Het linkerdeel van het Strand

Nina wou iets tegen hem in werpen, maar hoorde toen ook het geschreeuw. Fronsend stond ze ook op en keek ze naar de mensen. Iedereen was toch gewoon hier? Of- natuurlijk. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Toen ze aankwam, was ze al zo blij geweest dat de dokter er niet was. En nu ze beter keek, was zijn Russische vriendin er ook niet. En toen ze zich dat realiseerde, zag ze hen het strand op rennen. Meteen laadde ze haar pistool en zette ze paar twijfelachtige stappen naar hun toe.

Nika herhaalde de woorden van Bradley zo hard ze kon terwijl ze zich stevig aan hem vasthield. Toen ze de anderen zag, voelde ze een zekere opluchting, maar niemand leek iets te doen. Bang keek ze achter zich en zag ze de bladeren ritselen. Ze had het beest nog niet echt gezien, maar het zag er uit als iets dat groot genoeg was om haar én Bradley nogal te verwonden.

Nina keek om zich heen om te kijken of iemand iets zou gaan doen. Ze kon toch niet altijd de held gaan spelen?! Maar toen ze zich realiseerde dat écht niemand iets ging doen, nam ze een sprintje naar de twee toe en vuurde ze twee kogels af naar de junglelijn waar de twee vandaan kwamen. Ze bleef in positie staan, voor het geval het beest de jungle uit zou komen, maar het bleef integenstelling stil. Net toen Nina zich triomfantelijk om wou draaien, voelde ze hoe het wazig voor haar ogen werd en hoe beelden van vroeger voor haar ogen kwam. 'Ik- ik mag de vijand niet laten ontsnappen,' mompelde ze in zichzelf en rende zonder om te kijken de jungle in.

Jess keek geschrokken naar het schouwspel en had verstijfd gestaan bij het horen van het beest. Nu deze gelukkig weg was, rende ze snel naar Bradley en Nika toe. Ze hadden schaafwonden in hun gezicht - waarschijnlijk van takken - en waren bezweet en vermoeid. 'Kan iemand wat water halen?' riep Jess naar de groep en richtte zich toen op de twee. Bradley had Nika inmiddels neergezet en zakte zelf naast hun neer. 'Jullie zijn nu gelukkig veilig.'

Het ene moment zat Clark rustig te praten op het strand met Olivia, en het andere moment klonken er twee schoten en verdween Nina de jungle in. Zonder erbij na te denken stond hij op en sprintte achter haar aan. Hij had geen idee wat ze ging doen, of waar ze überhaupt naartoe ging, maar iets leek er verkeerd te zijn. Als ze hem als leider wilde, zouden ze hem als leider krijgen: en dan zou hij niet zomaar iemand alleen de jungle in laten gaan, terwijl er net twee vandaan kwamen - hijgend en puffend - omdat ze achterna werden gezeten door een beest, zelfs als het Nina was. 'Nina! Wacht!'

Idris rende achter Jess aan en propte ondertussen snel het papiertje en de pen in zijn broekzak. Hij knielde bij het meisje neer en legde geruststellend een hand op haar schouder. 'Laten we jullie maar eens uit de zon halen en in de schaduw brengen.' Hij tilde het meisje op en gaf bevel aan anderen om de dokter te ondersteunen. 'In mijn hut is nog wel water en wat voedsel!'

Madison snelde zich geschrokken naar de twee toe. 'Ik maak wel wat fruit schoon.' stelde ze voor en liep naar haar eigen tent, waar ze een geïmproviseerd mes vandaan haalde en een halve kokosnoot die als bakje diende. Hiermee liep ze terug naar de man die had aangeboden om hen naar zijn tent te brengen.

Nika gilde het uit toen er schoten klonken, maar het leek er op dat het beest vertrokken was. Ze staarde Nina na en liet zich toen opgelucht en uitgeput op tillen. Ze bedankte degene die haar hielp en die Bradley hielp veelvuldig. Haar benen voelde zwaar aan, maar haar eerste prioriteit was water. Ze verging van de dorst.

Mac had het pistool uit Nina's handen willen rukken toen het leek alsof ze niet zou schieten. Maar de schoten klonken toch nog en niet veel later zag hij haar het woud inschieten. Gelukkig ging er al iemand achter haar aan, want hih zelf ging niet zelf ergens rondlopen waar een opgefokt beest zich schuil hield. Hij stond op en ging terug naar zijn hut.

