemand wist wie ze écht was, maar hij was geen opgever. 'Wauw, die van jou zit stevig in elkaar, waar heb je dat geleerd?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek naar haar constructie.

'Je kent me niet.' gaf ze als weerwoord en grijnsde naar Clark. 'Heeft je mama je nooit verteld dat je goed op moet letten als je te veel TV kijkt? Je zou zomaar iets kunnen leren van de kwalitatief slechte programmas.' Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan om aan te geven dat ze echt niet van plan was hem te vertellen over haar leven of wat haar dwars zat. Zwijgend werkte ze verder aan haar dakje. Ze had het nergens geleerd, maar had het inderdaad wel eens op tv gezien, dus was het het proberen waard.

Clark merkte haar irritaties en norse gedrag, maar zei er niets van. Hij had geen zin in ruzie, ze zaten tenslotte op een klein eiland en ruzies konden flink uitlopen als je op elkaars lip zat. Hij en zijn ex-vrouw waren het levende bewijs daarvan. Zwijgend ging hij verder met zijn eigen dak.

Olivia was blij dat Clark niet door vroeg. Ze wist niet wat ze had gedaan als hij haar wel gepushed had om antwoorden te geven. Ze keek naar het dakje en constateerde dat het zo lang nog niet waterdicht zou zijn. Misschien kon ze het later nog met bladeren bedekken. Dat zou de meeste regen wel tegenhouden. Toen ze klaar was met het vastbinden stond ze op, zette haar handen in haar zij en keek om zich heen om te bedenken hoe ze dat dak op zijn plek zou zetten.

Clark was ook al vrij snel klaar en tilde het dak op zijn plek. Het ding was verdomde zwaar en het lukte hem dan ook maar net. Toen hij naar de hut keek, knikte hij tevreden en hij veegde zijn handen af aan zijn shirt. Zijn eigen koffer had hij niet - niet dat bet zoveel verschil maakte, want het enige wat er in zat was en pak en wat papieren. 'Hulp nodig?'