Het linkerdeel van het Strand

'Hoe oud is je zusje?' vroeg ze nieuwsgierig, maar hij had de vraag die ze eerder aan hem had gesteld, alweer teruggeworpen. 'Ik kom uit Australië, ben voor een carrière naar Amerika verhuist voor drie jaar en ben toen weer teruggekomen omdat het niet helemaal liep zoals gepland. Ik ging weer terug om wat vrienden te bezoeken en mijn broer ging mee, misschien ken je hem wel. Hij heet Mac.'

Killian dacht aan Chloe en glimlachte. 'Ze is achttien jaar. Ik wou haar eerst meenemen naar Australië, maar ze vond het leuk om eens alleen thuis te zijn. En ik kon haar natuurlijk niet weigeren - ze is al achttien! En ik ben uiteindelijk dolgelukkig dat ik haar niet heb meegenomen.' Killian knikte en liep met zijn voeten in het zeewater. 'Ja, ik ken hem van gezicht. Hij werkt hard!' Veel mensen hadden dan ook bewondering voor hem. 'Het geeft vast wel een dubbel gevoel om met je broer op een eiland te zitten.'

Madison knikte. 'Als ik had mogen kiezen, was hij nu lekker thuis in Australië. Hij was net een paar maanden getrouwd, had een prachtig huis dat ze samen aan het opknappen waren... soms voelt het alsof ik dat van hem heb afgepakt, maar hij is nu hier en daar kan ik niets aan veranderen, dus kan ik enkel toegeven dat ik blij ben dat ik hem nog wel heb.' Ja, ze gunde hem zijn oude leven, maar hij was hier en dat vond ze ook fijn. 'Maar ja,'

Hij legde zijn hand kort op haar schouder en kneep er zachtjes in. 'Precies, probeer dit ook zo optimistisch mogelijk te bekijken,' zei hij steunvol en zag hoe ze de rotsen hadden bereikt. 'Maar waarom zat hij dan in het vliegtuig?' vroeg hij nieuwsgierig en hield zijn hand voor haar uit, zodat ze deze kon vastpakken. De rotsen konden zo nu en dan best glad zijn en vooral onregelmatig.

'Om een oogje in het zeil te houden.' lachte ze. 'Volgens mij was ie bang dat ik er zou blijven als hij niet mee zou gaan, en daarbij wilde ik hem ook voorstellen. Mijn vrienden in de VS hadden veel over hem gehoord en hij had op zijn beurt weer veel over mijn vrienden gehoord.' vertelde ze en pakte zijn hand vast zodat ze over een rots heen kon stappen. Het was ontzettend glad en het zou haar ook niets verbazen als ze hier een keer uit zou glijden - al hoopte ze natuurlijk van niet: je kon een flinke smak maken. 'Maar nu weer iets over jou.' lachte ze.

Zelf had hij ook zo nu en dan haar steun nodig, bijvoorbeeld bij gladde stenen, en glimlachend haalde hij zijn schouders op. 'Weer iets over mij? Eens even denken...' Hij zocht naar een geschikte plek waar ze het water in konden gaan en sprak ondertussen verder. 'In het normale leven ben ik een part-time visser,' zei hij met een knipoog, 'en verder werk ik als leraar op een school. Ik geef het vak biologie,' loog hij. Het was een goed alibi, gezien hij altijd goed was geweest in biologie.

'Leraar biologie? Ik had je nooit ingeschat als het type om leraar te worden.' grinnikte ze en stopte op een plek waar ze wel vaker het water indook. Ze trok zowel haar shirt, als haar korte broek uit, zodat ze in haar ondergoed stond en keek hem aan. 'En als je al een leraar was geweest, had ik gegokt op gym.' grinnikte ze erachter aan.

Killian moest lachen en wreef over zijn kaak, terwijl hij uit zijn schoenen stapte. 'Dat hoor ik weleens vaker. En inderdaad, de meesten denken dan dat ik gymleraar ben. Heb ik zo'n sportief lichaam dan, Madison?' lachte hij speels en trok zijn eigen shirt en broek ook uit. Hij had nog geen tijd gehad om zich te wassen, dus was het nu het perfecte moment om weer eens het water in te duiken. En gelukkig hoefde hij de tijd niet enkel door te brengen. Hij stak zijn hand weer uit en glimlachte. 'Zullen we de sprong dan maar wagen?'

'Je hebt een ontzettend sportief lichaam.' grapte ze. Madison pakte zijn hand vast en zette zich af van de rots, om enkele seconden later het water te raken. Lachend kwam ze boven en spuwde ze een klein straaltje water uit. 'Het water is heerlijk!' zei ze, terwijl ze water trappelde om boven te blijven.

Killian sprong ook in het water en kwam enkele seconde later dan haar weer boven water. Het water aan deze zijde van het eiland was koeler dan aan de zijde waar hij woonde, maar op zo'n warme dag was dit juist een heerlijke verkoeling. 'Klopt!' glimlachte hij en bewoog ook in het water om boven te blijven. Hij veegde wat haren van zijn voorhoofd en waste met zijn handen zijn gezicht. 'Ik had echt weer eens een goede wasbeurt nodig,' zei hij met een knipoog.

Madison begon te lachen. 'Tja, persoonlijke hygiëne op een onbewoond eiland.' grijnsde ze en ging kopje onder, zodat ze haar haren naar achteren kon strijken en kwam vervolgens weer boven. 'Ik snap niet dat er niet meer mensen het water in zijn.' merkte ze op, toen ze naar de rest van het water keek. 'Het is toch juist lekker om met dit weer een duik te nemen?' Van de meeste mensen hier snapte ze niets, maar ze had besloten dat ze zich er geen zorgen meer over zou maken: zij zou genieten zo goed als ze kon.

Killian keek ook over de zee heen en zag enkele mensen in het water, maar zeker niet zoveel als hij had verwacht. 'Misschien zitten ze wel ergens in de schaduw?' opperde hij twijfelachtig en zwom toen naar een rots toe, om zich daaraan vast te houden. Hij ging ook even kopje onder en veegde zijn haar uit zijn ogen. 'Ik vind het juist heerlijk om me af te koelen in het water met dit weer.'

'Ik ook! Maar ik vind het sowieso lekker om hier te zwemmen.' zei ze met een glimlach en zwom eveneens dichter naar de rotsen toe. Het water was kalm, gelukkig maar, want er konden nare stromingen voorkomen die je zo honderd meter verder de zee introkken, en zag er dan nog maar eens uit te komen.