Nina rende als een bezeten door de jungle achter het beest aan. Al zag zij het als een mens, een mens waar ze het liefst een kogel door heen wou schieten. Want zoals haar commandant vroeger altijd zei, de vijand mag níet ontsnappen. Ondanks dat het lastig rennen was in de jungle, merkte ze hoe ze dichter en dichterbij het beest kwam. En terwijl ze over een tak sprong, zag ze wat het was. Een reusachtig zwijn. Geen mens. Van verbazing struikelde ze hard over een tak en viel ze in de modder. Kreunend van de pijn bleef ze even liggen en duwde zichzelf na enkele seconden weer gefrustreerd op. Toen ze een stem achter haar hoorde, pakte ze haar pistool snel weer op en kwam ze overeind. 'Clark?' riep ze verbaasd terug.

Idris glimlachte naar Nika en wimpelde haar bedankjes af. Toen ze eenmaal bij zijn hut waren aangekomen, legde hij het meisje zorgvuldig op zijn bed neer en zocht hij naar zijn bidon met water. 'Sorry, het kan een beetje warm zijn,' verontschuldigde hij zich toen hij de bidon had gevonden in de zon. Hij gaf hem aan het meisje en instrueerde de anderen dat ze de dokter op de rand van het bed konden neerzetten. Hij leek nog goed te kunnen lopen en wilde vast dichtbij zijn vriendin zijn.

Robert was snel naar de twee toe gerend en sloeg Bradley's arm om zijn schouders heen. 'Steun maar op mij,' mompelde hij en ondersteunde zo de dokter naar de hut van Idris toe. Toen hij eenmaal de dokter op het bed had neergezet, stapte hij uit de hut en keek hij naar Madison. 'Wat denk jij dat het voor beest is geweest?' vroeg hij peinzend en keek weer naar de jungle, waar Clark en Nina in verdwenen waren. 'Denk je dat ik achter ze aan moet gaan?'

Madison haalde haar schouders op. 'Vast een of ander jungle dier.' zei ze en schudde haar hoofd. 'Clark en Nina redden zich wel.' verzekerde ze Robert. Daarbij wilde ze ook niet dat hij achter hen aan zou gaan, dadelijk overkwam hem ook nog iets en dat wilde ze liever niet zien. 'Hier,' Ze hield twee bakjes met schoongemaakt fruit voor Nika en Brad op en glimlachte kort.

Clark kwam abrupt tot een stop toen hij een gigantisch, monsterlijk zwijn voor hem zag staan. Het dier bleef eveneens staan, maar als je de NatGeo documentaires moest geloven, was hij enkel aan het kijken wanneer hij het beste toe kon slaan. 'Nina... schiet t neer.' siste hij, terwijl hij stokstijf bleef staan. 'En beweeg niet!'

Nina zag opeens Clark uit de bosjes verschijnen en wou net een belediging maken, toen hij opeens stokstijf stil stond met een angstige blik. Ze kon zo gokken dat het beest achter haar stond. Ondanks dat hij zei dat ze niet moest bewegen, draaide ze zich in een ruk om en hief ze haar pistool op. Onmiddellijk kwam ook het beest in beweging en rende hij op hun af. Nina vuurde snel twee kogels af, waarvan de ene hem in zijn snuit raakte, en de ander zijn buik. Het beest viel neer, maar met de vaart die hij had, kwam hij nog steeds gevaarlijk dichtbij. Nina sprong op en pakte Clark's mouw vast. 'Rennen!'

'Rennen?' Ondanks dat ze aan zijn mouw trok bleef hij staan. 'Dat beest is praktisch dood, kom op - schiet het nog een keer en dan nemen we het mee.' Het beest probeerde nog overeind te krabbelen, maar het ging verdomde moeizaam. Als ze het konden vermoorden, was er vast wel iemand die het beest kon villen en dan hadden ze in ieder geval iets fatsoenlijks te eten.

Nina hijgde en keek naar haar bebloede arm. 'Ik weet niet wat jij denkt, maar ik hoef niet nog twee van die beesten achter me aan te krijgen. En ik ga géén kogels verspillen. Hij bloedt wel dood.' Ze keek Clark nog even aan en veegde wat bloed van haar mond vandaan. In de val had ze hard op haar lip gebeten. 'We halen het zometeen wel op.' Nina staarde nog even naar het beest en rende toen weer richting het strand.

