Het linkerdeel van het Strand

Mac knikte naar zijn zus en gaf haar een kleine glimlach. Toen er over eten gesproken werd sloeg hij zijn armen met een frons over elkaar. 'Ik ben alleen maar bereid om eten te delen als iedereen er even veel voor doet.' Hij was echt niet van plan om zijn handen uit zijn mouwen te steken als anderen dat niet deden. Zijn zuur verdiende eten ging niet naar de luie zonnebadende zwakkelingen. Dat zou bij hem niet goed vallen.

Jonathan luisterde aandachtig naar wat iedereen te zeggen had. Ergens was hij het wel meer de meeste eens: ze moesten meer een groep vormen, anders zouden ze niet ver komen. Zo was het altijd al gegaan en zo zou het ook altijd blijven. Natuurlijk waren er altijd mensen die het beter deden in hun eentje, maar de meeste mensen presteerde beter in een groep, hoewel ze dat niet allemaal toegaven. Toen Aiden naast hem kwam staan begroette hij hem met een knikje en focuste zijn aandacht weer op de groep.

Nina hoorde alles zuchtend aan en ondanks dat er best redelijke dingen gezegd werden, kwamen er geen concrete plannen. Ze duwde de mensen dus ook opzij om in het midden te kunnen staan en richtte zich op de menigte om haar heen. 'Ja, Mac, daarom moeten er dus ook regels komen. We kunnen geen gemeenschap gaan vormen zonder regels. Wetten. Het naleven van de wetten wordt beloond, het verbreken wordt gestraft. Zo houd je een groep in stand, met alle goede gevolgen van dien.'

Madison was het met Mac eens. Het was geen probleem om voedsel en andere dingen te delen, zolang iedereen er iets voor deed. 'Kunnen we niet een plan opstellen, met dingen die gedaan moeten worden - zodat iedereen een taak heeft binnen de groep? Dan is het ook zeker dat iedereen zijn steentje bijdraagt en blijft het ook eerlijk.' Er waren vast genoeg taken die moesten gebeuren.

Clark keek naar Nina die uit het niets begon te praten. Hij was het niet geheel eens met haar "wetten" idee. Ze leefde op dit moment op een eiland, hij zou niet weten welke "wetten" ze in wilde voeren. 'En hoe stel je voor om mensen te straffen? Ze geen eten te geven? Geen drinken? Ze op te sluiten?' vroeg hij fronsend en keek haar aan. 'Ja, er moet structuur komen, maar we moeten het wel realistisch houden.'

Nina keek Clark met een ongelovige glimlach aan. 'Hoe realistisch wil je het hebben, Clark? Overal op de wereld werken ze met dit systeem. Houd je je aan de regels, oké, dan gebeurt er niets. Maar overtreed je ze, dan komen er sancties. Maar dat opsluiten vind ik wel een goede. Dan hebben ze standaard geen eten en drinken en zullen ze zich wel een tweede keer bedenken voordat ze weer eens de regels overtreden.' Triomfantelijk hief Nina haar kin op en zette haar handen in haar zij.

Ann had passief staan luisteren, maar vond het tijd dat er eens iemand tussen die twee inkwam. Ze had al eens opgevangen dat het altijd op hen aankwam. Ze luisterden nooit naar anderen. Belangrijker nog: ze hadden nooit haar mening gehoord. 'Zo dwing je mensen op zichzelf te werken als ze zich niet naar de massa schikken. Straffen op die manier zorgt er voor dat de mensen tégen je gaan werken, maar je kunt ook niet zo aardig zijn als meneer hier wil zijn.' Ze wees met haar sigaret naar Clark en glimlachte kort. 'Bovendien denk ik niet dat het helpt ieder zomaar een 'taak' te geven en alles te delen. Ieder moet zelf iets te doen kiezen, zelf voor producten zorgen die hij kan ruilen tegen andere goederen. Degene die hard werken hebben profijt van dit systeem.'

Killian luisterde nauwlettend naar de personen die naar voren stapten. Zulke vergaderingen waren belangrijk voor hem: hij moest al hun plannen gedetailleerd aan zijn gemeenschap kunnen vertellen. Dan konden ze de groep altijd één stap voor blijven. Toen er persoon na persoon naar voren ging, zette Killian een stap naar achteren en bleef hij geduldig luisteren. Ondertussen liet hij zijn ogen glijden over de andere overlevenden.

