Het linkerdeel van het Strand

'Ik wil helpen met water halen. Aiden, schrijf mijn naam er ook bij. En zet er bij dat ik graag mee op expedities ga. Ik kan toch niets anders.' Olivia hoorde nog een paar andere mensen ook hun naam en hobby roepen, maar ze dacht dat de surfer haar er al wel bij had gezet. Ondertussen zag ze dat Nina al weer verdwenen was en dat Clark in zijn eentje stond. Behoedzaam liep ze naar hem toe. 'En waar ga jij je voor op geven?' vroeg ze hem terwijl ze haar nagels bestudeerde.

Mac keek Madison met een norse blik na. Ze zou er nog wel achter komen. Die Robert was echt niet alleen de clown die hij probeerde te zijn. Ongeïnteresseerd keek hij toe hoe iedereen druk in de weer was met het lijstje. Hij zag hoe Nina de menigte ontsnapte en besloot hetzelfde te doen. Hij plofte naast haar in het zand en staarde uit over de oceaan. 'Sinds wanneer ben jij terug?' vroeg hij haar terwijl hij met zijn ene hand in het zand tekende.

Jonathan keek op naar de vrouw die tegen hem begon te praten. 'Eh, Jonathan - aangenaam.' Hij stak zijn hand uit om die van haar te schudden en keek de groep rond. Iedereen leek bezig te zijn met de inventarisatie van personen, gelukkig wist Aiden genoeg van hem, dus hoefde hij zich vast niet nog te verantwoorden over wat hij kon.

Nina keek stilletjes voor haar uit en hoorde hoe iemand naast haar kwam zitten. Ze keek opzij en zag dat het Mac was. 'Moest je niet vooraan staan om al je geweldige talenten aan te geven?' zei ze met een kleine glimlach en leunde achterover op haar armen. 'Ik denk nu ongeveer vier dagen. Ik geloof dat iedereen wenste dat ik daar was gebleven. Voor altijd,' grinnikte ze en keek toen weer serieus naar de zee. 'Was mijn plan echt zó slecht?'

'Ach, ik verras de mensen liever met mijn kunnen. Ze zullen vast blij verrast zijn als ze er achter komen dat ik ontzettend goed ben in bomen omhakken.' Mac keek Nina met een grijns aan en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Nee, maar ik denk dat ze zichzelf het liefst voorhouden dat ze altijd en lief en aardig kunnen blijven. Hoewel het niet eten geven, dat komt toch wel als we straks geen eten meer kunnen vinden.' Hij haalde zijn schouders op en keek naar de menigte die nu druk in de weer was.

Idris liep een tikkeltje verlegen naar de jongeman toe die alles bijhield. Hij gaf zijn naam en leeftijd, maar twijfelde bij de vaardigheden. Hij krabte glimlachend over zijn kaak. 'Nou, Aiden, ik ben advocaat geweest, dus ik zou eventueel kunnen bemiddelen en/of helpen met enkele regels opstellen. En verder heb ik weleens een boomhut voor mijn nichtje gebouwd, dus wie weet kan ik wel helpen om wat hutten sterker te maken?'

'Ik weet het niet.' Ze gaf hem een klein glimlachje. Madison wist dat Mac het niet op Robert had, dat wist ze maar al te goed, maar eigenlijk interesseerde het haar op dit moment vrij weinig. Mac kon blijkbaar enkel de chagrijn uithangen op het eiland. Hij was nooit de vrolijkste geweest, maar af en toe leek het alsof het alleen maar erger werd. 'En wat zijn jou verborgen talenten?' vroeg ze lachend en wachtte tot de jongen - Aiden - langs haar kwam. 'Madison McKinley, zet me er maar bij voor expedities. Ik kan goed klimmen en dat soort dingen.'

Clark haalde zijn schouders op. 'Ik kijk wel waar ze me nodig hebben.' Hij wilde niet perse een taak, zolang hij kon helpen was het wel goed. 'Dus ik denk dat het overal een beetje bijspringen wordt, of wellicht controleren of de taken goed uitgevoerd worden. Tenzij mevrouw de politie-agent graag met haar pistool wil rondslingeren.' Soms kon hij Nina niet uitstaan, beter gezegd: hij kon Nina haast nooit uitstaan. Enkel omdat ze in het bezit was van een geweer, voelde ze alsof ze de leider van de groep was. Een leider die zo uit het niets enkele dagen verdween, was een verschrikkelijke leider.

'Aangenaam.' Ann bekeek Jonathan kort terwijl ze een laatste trek nam van haar sigaret. Ze had hem tot het laatste eindje opgerookt en liet dat op de grond vallen om het te bedekken met een laag zand. 'Vertel me eens, Jonathan, wie is er te vertrouwen denk je? Met dat inventariseren hebben we bepaalde informatie en ik ben niet van plan die aan zomaar iemand te geven. Anders kunnen we het beter zelf houden, niet?' Ze keek over haar schouder naar de anderen en vouwde haar handen samen.