Clark keek haar gefrustreerd na en keek weer terug naar het zwijn. Het was onmogelijk om het in zijn eentje te dragen, maar hij wilde het hier ook niet laten liggen. In deze temperatuur en met deze zon, begon zo'n beest snel te rotten. Als ze niet snel waren hadden ze er helemaal niets meer aan. Peinzend over wat hij moest doen, bleef hij staan en veegde met zijn mouw zweet van zijn voorhoofd af. Het beest had inmiddels zijn laatste adem gelaten, dus liep hij er toch naartoe. Hij kon het beest wellicht proberen te slepen, hoewel het een heel stuk terug was. Toch probeerde hij het. Hij pakte de twee achterpoten van het beest vast en begon langzaam aan de weg terug naar het strand.

Bradley keek alle helpende mensen dankbaar aan, maar kon zijn ogen eigenlijk alleen maar gericht houden op Nika. Ze werd getild door een voor hem onbekende man en ze zouden blijkbaar naar zijn hut gaan. Eenmaal daar nam Bradley plaats op het bed en richtte hij zijn aandacht meteen op het been van Nika. De hechtingen waren er gelukkig niet uit gegaan, maar ze zaten niet meer strak en er kwam bloed uit de wond. De enige optie was om het open te knippen, schoon te maken en opnieuw te hechten. 'Doet het erg veel pijn?' vroeg hij aan Nika.

Nika voelde al snel grond onder zich en nam het water dankbaar aan. Ze bedankte de man weer en gaf hem een kneepje in zijn arm om hem nog eens te laten weten hoe dankbaar ze was. Haar ogen dwaalden al snel af naar Bradley die op de rand van het bed kwam zitten. Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. 'Is het erg?' vroeg Nika op haar beurt en probeerde overeind te komen om de wond te bekijken. Nu zou het alleen nog maar langer blijven vervelen.

Bradley legde zijn hand op haar wang en drukte enkele kussen op haar voorhoofd en wangen. Hij was al blij genoeg dat ze beide die aanval overleefd hadden. 'Nou, het is niet heel erg, maar ik moet het wel opnieuw gaan hechten. En zoals je weet is dat natuurlijk niet leuk.' Bradley hielp Nika overeind komen en sloeg zijn arm om haar heen, zodat ze tegen hem aan kon leunen. Dankbaar nam hij de stukjes fruit van Madison aan en glimlachte naar haar. Daarna pakte hij een stukje fruit uit de halve kokosnoot en nam een hapje. 'Moet je eens proeven,' zei hij teder.

Nika was wat ongemakkelijk toen Bradley zo intiem met haar was terwijl er een paar ogen toekeken. Ze kuste hem verlegen op zijn wang en streek kort over zijn arm. 'Willen jullie geen fruit? Het is van jou.' Ze keek de anderen vragend aan en bood ze ieder wat van het fruit aan. Ze wilde niet alles alleen opeten. 'Brad, mag ik eerst naar de kinderen toe? Ze zullen wel geschrokken zijn.' Dat hechten stelde ze liever zo lang mogelijk uit.

Bradley keek op en zag dat de mensen er nog steeds stonden. Konden ze dan ook nooit eens privacy krijgen? 'Naar de kinderen toe? Nika, als je nu gaat lopen, riskeer je het dat de wond helemaal open gaat. Ik ga zometeen mijn spullen halen en de hechting meteen overdoen. Misschien kunnen paar mensen de kinderen hier wel even brengen?' Hij stuurde een man - Idris - op pad om de kinderen te halen en stopte ondertussen nog wat eten in zijn mond.

Met een zucht ging Nika terug op de grond zitten. Ze was het beu de zieke te zijn. Degene die niets mocht en alsmaar rustig aan moest doen. Ze wilde anderen helpen en niet zelf geholpen moeten worden. Ze knikte gehoorzaam naar Bradley. 'Ga je spullen halen, des te eerder zijn we klaar.' Ze at zelf ook nog wat van het fruit, maar liet het meeste staan. Het water deed haar meer goed, vooral omdat daar genoeg van was. Het fruit was er echter nog niet voor iedereen, vooral niet nu Brad en zij al hun bessen hadden geplet in hun vlucht.

Bradley keek haar verontschuldigend aan: hij wist dat dit niet makkelijk voor haar was. En hechten zonder verdoving was al helemaal geen pretje. Hij stond een beetje wiebelig op en ging toen snel naar zijn hut toe, waar hij al zijn spullen nauwkeurig had verborgen. Met een klein mesje, jodium, naald en hechtdraad kwam hij weer terug. 'Denk je dat je stil kan blijven liggen of zal ik vragen of iemand je vast kan houden?' vroeg hij stilletjes, terwijl hij de wond goed bekeek en het alvast begon te ontsmetten.