Clark keek naar Nina. Hij wilde net op haar ingaan toen iemand anders naar voren stapte. De vrouw die begon te praten kende hij niet goed, hij had haar enkel een paar keer gezien, maar wist dat ze zich wat afwezig houden van de groep. 'De mensen die hard werken hebben dan inderdaad profijt, enkel de mensen die het niet kúnnen gaan erop achteruit. De oudere, de gewonden.' Nog steeds was hij het er niet geheel mee eens. Ja er moest een systeem komen, een systeem dat eerlijk was tegenover iedereen, niet enkel voor de beste of meest vitale mensen.

Idris keek toe hoe een voor hem onbekende vrouw naar voren stapte. Ze was een goede afleiding voor de twee kibbelende personen en hij nam er dus ook gretig gebruik van. Anders werden nooit anderen gehoord. Maar wat de twee, Clark en Nina zeiden, was ook weer waar. 'We moeten dus een middenweg vinden. Kunnen we niet eens eerst gaan inventariseren wat we nodig gaan hebben, welke taken er zullen komen, wat voor plannen we hebben, zoals een grote hut bouwen, en welke bronnen we nu allemaal hebben? Dan kunnen we pas een rechtmatig en vooral werkend systeem kiezen.'

Aiden werd moe van het intellectuele gepraat over het lot van íedereen. Enerzijds wilde hij in het zand ploffen en niets doen, anderzijds wilde ook hij zijn zegje doen. 'Sorry, sorry?' Hij zwaaide met zijn hand boven de hoofden en probeerde de aandacht van de discussiërende mensen te trekken. 'Vinden jullie niet dat we moeten beginnen met het op zijn minst leren kennen van elkaars namen? We zitten hier nog wel even en tjah- Misschien kunnen we verzamelen waar iemand goed in is of wat zijn hobby is. Misschien helpt die info wel.' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte twijfelend.

Jess keek nog steeds op naar de discussiërende mensen en durfde zich niet erin te mengen. Haar mening zou toch alleen maar afgezeikt worden. Maar toen Aiden opeens de aandacht trok, nam ze haar profijt en ging ze naast hem staan. 'Ja, precies wat Aiden zegt! Misschien hebben mensen wel hele handige hobby's. Ik ben bijvoorbeeld professioneel zwemster en kan dus goed vissen! Wie weet hebben we hier wel jagers of professionele backpackers,' zei ze met een knipoog naar Aiden.

'Het lijkt me dat we dus twee hoofdtaken hebben als groep. Uitvinden wat we nodig hebben en uitvinden wat we kunnen.' Olivia had zich ook in het midden van de groep geplaatst en keek kort Clark aan voor ze verder ging. 'Maar ik denk dat het het belangrijkst is als we eens naar links en rechts kijken en weten wie iedereen is. Zo heel veel inspanning is daar niet voor nodig. We zijn nog maar met zo een kleine groep.' Ze liet haar armen naast haar lichaam zakken en keek een enkeling recht aan.

Ann had haar schouders opgehaald toen haar idee aan de kant werd geschoven. Zo ging het in de echte wereld ook, volgens haar. Veel mensen probeerden dat echter te ontkennen. Ze was minder blij met de plannen voor bonding binnen de groep. Dat was niet haar ding. Ze zorgde gewoon dat ze iets had wat anderen wilden en dan vond ze wel haar weg op het eiland. Helaas had ze die anderen hard nodig. Ze was niet sportief genoeg om een jungle uit te kammen, noch sterk genoeg om bomen om te kunnen hakken voor een hut.

Nina keek walgend bij het idee om gezellig met zijn allen in een kringetje te gaan zitten en liedjes te gaan zingen, om elkaar beter te leren kennen. Het liefst was ze nu weggelopen en had ze nog wat voedsel gehaald, maar ze wou zich niet gewonnen geven. Ze wou weer het woord nemen, maar toen Olivia naar voren kwam lopen, zweeg ze. 'Laten we dat maar snel doen, want ik heb geen zin om tijd te verliezen aan hele levensverhalen. Vertel gewoon een naam, leeftijd en speciale vaardigheden.'

Jonathan mengde zich niet graag in het gesprek, maar toch had hij het gevoel dat hij moest deelnemen in de taken. 'Ik kan wel helpen inventariseren. Uitrekenen wat we al hebben en wat we nog nodig hebben. Jess en ik hebben een zoetwaterbron gevonden een eind verderop, daar zou ik eventueel ook een paar mensen naartoe kunnen brengen.' stelde hij voor, maar wist niet of zijn voorstel gehoord werd.