Nina veegde een pluk haar gefrustreerd uit haar gezicht en keek naar de menigte die lukraak al hun kunnen op tafel legde, maar moest desondanks toch lachen om de woorden van Mac. 'Dat van het niet eten en drinken was een goed idee,' mompelde ze en rukte haar pistool achter haar rug vandaan, zodat ze beter kon zitten. 'Maar nu je het zo zegt... Je hebt gelijk. We moeten véél strengere sancties opzetten!' Ze grinnikte even in haarzelf en rolde op haar buik, zodat ze de groep in de gaten kon houden. Even greep ze gepijnigd naar haar schouder, maar liet ook al snel los. Ze was nog steeds niet naar de dokter geweest. 'Is dat werkelijk je enige talent, Mac?'

Robert keek geduldig toe hoe Madison haar gegevens gaf voor de lijst. Toen Aiden zich naar hem richtte, schraapte hij zijn keel. Hij gaf zijn naam en leeftijd. 'En ik ben vroeger klusser geweest. Of nou ja, ik heb in elk geval een studie gevolgd om klusser te worden, wat ik uiteindelijk niet ben geworden. Maar om het kort te houden: ik kan goed hutten bouwen.' Hij knipoogde naar Madison: zij was nog de enige die in zijn boomhut was geweest. 'En ik kan geweldig moppen tappen.'

'Dat staat genoteerd! En aangenaam, Idris, sterke mannen met verstand zoals jij kunnen we altijd wel gebruiken.' Aiden lachte onbezorgd en keek toen met een glunderende blik naar Jess. Een plan van hem dat uitgevoerd werd, wie had dat ooit gedacht? 'Zou je me nu misschien kunnen helpen met opschrijven? Als ik dertig man langs moet gaan in mijn eentje, dan ben ik nog wel even bezig.' Hij viste nog een pen uit zijn zak en scheurde een blaadje uit het schriftje om die aan Idris te geven. 'En aangezien je een advocaat bent, misschien moet je eens proberen te bemiddelen tussen Nina en Clark. Hun discussies zijn eindeloos!' Hij richtte zich al op de volgende persoon en lachte om Robert. 'Moppentapper, ik ga het onderstrepen, zo iemand hebben we nodig.'

Liv keek bedenkelijk naar Clark op, die zo afstandelijk reageerde en zuchtte onhoorbaar. Ze had er absoluut geen goed aan gedaan om met hem het bed, of beter gezegd het zand, in te duiken. Maar ze hadden er zeker beiden van genoten. Olivia kon het een stuk beter vinden met Nina en daarom was ze het niet altijd eens met de dingen die Clark over haar zei. 'Je moet eens met Nina praten over de tijd dat ze weg was. Ze heeft wat belangrijke dingen gezien en gehoord. Ik kan het je ook vertellen, maar je kunt het beter van haar horen.' Ze streek door haar blonde haar en veegde wat zweet druppeltjes van haar gezicht. 'Het was goed dat je het voortouw nam, daarnet.'

Jess keek Aiden met dezelfde glunderende blik terug aan. Ze stak haar duimen naar hem op, toen alweer iemand hem aansprak, en zelf sprak ze ook paar mensen aan, om ze aan te sporen naar Aiden te gaan. Zelf stapte ze op Jonathan af en gaf ze hem een zachte por in zijn zij. 'Geweldig hè, dat we die waterbron hebben gevonden! Moet je bedenken wat er was gebeurd als we dat niet hadden gedaan!'

'Ja, Aiden, uiteraard wil ik helpen,' zei hij, terwijl hij nogmaals verbaasd keek naar het papier en de pen. In al die dagen had hij nog weinig nuttigs kunnen doen, dus hij was blij nu eindelijk van nut te kunnen zijn. Hij moest lachen om Aiden's woorden en schudde zijn hoofd. 'Ik zal het proberen, maar ik geloof dat die twee een verloren zaak zijn. Het is alsof ik in de rechtbank sta samen met een echtpaar dat net gescheiden is,' grinnikte hij en begon mensen aan te spreken om ook hun gegevens op te schrijven.

Clark knikte en haalde een hand door zijn haren heen. 'Ik zal het er wel eens met haar over hebben.' Als Nina zo graag haar bevindingen wilde delen, kon ze net zo goed naar hem toe komen - maar zo dringend was het blijkbaar niet: Hij had nog niets van haar onderneming gehoord. 'Iemand moest het doen.' Op dat soort momenten was iedereen stil en keken ze naar hem, maar zodra hij met een idee kwam, trok iedereen zijn mond open om hem te verbeteren. Als ze een leider wilde, moesten ze ook naar hun leider luisteren.

