De Oceaan

Toen Madison zijn lippen voelde, liet ze hem los en keek ze hem verslagen aan. 'Robert ik...' Ze wendde haar hoofd af en schudde hem vervolgens. 'Ik kan dit niet. Het spijt me.' mompelde ze terwijl ze een stukje dichter naar de kant zwom. 'Ik vind je echt heel erg aardig, maar...' Ze probeerde een excuus te verzinnen, maar ze had geen idee wat ze moest zeggen. 'Ik kan het gewoon niet.'

Robert had dezelfde verslagen blik op zijn gezicht, maar dit ook gemend met verwarring. 'Maddie, ik- Hij wist niet wat hij moest zeggen: spijt had hij niet, maar hij wou haar ook niet kwetsen, waar het nu verdomd veel op leek. 'Het spijt me dat ik je kuste. Maar waarom kan je het niet?' Hij zwom naar haar toe, maar behield een afstand tussen hen. Hij probeerde haar hand vast te pakken en keek haar afwachtend aan. 'Heb ik iets fout gedaan? Gaat dit om je broer?'

Madison keek hem aan. 'Je hebt niets fout gedaan, het is gewoon ik-' Ze staakte haar zin en zwom langzaam terug naar de kant. 'Het spijt me Robert.' Met deze woorden klom ze uit het water en liep ze naar de rotsen om hier haar kleding vanaf te pakken. Met tranen in haar ogen trok ze deze aan en liep ze terug naar haar tent.

Nieuw

Aiden voelde hoe de golven tegen zijn lichaam botsten en het opspattende water zijn hele lichaam en kleding nat maakten. Diep in gedachten verzonken staarde hij naar de horizon en luisterde hij naar het ruisen van de wind en de rumoerige oceaan. Het zou straks gaan regenen, tenminste, zo zag het er naar uit. Het voelde ook alsof er een storm op komst was. Niet erg verrassend in een tropisch gebied. Aiden ging met zijn handen door zijn haar en legde ze toen in zijn nek terwijl hij diep in ademde en deze zo tien tellen in bleef houden. Zijn moeder had hem dit trucje geleerd om te kalmeren toen hij jong was.

Jess liep over het strand en veegde wat waaierige plukken uit haar gezicht. Ze was op weg richting de ziekenboeg, toen ze opeens een verschijning in zee zag staan. Zijn lengte en bouw verraadde dat het Aiden was. Bezorgd keek Jess van de lucht naar het water en weer naar Aiden en besloot toen naar hem toe te gaan. Vanaf de zeerand riep ze hem toe: 'Aiden! Wat doe je? Het gaat zo stormen!' Zijn rug was naar haar toegedraaid en ze hoopte dat hij haar zou horen.

Aiden was net bij tien toen hij zijn naam achter zich hoorde. Hij herkende Jess nadat hij zich had omgedraaid en zwaaide met een glimlach naar haar. Na nog een blik geworpen te hebben op de onstuimige zee waadde hij terug het water uit en liep op Jess af. 'Verklaar me niet voor gek. Als er storm aan zit te komen, moet je je even realiseren hoe krachtig de zee is. Een surfersding. Sommige zijn zo gek om ook echt verder te gaan en hun plank mee te nemen, maar ik heb nog wel een restje verstand van voor ik dronk en drugs deed.' Hij lachte onbezorgd en omhelsde haar toen.

Jess keek opgelucht toe hoe hij zwaaide en het water uitkwam. Met een brede glimlach sloeg ze haar armen om hem heen en hield hem even net te lang vast. 'Mijn vader was vroeger ook surfer en hij was zo'n gek die dan het water ging trotseren. Het leverde hem de hoogste golf, maar ook een gebroken arm op,' lachte ze en liet hem los. Zelf was ze ook vochtig geworden door zijn natte kleding en lachend wreef ze over haar koele armen. Voor zo'n storm nam de temperatuur sterk af. 'Heb je je hut al klaargemaakt voor de storm? Ik wil je best helpen!'

Aiden hield haar krampachtig tegen zich aan en kneep zijn ogen in een wanhopig gebaar samen. 'Dan heeft hij geluk gehad,' zei hij tegen haar nek en voelde toen de warmte van haar lichaam weer weg gaan. 'Oh, fuck, sorry. Je bent zeik nat nu.' Triest keek hij haar aan. 'Of ik mijn hut al heb klaargemaakt?' herhaald Aiden haar woorden en bedacht langzaam wat ze daar mee bedoelde. 'Oh, ja, nee, hij is stevig genoeg zo. Johnny heeft het berekend met wiskunde en hij moet een storm kunnen doorstaan.' Voor Jess toverde hij een glimlach op zijn gezicht.

Jess sloeg haar armen om haarzelf heen en schudde haar hoofd geruststellend. 'Oh nee hoor, dat valt wel mee,' glimlachte ze, maar keek hem toen kritisch aan. 'Aha, dus Jonathan weet zelfs uit te rekenen of hutten het gaan houden voor stormen?' Ze moest lachen, omdat het zo absurd klonk, en wees toen naar de ziekenboeg. 'Ik wou ze even gaan helpen om hun hutten klaar te maken voor de storm, maar ik ga graag met je mee als je misschien andere plannen had?' Nieuwsgierig keek ze hem aan.