Clark knikte. 'Het is inderdaad wel een goed idee om minstens elkaars namen te weten.' zei hij, hoewel hij het idee had dat hij de meeste wel kende. 'En daarna lijkt het me een strak plan als een paar mensen Jonathan helpen met het opstellen van de inventarisatie. Daarna kunnen we taken gaan verdelen.' Als er niemand het voortouw nam met een écht idee, nam hij het wel.

Madison luisterde enkel naar de mensen en trok haar mond niet echt open. De ideeën die mensen op tafel gooide waren over het algemeen vrij hetzelfde en ze was het met de meeste wel eens. Behalve dan het laten verhongeren van mensen en het opsluiten, maar ze schatte de kans niet erg groot in dat dát idee ook werkelijkheid zou worden. Ze keek om naar Mac en zuchtte uit. 'Ongelofelijk hoe koppig sommige mensen kunnen zijn..'

Aiden stak zijn hand op en zwaaide er enthousiast mee. 'Johnny is een genie, dus laat hem inderdaad maar met cijfertjes werken.' Hij lachte naar hem en zag toen dat velen zijn mededeling niet echt van waarde vonden. 'En ik wil wel rond gaan voor de namen en hobby's. Ik heb papier en pen bij me,' voegde hij nog snel toe. Eigenlijk tekende hij de dagen er in af, maar hij kan wel wat blaadjes uit het schriftje missen. Snel ging hij aan de slag en begon met een grijns bij Jess. 'Zegt u het maar. Nog verborgen talenten behalve vissen?'

Jess glimlachte stralend naar Aiden en dacht diep na. Ze had de blikken van sommige anderen gezien en daar werd ze enkel nerveus van, dus concentreerde ze zich maar op de mensen die het plan wél waardeerden. 'Nou, het is niet echt een verborgen talent, maar ik en Jonathan hebben, zoals hij al zei, de bronnen ontdekt. Wij kunnen dus mensen heen en weer brengen! Ook spreek ik Spaans?' zei ze twijfelachtig.

Mac keek naar zijn zus en kon het niet laten om te lachen. Ze had toch al wel door dat hij één van die koppige mensen zou worden? 'Maddie, zorg ervoor dat ze niet te veel van je gaan verwachten. En vertrouw niet iedereen zomaar, alsjeblieft?' Hij had een hand op haar schouder gelegd en glimlachte voorzichtig. Hij was niet van plan om door iemand uitgebuit te worden of door een ander in de val gelokt te worden. Want daar zou het na een langere tijd op uitlopen. Iedereen voor zich.

Nina's mond viel zo ongeveer open toen ze werkelijk namen en stomme vaardigheden op gingen schrijven. Ze gooide gefrustreerd haar handen in de lucht en liep weg, om enkele meters verderop in het zand te gaan zitten, zodat ze het nog een beetje kon horen. Ze vond het prima als dat geïnventariseerd zou worden, alle plannen waren goed, maar uiteraard weer niet die van haar. Ze was verdomme paar dagen lang alleen in die jungle geweest en ze wilde er niets over weten? Het waren ook werkelijk stumpers. Ze twijfelde of ze over het vuur moest vertellen en de menselijke stemmen.

Madison keek haar broer aan. 'En jij hoeft niet te denken dat iedereen enkel en alleen maar aan zichzelf denkt. Er zijn ook mensen die het wel goed voor hebben met de groep.' merkte ze eveneens op en draaide zich om, om naar de andere kant van de groep te lopen. Ze ging naast Robert staan en glimlachte kort. 'Hé,'

Ann voegde zich bij de mensen die hun namen en talenten op lieten schrijven. Ze trok de aandacht van de jongen door hem naar haar toe te draaien. 'Mary-Ann Jenkins, laat mij maar het administratieve werk doen.' Ze keek naar de man - of jongen, hij leek nog zo jong- die zich op had gegeven voor het inventariseren en glimlachte sympathiek. 'Kijk, een intelligente blik, wat een verfrissing. Ik ben Ann en jij?' Je kon op z'n minst een oké band hebben met degene met wie je samen moest werken.

Robert zag vanaf aan afstandje al hoe Madison naar hem toe kwam lopen en met een opgeluchte glimlach keek hij omlaag naar haar, toen ze eenmaal naast hem stond. 'Hé,' zei hij terug en wenkte met zijn ogen naar de discussiërende mensen. 'Denk je dat er iets uit zal komen? Of zal ik me met mijn hilarische grappen er eens in moeten gooien?' Hij gleed met zijn vingers langs de hare en keek haar doordringend aan.