Jonathan keek de vrouw aan. 'Wie er te vertrouwen is? Laten we het erop houden dat ik niets vertrouw... naast mijn eigen hersenen dan.' Mensen waren egoïsten, het maakt niet uit hoe je het plaatste, uiteindelijk dachten ze alleen maar aan henzelf. 'De informatie die we vergaren blijft bij ons, dat lijkt mij tenminste het veiligste.' Als mensen erom zouden vragen, zou hij er wellicht over nadenken, maar zodra er niet naar omgekeken werd, was het ook niet nodig om het te verspreiden.

Madison zocht wat afwezig naar Mac in de massa, maar concludeerde al snel dat hij er niet meer was. Hij was vast en zeker weer weggelopen, zoals hij altijd deed. Soms voelde het alsof hun broer zus relatie alleen maar onder spanning was komen te staan hier. Wat dat betreft waren ze ook water en vuur, al wilde ze dat ze af en toe wat beter met hem kon praten over alles. Dat miste ze, iemand om echt tegen te praten. Ze wist dat Robert die taak maar al te graag op zich zou willen nemen, maar hij voelde niet als de juiste persoon daarvoor. Ze kende hem tenslotte pas anderhalve week (?)

Ze waren beiden te trots, Nina en Clark. En Olivia was dat ook, dus ze was niet van plan de bemiddelaarster tussen hen te spelen. 'Hou op, Clark. Niemand doet het behalve jij. Je mag jezelf wel wát credit geven, ook al doet niet iedereen dat.' Ze liep een stukje weg van de groep zodat ze op de grond kon zitten. Met haar blik op het water gericht bond ze haar haar bij elkaar en keek ze naar Clark op. 'Heb je er ook al over nagedacht om nog iets te doen om redding zoekers aan te trekken?'

Clark was even stil en ging uiteindelijk naast haar in het zand zitten. 'Zoals wat? Heb je in de afgelopen anderhalve week ook maar één teken van leven gezien? Een boot of een vliegtuig?' Er was helemaal niets. 'Het enige wat we kunnen proberen is een groot S.O.S teken te plaatsen in de hoop dat satellieten het fotograferen en iemand het ooit op google-maps vind, maar ja... hoe groot is de kans?'

'Mensen worden onvoorspelbaar als ze geen eten of drinken krijgen. Dat moeten we niet hebben hier.' Mac's ogen gleden af naar het pistool. Hij snapte nog altijd niet waarom ze het bij zich droeg, behalve dan zodat niemand anders het in handen kreeg. 'Ik heb geen idee. Misschien heb ik wel talenten waar ik zelf nog niets van weet.' Zelfs voor Nina zou hij geen open boek zijn. Dat was zij bij hem ook niet. Verward keek hij op toen hij geschreeuw hoorde en het niet van de verzamelde groep kwam. 'Nina-' zei hij waarschuwend en krabbelde overeind terwijl hij de boomlijn afspeurde.

Olivia zweeg en staarde voor zich uit. Als Clark al niet meer op hulp vertrouwde, dan kon Olivia nu misschien rustig ademhalen. Wat als ze gevonden werden? Zouden ze haar familie op gaan zoeken, haar verwanten? Ze zouden of de veel verkeerden vinden óf degene - de ware - die ze niet meer wilde zien. Met een glimlach richtte ze zich weer op Clark. 'Die plannen beloven gelukkig al iets beters,' stelde ze met enige positiviteit toen er een rumoer ontstond.

Bradley keek met opluchting toe hoe ze het strand bereikten en wilde naar de groep rennen, die waarschwijnlijk aan het vergaderen waren, maar voelde toen opeens hoe Nika uit zijn grip weggleed. Meteen stopte hij en rende hij snel terug, om haar haastig in zijn armen te nemen en het laatste stukje met haar opgetild te rennen. 'Een beest!' waarschuwde hij de groep met schorre stem. 'Achter ons aan!'

'Dat is een erg goede vergelijking. Misschien kun je wat van je echtscheidingstechnieken toepassen?' Aiden grinnikte naar Idris en sloeg trots zijn ene arm om Jess en zijn andere om Johnny. 'Die vondst van jullie is goed waard, werkelijk! Is het ver lopen? Het is ook zo wat als we iedere keer kilometers moeten zullen met kilo's water.' Hij glimlachte naar de vrouw die bij hen had gestaan. 'Mary-Ann, toch? Ik ben Aiden.' Hij stak de hand die om Jess schouder lag naar de vrouw uit, maar schrok toen van het geschreeuw achter hen.

'Slim, verstandig. Ik mag je wel.' Ann oordeelde vaak al snel over iemand. Als de eerste indruk haar niet aanstond, dan kon je het wel vergeten. 'Dat lijkt me een prima besluit.' Ze keek toe hoe twee jonge mensen zich rondom Jonathan verzamelden en ze glimlachte kort naar de uitbundige Aiden. Een Australiër, dat hoorde ze meteen. 'Gewoon Ann, dat Mary ervoor hoeft niet.' Ze schudde zijn hand, maar haar aandacht werd getrokken door het rumoer. Schoot niemand die twee te hulp?