'Komop, Jonathan weet alles. Hij kan alleen niet alles uitvoeren, dus dan help ik hem. Maar hij is de laatste dagen vooral met zijn laptop bezig.' Aiden streek wat druppels water van zijn gezicht en zuchtte. Jonathan leek weer in zijn eigen wereld gekropen te zijn. Net nu Aiden wat rationele hulp nodig had, leek hij die niet te kunnen krijgen. 'Ik had geen plannen, eigenlijk,' vertelde hij Jess met een afwezige blik.

Jess had niet zo'n vreselijke hoge pet van Jonathan, maar ze vond hem wel erg aardig, dus ze wilde geen vervelende dingen over hem zeggen. Het was enkel... Hij leek zo mysterieus. 'Zullen we anders een wandeling maken?' vroeg Jess opgewekt en bekeek hem nogmaals. Zijn afwezige blik kon ze niet plaatsen: zijn gehele houding was een raadsel voor haar. In het water voor een of ander surfritueel? Ze vond het erg lastig om het te geloven en überhaupt te begrijpen. 'We kunnen langs het water lopen?'

Aiden knikte en glimlachte. 'Dat lijkt me een strak plan. Nu kan het nog. Voor de hel straks los barst.' Hij wierp een blik naar de lucht en dacht dat ze nog wel even hadden. Zo snel zou die storm nou ook weer niet op komen zetten. 'Langs het water is prima.' Nogmaals glimlachte hij en liep Jess toen alvast voor naar de branding. 'De waterval is echt prachtig. Geweldige ontdekking.' Aiden keek over zijn schouder en wachtte met enig ongeduld totdat Jess zou volgen.

Jess keek hoe hij alvast verder liep en beet peinzend op haar lip. Toen hij achterkom keek, zette ze al snel weer een glimlach op en haalde ze hem snel in. 'Ja, hij is mooi hè?!' zei ze trots. 'En het is drinkbaar, dat is nog het allerbelangrijkste! Wie weet zijn er nog veel meer van zulke mooie plekjes op het eiland!' Dromerig staarde ze uit over de zee, maar werd al snel weer bij realiteit getrokken door de donkere lucht. 'Het duurt nu wel echt lang hè? Dat we op het eiland zitten.'

Aiden stopte zijn handen in de zakken van zijn surfershort. 'Ik zou toch niet zomaar op expeditie uitgaan,' mompelde hij terwijl hij over de zee uit tuurde. 'Kun je beter aan iemand als Nina overlaten, denk ik.' Hij keek weer naar Jess en zag hoe haar blik was betrokken alsof de storm ook haar humeur had beïnvloed. 'Ja.' Dat was zijn simpele antwoord. Peinzend bestudeerde hij hoe ze voetstappen achterlieten in het zand. 'Denk je dat het nog veel langer zal zijn?'

Jess moest lachen om zijn woorden. 'Nee natuurlijk niet, dat zou ik nooit durven! Toen Jonathan en ik de watervallen ontdekten, hadden we helemaal geen idee dat we al zo diep de jungle in waren!' Ze zuchtte als antwoord op zijn vraag en beet onzeker op haar lip. Ze knikte langzaam. 'Ik had er nog moed in, maar die is lastig te behouden als iedereen die moed aan het verliezen is en dit leven maar aan het accepteren is.' Ze schopte mokkend in het water. 'Ik wil zo graag naar huis.'

'Wil je me beloven dat je niet meer zo ver de jungle ingaat? En gewoon hier op het strand blijft?' Aidens ogen smeekten haar om er mee in te stemmen. Hij zou de waarschuwing ook aan anderen doorgeven natuurlijk, maar degene om wie hij het meeste gaf, benaderde hij nu als eerste. Straks zou hij er Jonathan nog wel op aan spreken. Aiden zag aan hoe Jess mokkend verder liep en voorzichtig pakte hij haar hand vast zodat ze niet verder kon lopen. 'Iedereen wil naar huis, of in ieder geval hier weg. En dat gaat lukken, echt, ik weet het zeker.' Hij glimlachte met alle overtuiging die hij nog in zich had, en dat was niet veel meer.

Jess draaide zich om toen hij haar hand vastpakte en keek in zijn smekende ogen. Al snel stemde ze met een kleine hoofdknik in en verstrengelde ze haar hand met de zijne. Al dagen had ze niet meer gesproken over het onderwerp ''redding'', en nu dat weer eens gebeurde, troffen de gevoelens van emotie en wanhoop haar met klappen. Koppig beet ze op haar lip en trok ze hem weer mee, om verder te lopen langs het water. 'Ik hoop het,' zei ze enkel en liep met haar voeten door het warme water.

Aiden vergat zijn eigen leed toen hij dat van haar zag. 'He, Jess, geef de hoop niet op. Je hebt vast teveel dat op je wacht om nu al op te geven. Denk aan je familie en al je vrienden. Zij zullen niet stoppen met zoeken dus moet jij ook niet stoppen met hopen. Ik geloof niet in god, maar er is vast iets of iemand die ons hier weg krijgt.' Aiden had haar weer tot een halt gebracht en legde zijn beide henden op haar schouders. 'Koppie op.' Hij gunde haar een jongensachtige glimlach en trok haar toen naar zich toe om haar in een omhelzing te vangen.

Jess keek hem met een droevige blik aan en wilde echt zijn woorden geloven, er zelf weer in geloven. Maar het was zó moeilijk! Toch moest ze glimlachen toen ze weer in zijn omhelzing werd getrokken en steunvol legde ze haar wang tegen zijn borst aan. 'Ik zal mijn best doen,' zei met een kleine giechel en keek toen weer naar hem op. 'Bedankt, Aiden. Echt waar. Ik denk nog steeds dat je geschikt bent als leider. Iedereen zou zo'n peptalk moeten krijgen.' Ze knipoogde naar hem en gaf hem een dankbare kus op zijn wang.

Aiden haalde zijn schouders op toen Jess voorstelde dat hij leider zou moeten zijn. 'Daar ben ik te lui en onstabiel voor,' gaf hij mrt een lach toe. Het was vrij duidelijk dat hij de leiderspositie niet waardig was. Zijn leven bestond uit surfen, blut zijn en slaapplaatsen zoeken. Aiden mocht er misschien van genoten hebben, het was alles behalve bewonderenswaardig. En nu hier- Het werd er niet veel beter op. Zeker niet met dat hele gedoe in zijn hoofd.

De lucht werd donkerder en donkerder en Jess besloot dat ze maar beter weer richting het kamp konden lopen, om daar een schuilplek te zoeken en eventueel nog wat te helpen. Ze pakte dus weer zijn hand vast en liep de tegenovergestelde richting op. 'Dat ben je inderdaad,' plaagde Jess en keek hem met een lach aan. 'Ik denk trouwens dat het helemaal niet zo leuk is om leider te zijn. Veel te veel verantwoordelijkheden, laat staan op een onbewoond eiland!'

Aiden ging met Jess mee toen ze hun weg weer terug volgden. 'Dankje, Jessy,' lachte hij geamuseerd. 'Ach, er is altijd een leider nodig. Ik ben blij als iemand anders het doet.' Hij haalde zijn schouders op en keek naar het kamp dat voor hen lag. Ze waren maar een bij elkaar geraapt, ongeorganiseerd zooitje en niet iedereen kon daar mee overweg. Aiden was zelf niet anders gewend. Toch was alles hier meer ontregeld dan voor de vlucht en crash. Normaal was hij altijd de enige die maar wat deed en iedereen om hem heen had een gezin, een baan, routine. Daar had Aiden nooit aan mee gedaan. 'Vind je het oké om samen te schuilen? Ik heb genoeg plek in mijn hut.' Vragend keek hij Jess aan. Hij zag het echt niet zitten om alleen de storm uit te moeten zitten.

Jess volgde Aidens blik en keek ook naar het kamp. Veel hadden een bezorgde blik op hun gezicht staan, terwijl ze naar de donkere lucht keken, terwijl anderen juist van de ene hut naar de andere renden. Opgelucht keek ze Aiden aan: ze had tot nu toe ook nog helemaal geen schuilplaats gehad. 'Ja, graag,' glimlachte ze dankbaar en kneep even in zijn hand. 'En dan zullen we maar eens beleven of je hut echt zo stevig is als Jonathan beweerde!' Lachend stapte ze Aidens hut binnen en ging op zijn bed zitten.

Aiden knikte vol overtuiging. 'Ik vertrouw Jonathan en zijn hersenen voor honderd procent.' Hij boog zijn hoofd om de hut binnen te komen en hurkte tegenover Jess neer. Juist op het moment dat ze binnen waren, begon de wind op te steken en vielen de eerste druppels al op het dak. Hij ging in kleermakerszit zitten en keek over zijn schouder door de 'deur' naar de onstuimige zee. 'Vind je het raar als ik nu zeg dat ik bang ben voor onweer?' Hij fronste diep en keek Jess met een schuine lach aan.

Jess keek peinzend naar buiten en hoe onmiddellijk het weer omsloeg. Het zou vast niet lang duren voordat de storm begon te razen. Met een klein glimlachje keek ze Aiden aan en legde ze haar handen op zijn knieën. 'Ik kan het heel goed begrijpen. Ik vind onweer ook helemaal niets. Waar ik vroeger woonde, kwamen ook vaak orkanen voor. Ik woonde in een groot huis dat bestand was tegen zulke stormen, maar anderen kwamen er niet zo makkelijk vanaf.' Ze zuchtte en keek nogmaals naar buiten. 'Heb je trouwens misschien nog een trui voor mij? Ik krijg het best wel koud...'